Ίσως είναι τα αντράκια που άφησα πίσω στην Αθήνα. Αυτά που με πήραν μια μεγάλη αγκαλιά φεύγοντας και μου δώσανε δύο μεγάλα φιλιά.

Θέλω να ζήσω μαζί σου αυτό το 18χρονο καλοκαίρι.Αυτό το καλοκαίρι που τίποτα δεν μας νοιάζει, πέρα από το τώρα. Καθόλου το μετά, καθόλου το αύριο...

Από τα παράθυρα ήλιος ζεστός απογευματινός που δεν υπολογίζει εποχές, διαθέσεις, αναγκαιότητες κι επείγουσες καταστάσεις, συνθήκες προσαρμογής ή εξιλέωσης.

Ο χρόνος, αυτός ο ψεύτης. Ο γελοίος, ο τιποτένιος, ο ξευτίλας. Ο τελειωμένος κι ο ατελείωτος, ο μοναδικά σπαταλημένος, ο άχρηστος, ο περιττός. Ο παραμυθάς,

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει

Η μητέρα μου ήταν πουτάνα πολυτελείας. Εμένα με συνέλαβε κατά λάθος και με κράτησε. Και όταν το έμαθα την συγχώρεσα που δεν μου το είχε πει γιατί φοβότανε.

Μερικοί δρόμοι δεν είναι της Συγνώμης. Είναι του Μίσους. Με λένε... Όχι δεν θα πω. Γιατί να πω; Ούτε εκείνον ήξερε κανείς πως τον λένε πριν γονατίσει.

Η πόλη μούδιασε ξανά. Αν σκάψει κανείς τρελός μέσα από τα χτισμένα της, θα βρει σημάδια ξεχασμένων θανάτων.Είναι τρομακτικό: το σκουπιδιάρικο πάντα θα περνά

Στα μισά ο Μάιος... Στα μισά κι η ζωή. Όλα στη μέση τ' αφήνω. Το φοβάμαι το τέλος. Βγαίνω κάθε σούρουπο στην βεράντα κι αγναντεύω την ετοιμόρροπη μέρα που φεύγει. Μέσα στο μισοσκόταδο κάθομαι έτσι λίγο στο παράθυρο να ξεκουραστώ,...

1. Περνούσα απέναντι κάθε βράδυ. Της πήγαινα φαί, χαρτιά, χλωρίνες... Της πήγαινα κεριά - δεν είχε ρεύμα. Της πήγαινα και ξύλα τον χειμώνα. Ο χειμώνας κρατούσε πολύ.