Όταν ξεκίνησε η καραντίνα δεν ήξερα πού πατούσα και πού βρισκόμουν. Όχι ότι ξέρω τώρα δηλαδή. Ακόμη αναρωτιέμαι που πάμε, που βαδίζουμε, τι θα γίνει στο μέλλον κλπ κλπ, όπως όλοι. Ένα πράγμα έγινε, όμως, αυτόματα, χωρίς καν να το έχω προσχεδιάσει: Δεν άνοιξα τηλεόραση ούτε για μισό δευτερόλεπτο.
Αρνήθηκα να μπω σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφόρησης, χωρίς να ξέρω από πού μου ‘ρχεται και κυρίως, χωρίς να ξέρω αν ήμουν έτοιμη να τον αντιμετωπίσω. Δεν είδα καν Τσιόδρα-Χαρδαλιά live, δεν έχω άποψη αν είναι ψύχραιμοι, σέξυ ή υπερβολικοί, αν είναι παπαγαλάκια της κυβέρνησης, κομματικοί ή ο,τιδήποτε άλλο. Η τηλεόραση ανοίγει ακόμη για να παίξω Xbox ή να δω Netflix. Μόνο.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ενημερώνομαι. Δε γίνεται αλλιώς εξάλλου, έτσι απαιτεί και η δουλειά. Αλλά ενημερώνομαι όπως θέλω εγώ: διαβάζω συγκεκριμένα site ελληνικά και ξενόγλωσσα, αν βλέπω πληροφορία που δεν έχω λάβει σε status φίλου τη διασταυρώνω δύο και τρεις φορές, μπαίνω στις ανακοινώσεις των Υπουργείων, με σκοπό να διαμορφώσω δική μου άποψη και κυρίως, να παραμείνω ψύχραιμη.
Ναι, πέρασα από φάση αμφισβήτησης. Ναι, σκέφτηκα διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Ναι, μου την έδωσε που πρέπει να δίνω αναφορά που πάω και τι κάνω. Ναι, αναρωτήθηκα αν στη συνέχεια θα με ελέγχουν με την πρόφαση ενός ιού. Έπαθα πανικό, υπήρξαν μέρες που έκατσα ακίνητη στον καναπέ, πονούσε το δάχτυλό μου και σκεφτόμουν ότι πεθαίνω από κορωνοϊό.
Τις δύο πρώτες εβδομάδες, ξυπνούσα και για δευτερόλεπτα πίστευα ότι όλο αυτό, το είδα στον ύπνο μου σαν εφιάλτη. Από το σπίτι μου έβγαινα και βγαίνω για τα βασικά, με φίλους και γνωστούς μιλούσα και μιλάω για την οικονομία, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, διαβάζω βιβλία, κάνω δουλειές, αναθεωρώ κοσμοθεωρίες και σχέσεις, τερματίζω εκκρεμότητες. Κι όταν βγω από δω μέσα, θα τα θέσω όλα επί τάπητος, θα τα σκεφτώ και θα κρίνω πάλι. Όμως, αν μη τι άλλο, χωρίς να το καταλάβω κιόλας, καταφέρνω να προστατεύω τον εαυτό μου από την παράνοια της οθόνης, της εικόνας, βάζοντας ένα πράγμα πάνω απ’όλα: την υγεία.
Δεν μου έλειψε καθόλου το ανούσιο των πάνελ, αρνήθηκα να μάθω τα οικογενειακά στάτους των Τσιόδρα-Χαρδαλιά, δεν ξέρω το εσωτερικό του σπιτιού του ζεύγους Πατούλη, δεν έδωσα καμία σημασία αν ο Σωτήρης έψαλε ή που πέρασε το Πάσχα του, δεν έβλεπα μούρες που δεν ήθελα, όπως του Ευαγγελάτου, δεν είδα αν όντως η παραλία της Θεσσαλονίκης γέμισε ή ήτανε μοντάζ. Με ένοιαζε να περάσω αυτό το χρόνο εποικοδομητικά, προστατεύοντας τον εαυτό μου και τους γύρω μου, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά.
Και ξέρετε κάτι; Είμαι πολύ εντάξει πια. Έτοιμη να αντιμετωπίσω, ό,τι κι αν έρθει και όχι με φαινομενική, αλλά με ουσιαστική ηρεμία. Λαμβάνω πληροφόρηση περιεκτική και μετρημένη, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις και παραλογισμούς.
Μα σκεφτείτε: δεν μου φτάνει όλο αυτό το δυστοπικό παρόν, αν έβαζα και τον εαυτό μου στη διαδικασία να ακούει κυρίους με κοστούμια να λένε αριθμούς ή δημοσιογράφους να εξαπολύουν δικές τους απόψεις από το πουθενά, που θα έφτανα;
