Τι 'πες τώρα!

Το τηλέφωνο χτύπησε. Άνοιξε τα μάτια, όμως ήταν πολύ κουρασμένη για να σηκωθεί. Ακούμπησε ξανά το κεφάλι της στο πλαϊνό μέρος του κρεβατιού και  'κει, καθισμένη στο πάτωμα ξανακοιμήθηκε.  Το τηλέφωνο χτυπούσε ακόμη πάνω στο τραπέζι, δίπλα στην πόρτα.

Η κοπέλα φοράει ένα φουστάνι μακρύ της γιαγιάς, σαν μία ρόμπα. Είναι ατίθαση, δεν έχει ανάγκη από σύμβολα, είναι ένα τέτοιο. Το αγόρι χάκερ και απροσάρμοστος στις συμβατικότητες. Εκείνη ανεβαίνει σε ένα υπερυψωμένο τσιμεντένιο τοίχο, μόλις έχουν γνωριστεί.

Παραγγέλνω καφέ και σε κοιτώ. Είσαι βλοσυρή και ποτέ δε θυμάσαι πως πίνω τον καφέ. Κάθε φορά με ρωτάς αν θέλω σοκολάτα ή κανέλα. Πάντα απαντώ όχι και μετά από μερικές φορές, που συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο πράγμα αρχίζει...

*Το καλοκαίρι δεν της αρέσει και πολύ. Ζεσταίνεται και όπως λέει πολύ συχνά «στο κρύο φοράς και κάτι, στη ζέστη τι να βγάλεις άλλο;». Η κατάσταση σώζεται μόνο στη θάλασσα.

Οι κρίσεις πανικού στην Πόλη ολοένα και αυξάνονται. Τα Ζάναξ πάνε κι έρχονται. Άλλοι χρειάζονται Ζάναξ και λοιπά φάρμακα και άλλοι τα παίρνουν.

Τον Στέφανο τον γνώρισα πριν κάτι χρόνια στα major της Σταδίου. Δεν παραγγέλνω βιβλία απ` το internet και επίσης δεν τα αγοράζω από αλυσίδες τύπου major. Βιβλία αγοράζω από όσο το δυνατόν μικρότερα βιβλιοπωλεία.

Τι γίνεται όταν θες να βάλεις τάξη στο χάος; Όταν θες όλα να δουλεύουν με σύστημα, στην ώρα τους και χωρίς παρεξηγήσεις; Ή είσαι κάτοχος μεγάλου πλούτου ή έχεις αρχίσει και τρελαίνεσαι! Έτσι μου απάντησε κάποιος όταν του απεύθυνα το...

Η ρομαντική κι ευαίσθητη φίλη μας, ας την πούμε Φωτεινή, βρέθηκε στη Βερόνα. Ρομαντική και η πόλη, που «βαραίνει» με το μύθο που κρύβει από πίσω της. Όλα της άρεσαν. Τα κτίρια, το ποτάμι, ο καιρός, το μπαλκόνι της Ιουλιέτας,...

Από τότε που γεννήθηκα, σιχαίνομαι τη φέτα. Όσο και να μου επιτεθείτε, αυτό δεν αλλάζει. Ήταν μια γνώση  που έρεε στις φλέβες της οικογένειας. Όταν λοιπόν η γιαγιά μου με ρώτησε «Άντα, θες φέτα στη σαλάτα;», όλοι πάγωσαν.

Κι εκεί που καθόμουν ωραία και καλά και έχασκα με τον παγωμένο μου καπουτσίνο στο χέρι, και με το άλλο ψαχουλεύοντας για ακόμη μια φορά τον αναπτήρα, ο οποίος τελικά ήταν μπροστά μου, η πλήρης αποβλάκωση, ακούω μια φωνή απ’...