Χαμογελαστός με υποδέχεται στο σπίτι του και αμέσως αρχίζουμε να μιλάμε. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης είναι ένας πολύ ζεστός και φιλόξενος άνθρωπος, πέρα από σπουδαίος ηθοποιός.
Μετρά πάνω από σαράντα χρόνια στο χώρο της υποκριτικής. Αυτά τα χρόνια είναι γεμάτα εμπειρίες-αποσκευές ενός όμορφου ταξιδιού, που έχει πολλά χιλιόμετρα να διανύσει ακόμη, πάντα με το ήθος και την ποιότητα που τον διακατέχει. Φέτος, με μια υπέροχη παρέα, μας σερβίρει…ρούμι στο Θέατρο Αλίκη. Απολαύστε την κουβέντα μας!
Φέτος σε συναντάμε στο Θέατρο Αλίκη στο έργο «Μπαμπάδες με ρούμι», των Ρέππα-Παπαθανασίου. Μίλησέ μου γι’ αυτή την συνεργασία.
Είμαστε μια παρέα ηθοποιών που γνωριζόμαστε πολύ καλά, θαυμάζουμε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Βίκυ Σταυροπούλου, Κώστας Κόκλας, Μαρία Λεκάκη, Τζόυς Ευείδη, Σοφία Βογιατζάκη. Προσπαθούμε κάθε μέρα να διασκεδάζουμε πάνω στη σκηνή και φαίνεται ότι διασκεδάζουν κι όλοι αυτοί που επιλέγουν να δουν την παράστασή μας. Έχουμε βέβαια κι ένα υπέροχο έργο που μας δίνει ωραίες ευκαιρίες. Και χαιρόμαστε κι απολαμβάνουμε όλοι την τύχη μας, δηλαδή που σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς το θέατρο είναι γεμάτο κάθε βράδυ κι οι άνθρωποι μας περιμένουν στο τέλος για μας σφίξουν το χέρι και να μας ευχαριστήσουν που έστω και για δυο ώρες τους κάναμε να περάσουν ωραία.
Πιστεύεις ότι η συνταγή της επιτυχίας γι’ αυτή την παράσταση είναι και το γεγονός ότι είστε όλοι και τηλεοπτικοί ηθοποιοί;
Αρχικά, να σου πω πως δεν πιστεύω ότι υπάρχουν συνταγές επιτυχίας. Τώρα αν με τον όρο «τηλεοπτικοί» εννοείς γνωστοί και αγαπητοί στο κοινό, ναι, σίγουρα βοηθάει, στην αρχή ίσως. Αλλά αν δεν είναι καλοί ηθοποιοί κι είναι απλώς «γνωστοί» ή αν η παράσταση δε λέει, δε σε σώζει τίποτα. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Δεν κάνεις τηλεόραση γιατί είσαι πιο επιλεκτικός;
Θέλω όταν συμμετέχω σε μια δουλειά να μ’ αρέσει, να αφιερώνομαι ολόψυχα. Ήθελα να πάρω μια ανάσα μετά την επιτυχία των «Συμπέθερων». Οι προτάσεις που είχα δε με δελέασαν φαίνεται τόσο πολύ.
Μέσα στο χώρο, νιώθω ότι δε λειτουργείς τόσο εμπορικά, όσο με την ψυχή σου. Μετά από μια περσινή τηλεοπτική επιτυχία (Συμπέθεροι από τα Τίρανα), το καλοκαίρι δεν έκανες το αντίστοιχο θεατρικό, αλλά έκανες τον μονόλογο «Αυτός, ο άλλος και το παντελόνι του».
Τι θα πει λειτουργώ εμπορικά; Όταν κάνω μια δουλειά, πάντα ελπίζω κι εύχομαι να βρει το δρόμο της στο κοινό, να γίνει εμπορική. Κι ευτυχώς η επιλογή μου να κάνω τα μονόπρακτα του Καμπανέλλη ήταν καλή. Είχε μεγάλη ανταπόκριση (εμπορική) κι ήταν και μια μεγάλη υποκριτική πρόκληση για μένα να προχωρήσω λίγο μ’ αυτά τα εμβληματικά μονόπρακτα. Φαίνεται ότι θα έχει ακόμα ταξίδι μπροστά της αυτή η παράσταση. Ο τρόπος που την υποδέχεται το κοινό, όπου παίζω, είναι συγκινητικός. Το περασμένο Δευτερότριτο έπαιξα στη Θεσσαλονίκη κι ο κόσμος που ήρθε να τη δει μας υποχρέωσε να προσθέσουμε ακόμα δυο παραστάσεις για 7-8 Νοεμβρίου. Ελπίζω να πάω παντού με το «Αυτός ο άλλος και το παντελόνι του», τις μέρες που δεν παίζω στο Αλίκη. Προσπαθώ αυτά που κάνω να είναι πράγματα που με εκφράζουν και μου αρέσουν. Όχι ότι οι «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» δεν μου άρεσαν. Αλλά τους έπαιξα στο θέατρο με τεράστια επιτυχία για τέσσερις σεζόν, πριν δέκα περίπου χρόνια. Και ήθελα να έχω αυτή την ανάμνηση από αυτή την παράσταση, οπότε έμεινα εκεί. Ευτυχώς έχω την ευκαιρία να διαλέγω αυτό που… τραβάει η ψυχή μου κάθε φορά, ακόμα και με ρίσκο μιας «εμπορικής» αποτυχίας.
Κάνοντας μια αναδρομή μετά από όλα αυτά τα χρόνια πορείας, τι θυμάσαι έντονα;
Δεν μου αρέσει να κάνω αναδρομές (γέλια). Αλλά πάντα σκέφτομαι τους ανθρώπους που συνάντησα μέσα από δουλειές, τα όσα πήρα από αυτούς, τα όσα έδωσα. Ευγνωμονώ την τύχη μου, τους δασκάλους μου και προχωρώ παρακάτω.
Ποιους θεωρείς δασκάλους σου, που σε μύησαν στην τέχνη της υποκριτικής;
Είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ σπουδαίους ανθρώπους. Δεν μπορώ να εστιάσω σε έναν. Την πρώτη δεκαετία στο θέατρο, συνεργάστηκα με τον Σταμάτη Φασουλή, την Ξένια Καλογεροπούλου, τον Ανδρέα Βουτσινά, τον Μίνωα Βολανάκη, τον Ζιλ Ντασέν, την Μάγια Λυμπεροπούλου κ.α. Οι συνεργασίες μου τόσα χρόνια είναι και οι αποσκευές μου σε αυτό το ταξίδι.
Το θέατρο λειτούργησε ποτέ ψυχοθεραπευτικά στη ζωή σου;
Στο θέατρο κάθε μέρα συμβαίνει ένα «παράλογο». Μέχρι τις 9.00 μ.μ. είσαι ο Χρήστος και στις 9 και 1 δεύτερο, μόλις περάσεις απ’ την κουίντα στη σκηνή, είσαι ένας «άλλος». Μέσα σε δευτερόλεπτα συμβαίνει αυτή η μεταμόρφωση. Αυτό είναι ένα παιχνίδι πολύ ψυχοφελές. Το θέατρο σε μαθαίνει να συμμερίζεσαι τους ανθρώπους, να συμπαραστέκεσαι στα πάθη και στα λάθη τους. Να ανακαλύπτεις ότι όλοι είμαστε όλα. Κι ενδεχομένως να ανακαλύπτεις και να συμφιλιώνεσαι με τον εαυτό σου.
Υπήρξε κάποια δύσκολη στιγμή που σε οδήγησε στη σκέψη να σταματήσεις αυτό το επάγγελμα;
Σίγουρα έχουν υπάρξει πάρα πολλές δύσκολες στιγμές, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να αλλάξω πλεύση κάνοντας κάτι άλλο. Οι δυσκολίες με έμαθαν, με προχώρησαν. Υπάρχει ζωή, δουλειά, χωρίς δυσκολίες;
Είσαι από τους ηθοποιούς που λένε «εγώ θέλω να πεθάνω πάνω στο σανίδι»;
Από το να πεθάνω πάνω σε μια καρέκλα ή σε ένα κρεβάτι, προτιμώ να πεθάνω στο σανίδι. Η δουλειά μας μας δίνει την ευκαιρία να μην βγαίνουμε στη σύνταξη, αλλά αν είμαστε καλά, μπορούμε να δουλεύουμε ως το τέλος της ζωής μας. Αυτό είναι ένα μεγάλο προνόμιο και χαίρομαι γι’ αυτό. Εύχομαι να είμαι υγιής και να δουλεύω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα.
Τι είναι αυτό που σε φοβίζει στην εποχή μας και ποια η άμυνά σου σε αυτό το φόβο;
Η εποχή μας είναι αρκετά τρομακτική. Με φοβίζει το ότι στην συνεννόηση και στην επικοινωνία μεταξύ μας, συμβαίνει όλο και περισσότερο αυτό που λέει ο Θουκιδίδης: «Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους». Με φοβίζει η μεταμφίεση γύρω μας. Όλα είναι μέσα σ’ ένα σύννεφο καπνού. Όλοι, αν ρίξεις μια γρήγορη ματιά, παλεύουν για το καλό, αλλά ταυτόχρονα βλέπεις καθημερινά πως ξεμπροστιάζεται αυτό και μένουμε άναυδοι. Είναι μια εποχή που σου επιβάλλουν να πάρεις θέση για όλα. Κι αν δεν πάρεις θέση, θεωρείσαι ύποπτος. Εγώ δεν θέλω να παίρνω θέση για όλα. Θέση έχω, αλλά δεν θέλω να την προβάλω δημόσια σαν θέσφατο. Γιατί την επόμενη στιγμή, μπορεί να αναθεωρήσω. Κι αυτό δεν εκτιμάται σήμερα. Δεν θέλω να εγκλωβίζομαι σε δηλώσεις γι’ αυτό ή για εκείνο και η όποια γνώμη μου να γίνεται αφορμή για σχολιασμούς και καβγάδες από αργόσχολους που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να φτιάχνουν «δικαιοσύνες» ανάλογα με το κόμμα, για παράδειγμα, που ψηφίζουν. Και να κοιμούνται και να σηκώνονται με μοναδική σκέψη πως θα εξοντώσουν όποιον τολμά να έχει διαφορετική άποψη-σκέψη. Έχουμε πήξει στους ιεροεξεταστές. Πνιγόμαστε μέσα στο δηλητήριο που εμείς χύνουμε σαν κοινωνία. Θέλω να είμαι δίκαιος με τους φίλους και τους συνεργάτες μου, να προσπαθώ για το καλό μου και για το καλό των δικών μου ανθρώπων, το καλό όλων. Να φροντίζω να καλυτερεύουν οι συνθήκες και να φεύγουν τα σκοτάδια. Η άμυνά μου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Πώς σου φαίνεται που ο καθένας παίρνει θέση για όλα μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα;
Ζούμε στην εποχή της φήμης, όχι της είδησης. Καλό είναι να σωπαίνουμε λίγο, να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε. Και να είμαστε ανοιχτοί σε επικοινωνία, όχι για να στρατολογήσουμε τον άλλον στη δικιά μας αρμάδα, αλλά για την ελπίδα μας στο καλό.
Αυτοκριτική κάνεις σε εσένα;
Κάνω όσο μπορώ. Δεν θέλω να βιάζομαι, η βιασύνη είναι χαρακτηριστικό μου. Θέλω να παίρνω τον χρόνο μου, να σκέφτομαι τα πράγματα όσο περισσότερο γίνεται και μετά να καταλήγω σε συμπεράσματα. Ειδικότερα, όταν πρόκειται για άλλους. Προσπαθώ να αντιστέκομαι στο «κοινό περί δικαίου αίσθημα», γιατί αυτό πια «χτίζεται» ανεξέλεγκτα με όρους ρωμαϊκής αρένας από ΜΜΕ και social media. Για δυο μονάδες τηλεθέασης παραπάνω και για κανέναν ακόλουθο ή like παραπάνω. Θέλω να σκέφτομαι και να είμαι συγκρατημένος. Δεν θέλω να συμμετέχω σε λιθοβολισμούς και λιντσαρίσματα, ακόμα κι αν πρόκειται για τον μεγαλύτερο εγκληματία.
Πόσο δύσκολο είναι να μεταπηδάς από την κωμωδία στο δράμα και αντίστροφα;
Δεν ξέρω…τι να σου πω! Τίποτα δεν είναι εύκολο σ’ αυτή τη ζωή. Εγώ και την κωμωδία και το δράμα, με τον ίδιο τρόπο την αντιμετωπίζω. Πλησιάζω τους ρόλους μου, προσπαθώντας να καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο που παίζω, να τον δικαιολογήσω, να τον αγαπήσω. Διαφορετικά, δεν θα «είμαι», θα «υποδύομαι». Κι εγώ θέλω να «είμαι» στη σκηνή. Κι αν «είσαι», μπορείς να είσαι και κωμικός και δραματικός. Η κωμωδία και το δράμα είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.
Αν το θέατρο, έτσι όπως το έχεις στο μυαλό σου, ήταν ένα τραγούδι, ποιο θα ήταν για σένα;
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα «Μπουλούκια» του Κραουνάκη. …«πες μου μωρό μου τι θέλεις να σου παίξω, τη Λαίδη Μάκβεθ ή την Ηλέκτρα, μες στο παιχνίδι μου κοιτάζω να σε μπλέξω
μα το σκηνικό μου είναι φτωχό κι εγώ σπαράζω και πονώ…».
Θα ήθελες ένα όνειρο σου να πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε;
Υπάρχουν πάντα πράγματα που ονειρεύομαι –ακόμα ευτυχώς– που με κρατάνε ζωντανό. Ακόμη επιθυμώ. Αν δεν επιθυμείς, πεθαίνεις. Ονειρεύομαι να έχω όνειρα μέχρι το τέλος.
Ποια προσωπικότητα σε εξέλιξε, παίζοντας σημαντικό ρόλο στη ζωή σου;
Ο Τάσος Πανδής. Ήταν δάσκαλός μου, μου κωδικοποίησε όλα αυτά που είχα μάθει από σπουδαίους ανθρώπους που είχα συναντήσει και μου έμαθε τι σημαίνει «χτίζω έναν ρόλο». Του οφείλω πολλά, ήταν ένα σημείο εκκίνησης η συνάντησή μου μαζί του. Ένας άνθρωπος που όσα έμαθα από αυτόν, με εξέλιξαν. Αλλά όλοι όσους συνάντησα, έπαιξαν ρόλο στη ζωή μου. Και οι εξαιρετικοί κι οι ενάρετοι, κι οι καλοί κι οι κακοί, κι οι γελοίοι κι οι βλάκες κι οι φελλοί Απ’ όλους έμαθα.
Τι αγαπά να κάνει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης στον ελεύθερο του χρόνο;
Μου αρέσει να ταξιδεύω, να βρίσκομαι με τους φίλους μου, να παίζω πόκερ στον υπολογιστή μου και αγαπάω και τη φύση. Είναι κάτι που μου δίνει μεγάλη ενέργεια και ζωή.
