Η εμπνεύστρια αυτής της «πουτίνγκας» συμβουλεύει: ‘‘Αυτές τις ημέρες ας δώσουμε, τουλάχιστον στα παιδιά μας, την εντύπωση ότι περνάμε τις γιορτές και να τα γλυκάνουμε όσο μπορούμε’’

Γιορτές 1943-44. Ακριβώς πριν από 75 χρόνια. Οι νοικοκυρές προσπαθούσαν να γεμίσουν το γιορτινό τραπέζι με ‘’λιχουδιές της ένδειας, ενώ οι καρδιές γέμιζαν με ελπίδα’’.

Εξαίρετοι μεζέδες για εκείνα τα ‘‘πάρτι’’ όπου ο καθένας κουβαλούσε το φαγητό του κι όλοι μαζί γλεντούσαν τραγουδώντας τραγούδια που σατίριζαν την πείνα και τη δυστυχία της Κατοχής. Μπομποτοκεφτέδες λοιπόν!

Μια σαλάτα από άγριες κίτρινες μαργαρίτες, με ιδιαίτερη γεύση και μυρωδιά σαν από άγρια χόρτα του βουνού.

Κατοχική συνταγή για υπέροχη μαρμελάδα χωρίς ζάχαρη. Τα δίσεκτα εκείνα χρόνια η ζάχαρη ήταν είδος σπάνιο και πανάκριβο.

Πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών! Θα φάμε με χρυσά κουτάλια. Καιρός για κάποια κατοχικά ροφήματα.

Η παράξενη σαλάτα από χαμομήλι είναι όπως υποστηρίζουν οι διαιτολόγοι, πλούσια σε φυτικές ίνες και θρεπτικά συστατικά. Όταν όμως οι λιμοκτονούντες Αθηναίοι ξερίζωναν αγριόχορτα, μοναδικός τους σύμβουλος ήταν το άδειο στομάχι.

Αυτά τα κουλουράκια ξυδιού μου δόθηκαν από κάποια από τις τελευταίες νοικοκυρές των χαλεπών εκείνων χρόνων. Τα δοκίμασα μα δεν ξετρελάθηκα. Θέμα ανάγκης η γεύση!

Ναι, μη γελάτε, γίνεται μια νοστιμότατη σαλάτα από γαϊδουράγκαθα. Aπό τρυφερά φύλλα, όταν δεν έχουν ακόμη αναπτυχθεί τα σκληρά αγκάθια. Αλλά κι αν υπάρχουν κάποια τα κόβουμε με το ψαλίδι.

Το καθιερωμένο κατοχικό γλυκό. Μεγάλη πολυτέλεια ήταν να προσφέρουν μαζί με το ρεβιθοκεφτέ και μπομπότα γλυκό.