Ευχές από την οικογένεια της "ΗΠΖ"

20/12, η ώρα 3:05 το ξημέρωμα... Σχετικά καλή στιγμή να κάνω τον προσωπικό απολογισμό της χρονιάς. Και τι χρόνια φίλη μου... «κολασμένη» θα έλεγα για αρχή.

Στο χωριό των καλικαντζαραίων, τα τρία μικρά αδερφάκια, ο Τάμπι, ο Σάμπι και ο Λάμπι ανυπομονούν να κόψουν τη βασιλόπιτα για να πετύχουν το φλουρί.

Το ξυπνητήρι ήταν αυτό που ξύπνησε την Άλφα εκείνη την ημέρα. 25 Δεκεμβρίου 2121. Άλλη μία συνηθισμένη Δευτέρα.ω

17 Δεκεμβρίου. Κυριακή. Από αυτές τις δύσκολες. Ισόγειο, κρύο, ψιλόβροχο. Τα αυτοκόλλητα στα παράθυρα του εργαστηρίου προφύλασσαν από την περιέργεια των ανθρώπων.

Ο Αντώνης δεν ήταν ποτέ ευτραφής, αλλά σίγουρα δεν ήταν γυμνασμένος. Ποτέ δεν του άρεσε η γυμναστική, βαρυγκομούσε και μόνο στη σκέψη.

Μόνο η αφεντιά μου βρίσκει διαφορές ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο λοκντάουν (μπαμπινιώτη άραξε!); Στο πρώτο υπήρχε συναίσθημα, αγωνία, σασπένς και συγκίνηση.

Δεν είχαν ρίξει και λίγους καυγάδες με τον πατέρα της. Ακόμα και τώρα, τρία χρόνια μετά τον ερχομό της εγγόνας του, συνέχισε να είναι εκνευριστικός για την Αλίκη.

Πήγα να ακούσω τον Μπρασένς πρώτη φορά, μαθητής ακόμη στο Γυμνάσιο, σε μια απογευματινή εκδήλωση στο Γαλλικό Ινστιτούτο στη Σίνα, όπου είχαν στήσει στη σκηνή του auditorium μία ογκώδη τηλεόραση

Το Θανασιώ, έτσι τον έλεγαν οι κολλητοί του ήταν στα 57. Κοντός και αεικίνητος. Νευρώδης, ατακαδόρος, ευσυγκίνητος αλλά και μέγα; τσαντίλας που μανούριαζε στο πιτς φιτίλι.