To ΤΡΙΑΝΟΝ δεν είναι κτίριο όπου πασχίζει να επιβιώσει μια επιχείρηση του εμπορίου.
Το ΤΡΙΑΝΟΝ είναι πρόσωπα αμέτρητα που πασχίζουν να επιβιώσει το επιχειρείν στην τέχνη.
Ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου ήταν στο 6ο έτος της ιατρικής Αθηνών όταν κλήθηκε να υπογράψει την πώληση του ΤΡΙΑΝΟΝ αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα του.
Τον Νοέμβρη του 1993, στο συμβολαιογραφείο, με το πωλητήριο συνταγμένο και τους αγοραστές με την επιταγή επί χείρας, ο Λεωνίδας, απλώς δεν υπόγραψε...
Έφυγε από την ζωή τον περασμένο Απρίλιο σε ηλικία 50 ετών έχοντας δημιουργήσει ένα υπερσύγχρονο κινηματογράφο, με θεατρική σκηνή και υποδομή για πολυσύνθετα μουσικά δρώμενα.
Έχοντας φιλοξενήσει τους πάντες που επιχειρούν με πάθος τέχνη.
Έχοντας στηρίξει ανιδιοτελώς τους νέους έλληνες κινηματογραφιστές.
Έχοντας αντισταθεί στην παρακμή του κέντρου της Αθήνας.
Έχοντας την πεποίθηση κάθε στιγμή ότι “Η ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΖΕΙ“.
Όλο αυτό το βάρος των πεπραγμένων του παρελθόντος και της ευθύνης του μέλλοντος κρατήσαμε και συνεχίζουμε από το Λεωνίδα εγώ η αδερφή του και εγώ η ξαδέρφη” του.
Αυτός για τον θείο του και πατέρα μου έλεγε « ο μικρός μου θείος ο μεγαλος μου φίλος».
Εγώ για αυτόν λέω, ο πατέρας μου, ο αδερφός μου, ο μεντοράς μου, ο φίλος μου, ο Λεωνίδας μου, το ΤΡΙΑΝΟΝ μου.
Όπως το οραματίστηκε αυτός που το ανέδειξε σε άριστο χώρο προβολής της 7ης τέχνης, αλλά και θεάτρου και μουσικής, ακριβώς έτσι θα πορευθεί το ΤΡΙΑΝΟΝ στα χρόνια που έρχονται.
Το ΤΡΙΑΝΟΝ δεν επιλέγεται αλλα επιλέγει τις δράσεις που παρουσιάζει και δεν επιλέγει αλλά επιλέγεται από τους θεατές.
Αυτό το χειμώνα, ταινίες πρώτης προβολής, ξανά το φεστιβάλ της Δράμας,ξανά οι Μουσικές Τρίτες,νέα παιδική θεατρική παράσταση,μαριονέτες κάθε Σάββατο, κινηματογραφικα αφιερώματα, θεατρικά και μουσικά δρώμενα στην Κοδριγκτωνος 21 & Πατησίων 101.
Θεσμό θα αποτελεί κάθε Απρίλη για όσο θα υπάρχει το ΤΡΙΑΝΟΝ, το «Κινηματογραφικό φεστιβάλ Λεωνίδας Παπαγεωργίου» σαν ελάχιστο δείγμα αφοσίωσης σε ότι αυτός δημιούργησε.
Το ΤΡΙΑΝΟΝ είναι πάντα συνεργός των εραστών του κέντρου της Αθήνας, αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί στο χώρο του πολιτισμού και προσφέρεται όσο υπάρχει άρνηση στην ασχήμια και συνείδηση της ομορφιάς.