Τι 'πες τώρα!

Πολλές φορές ξεχνάμε τον σκοπό για κάτι που κάνουμε, ύστερα χανόμαστε, ξαναχανόμαστε και μόλις χαθούμε οριστικά θυμόμαστε το λόγο που έχουμε ξεκινήσει και έτσι ξαναβρισκόμαστε.

«Είσαι έτοιμη για το δελτίο ειδήσεων» μου έλεγαν συχνά φίλες που ποντάροντας στο συντηρητικό μου ύφος ήλπιζαν να βρουν το ιδανικό συνολάκι για την πρώτη τους συνέντευξη.

Νοσοκομείο Αλεξάνδρα, 8.45 το πρωί. Πόρτες ανοιγοκλείνουν, θολωμένα βλέμματα σαν τον καιρό και την διάθεση μου. Είμαι έξω, καπνίζω και αναμένω να με πάρουν για τον θυροειδή.

Πολλά πράγματα με κάνουν και πλήττω, αλλά περισσότερο αυτή η επιμονή των ανθρώπων να εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν πως η ευτυχία σου

Πολλές φορές παρομοιάζουμε την αγάπη με δέντρα, με λουλούδια, με εξοχικά, με αυτοκίνητα με οτιδήποτε, αλλά την λέξη «σ’ αγαπώ» δεν τη λέμε ποτέ.

Ήταν μία από αυτές τις ημέρες του Φλεβάρη που μύριζε η άνοιξη. Τότε που ο ήλιος, σου σκάει το πρώτο του χαμόγελο και πάντα η πρώτη φορά είναι η πιο γοητευτική του.

Μου φαίνεται πως κάτι… περπατάει στην Πατησίων! Γιατί περπατάει; Γιατί δεν τρέχει;

Δεν έχω δίπλωμα οδήγησης για δίκυκλο. Έχω για τριαξονικό, για ανατρεπόμενο φορτηγό, για ρυμουλκούμενο. Τρίτης κατηγορίας. Εντάξει το ’βγαλα στον στρατό.