γράφει η Ειρήνη Μουτσογιάννη
Κάθε χρόνο παραθερίζω στο Μεγαλοχώρι Λέσβου, το πιο ορεινό χωριό του νησιού, στον τόπο γέννησης του πατέρα μου και συνεπώς στον τόπο καταγωγής μου. Μια βαθιά αγάπη με διακατέχει για αυτό τον άγριο τόπο, για αυτό τον απέραντο ελαιώνα του Αιγαίου. Συγκινούμαι και μεταδίδω όπου μπορώ, σε φίλους και γνωστούς, την αγάπη που έχω για αυτό τον τόπο. Τους προτρέπω να τον επισκεφτούν, να εξερευνήσουν τα χωριά και να απολαύσουν τις παραλίες και τη γνησιότητα του τοπίου. Κάθε χρόνο όμως ένα αγκάθι μπαίνει στην ψυχή μου και με πονάει και με οργίζει.
Εδώ στη Λέσβο, και όχι μόνο στη Λέσβο βέβαια, τα ζώα υφίστανται μία κακομεταχείριση άνευ προηγουμένου. Η πλειονότητα των ανθρώπων πάνω σε τούτο το νησί είτε τα εκμεταλλεύονται είτε τα περιφρονούν και τα κακομεταχειρίζονται. Τα δένουν σε απόμερα μέρη όπου το αγιάζι και ο παγετός τα μαστιγώνει τον χειμώνα και η ζέστη τα πυρώνει το καλοκαίρι, χωρίς καμία τύψη, χωρίς την παραμικρή συμπόνια. Πλάσματα ενός κατώτερου Θεού, κάποια «ανώτερα» τα διαφεντεύουν και τελικά τα οδηγούν στον θάνατο καθώς κατά την άποψή τους είναι αναλώσιμα. Η φράση «για όσο πάει» μεταφράζεται σε αντοχή στα βασανιστήρια που υπόκεινται καθημερινά και αδιαμαρτύρητα, για όσο αντέξουν.
Κάποιοι το αποδίδουν σε έλλειψη παιδείας, σε έλλειψη εκπαίδευσης, στη σκληρή ζωή που και οι ίδιοι μάλλον έχουν ζήσει, αλλά εγώ αναρωτιέμαι τι χρειάζεται για να νιώσεις λίγο συμπόνοια για κάποιον σίγουρα πιο ανήμπορο από σένα. Χρειάζεται να σε διδάξει κάποιος το συναίσθημα, χρειάζεται να σου πει πως στον αδύναμο πρέπει να απλώσεις ένα χέρι βοηθείας, είτε μιλάμε για άνθρωπο είτε για ζώο; Χρειάζεται να μας διδάξουν να μην γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη και να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε; Τι χρειάζεται άραγε για να νιώσουμε ότι έχουμε όλοι χρέος απέναντι σε οτιδήποτε έχει ζωή και αναπνέει;
Και αυτό επεκτείνεται σε όλη την Ελλάδα , επαρχία και αστικές περιοχές, στα μικρά μπαλκονάκια της Αθήνας, της Πάτρας και κάθε μεγάλης πόλης που κάποιοι «φιλόζωοι» φυλακίζουν τα ζώα χωρίς νερό και σκιά για ολόκληρη τη μέρα.
Πόσο διαφέρει αυτό το «πυρωμένο» μπαλκονάκι από τα βαρελόσπιτα και τις αλυσίδες του ενός μέτρου; Πόσο μετράει το «επίπεδο» από τη δήθεν άγνοια και αδιαφορία των ανθρώπων στα χωριά; Απαντώντας για τον εαυτό μου, λέω καθόλου.
Και προτρέπω πλέον όλους να καταγγέλλουν τέτοιες συμπεριφορές, να μην γυρνούν το κεφάλι από την άλλη, να μην πείθουν τους εαυτούς τους ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ότι δεν προλαβαίνουν, ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν. Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι, κάθε μικρή πράξης αγάπης έχει θετικό αντίκτυπο. Κάθε μικρή βοήθεια πιάνει τόπο. Και τελικά αυτός ο τόπος μεγαλώνει και κάνει την διαφορά.
*Το σκυλάκι της φωτογραφίας υπήρξε θύμα κακομεταχείρισης, όπως και η μαμά του που πέθανε από αμέλεια. Είναι νεαρό και θα παραμείνει μικρόσωμο. Τα πάει πολύ καλά με τις γάτες, έχει πολύ καλό χαρακτήρα και μαθαίνει εύκολα. Έχει αποπαρασιτωθεί.
Εάν ενδιαφέρεστε να υιοθετήσετε το σκυλάκι της φωτογραφίας, καλέστε μας στο 694 8078222
