Ένας κόσμος που αναζητάει το βήμα του και το λόγο ύπαρξής του. Από τετράγωνο σε τετράγωνο κι από τεύχος σε τεύχος. Σε αυτοτελείς συνέχειες.

Ένας κόσμος που αναζητάει το βήμα του και το λόγο ύπαρξής του. Από τετράγωνο σε τετράγωνο κι από τεύχος σε τεύχος. Σε αυτοτελείς συνέχειες.

Ένας κόσμος που αναζητάει το βήμα του και το λόγο ύπαρξής του. Από τετράγωνο σε τετράγωνο κι από τεύχος σε τεύχος. Σε αυτοτελείς συνέχειες.

Σταυροδρόμι. Aφίσες. «...΄Εδωσα εντολή να προχωρήσουν...»Σταυροδρόμι.Πολυσύχναστο.Όχι σήμερα.Μάρτιος. Κυριακή.Ώρα 5. Το απόγευμα.Στέκεται στη μέση

Στην ταράτσα του εγκαταλειμμένου κτιρίου, όπου κάποτε ήταν το Πρωτοδικείο της Αθήνας, γωνία Ομόνοια και Σταδίου. Κομμάτια ουρανού και αραιά σύννεφα, όλων των σχημάτων.Παράσιτα ραδιοφώνου;

Ηταν τόπος για ραντεβού αυτό το μέρος; Όχι, πες μου! Σ’ αυτό το τεράστιο, άχαρο ζαχαροπλαστείο - κι ας το έλεγαν Χαρά που το ήξερε όλος ο κόσμος

Ο Νίκος Βεργέτης προσπέρασε το πενταόροφο, ογκώδες κτίριο του σταθμού των ΗΣΑΠ και την πιάτσα των ταξί και από την ακτή Καλιμασιώτη έστριψε αριστερά στην ακτή Κονδύλη.

Πρωί. Φτάνει. Ξεκλειδώνει. Ανεβάζει τα ρολά. Βγάζει τα γαριδάκια, τα καλαθάκια με τα διάφορα είδη. Ξεκλειδώνει τα ψυγεία.

Τον βλέπεις αυτόν εκεί, με ρώτησε ο φίλος μου ο Άρης, παιδί απλό και λιγομίλητο, που περνούσε τις ελεύθερες ώρες του στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Γαργαρέττα

Ήταν σ’ ένα παλιό κτίριο, στην αρχή της οδού Κεραμεικού. Στο δεύτερο όροφο. Η επιγραφή, στα ρωσικά, φαινόταν και από τη Ζήνωνος. Αμερικάνικες γούνες. Αθήνα-Θεσσαλονίκη -Τιφλίδα.