Η πόλη μούδιασε ξανά. Αν σκάψει κανείς τρελός μέσα από τα χτισμένα της, θα βρει σημάδια ξεχασμένων θανάτων.Είναι τρομακτικό: το σκουπιδιάρικο πάντα θα περνά

Στα μισά ο Μάιος... Στα μισά κι η ζωή. Όλα στη μέση τ' αφήνω. Το φοβάμαι το τέλος. Βγαίνω κάθε σούρουπο στην βεράντα κι αγναντεύω την ετοιμόρροπη μέρα που φεύγει. Μέσα στο μισοσκόταδο κάθομαι έτσι λίγο στο παράθυρο να ξεκουραστώ,...

1. Περνούσα απέναντι κάθε βράδυ. Της πήγαινα φαί, χαρτιά, χλωρίνες... Της πήγαινα κεριά - δεν είχε ρεύμα. Της πήγαινα και ξύλα τον χειμώνα. Ο χειμώνας κρατούσε πολύ.

Σε όλη την διάρκεια της περιόδου που έμενα μέσα, έβλεπα το ίδιο όνειρο. Μεσημέρι. Σε σιέστα. Όχι βράδυ. Ένα λοξό φως έμπαινε από το παράθυρο στο σχεδόν άδειο σπίτι.

Που ήταν έρημος ο δρόμος τόσες μέρες και να που γέμισε ξαφνικά με φως... Ανάψανε οι νέοι ένοικοι τα φώτα το βράδυ κι όλα έδειξαν αλλιώς στο πεζοδρόμιο.

Δρώμενο. Μια λέξη που παίρνει έναν τόσο δα επιθετικό προσδιορισμό και ξάφνου, ξεπηδούν φαντασμαγορικές συναθροίσεις. Συναντήσεις ανθρώπων γεμάτες νόημα

Χθες, ήταν πολύ περίεργη βραδιά.Κλεισμένοι σπίτια μας, ακούσαμε και τις καμπάνες και τα βεγγαλικά, μετά τις 12.00. Χωρίς “Χριστός Ανέστη”

Θα σας πω, φίλοι μου, τι συμβαίνει στην Ελλάδα και τον Έλληνα τα τελευταία 20 χρόνια. Σε πολλές κουζίνες, ο αστακός βράζεται ζωντανός.

Τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας, μόλις είχαν ανακοινωθεί νέα πιο αυστηρά μέτρα περιορισμού άρχισα να νιώθω συμπτώματα κλειστοφοβίας.

Είχα αρνηθεί να γράψω ως τώρα. Δεν ήθελα να αφήσω κάποια γραπτή απόδειξη των συναισθημάτων μου τις πρώτες μέρες της απομόνωσης.