Πόσο ανάγκη έχουμε το θέατρο σήμερα; Πόσο ανάγκη το είχαμε και θα το έχουμε; Προσπαθώντας –ίσως- να αγγίξουμε την ίδια την ουσία του.

Συχνά ο ανώνυμος περιπατητής (flâneur) του Άστεως, ξεφυλλίζοντας σοκάκια, ρούγες, μεϊντάνια και πλατώματα, βολτάροντας στις κιτρινισμένες σελίδες εφημερίδων άλλων καιρών, συναντά (αόρατα) τοπία τα οποία εδώ και πολλές δεκαετίες, απλά δεν υφίστανται στο φάσμα του αισθητού...

Αφορμή για αυτή τη σκέψη μου, στάθηκε το εξώφυλλο και η καμπάνια του περιοδικού «Σχεδία».Αν δεν έχετε ακούσει, οι πωλητές αποσύρθηκαν από τους δρόμους.

Τα τοιχογραφήματα ή αλλιώς γκράφιτι  όπως έχουμε συνηθίσει να τα λέμε,-νόμιμα ή παράνομα- αποτελούσαν ανέκαθεν έναν τρόπο να εκφράσουν οι νέοι τους προβληματισμούς τους ή τα θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία ή ένα μέρος αυτής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το γκράφιτι...

Γάντια, μάσκα, φόρμα και μπουφάν, γυαλιά μυωπίας, ένας στόχος: να βγω λίγο έξω από το σπίτι. Το αμάξι παρκαρισμένο από την Παρασκευή στις 02.00 τη νύχτα.

Στην καθηµερινότητα µιας πόλης υπάρχει ανάγκη για παραπάνω ουρανό, αναψυχή και κοινωνικοποίηση, ωστόσο οι άνθρωποι φαίνεται να µην ανταποκρίνονται πάντα σε αυτό. Παρόλο που υπάρχουν κοινόχρηστοι χώροι όπου οι ένοικοι µιας πολυκατοικίας µπορούν να ζήσουν ποιοτικό χρόνο, δεν τα καταφέρνουν.