Τι 'πες τώρα!

Μια κουβέντα στη μπάρα ενός αγαπημένου καφέ στο κέντρο με μια φίλη από αυτές που δε χορταίνεις να ακούς να μιλούν ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο.

«Σε γενικές γραμμές θα λέγατε πως είστε ευχαριστημένος από τη διαμονή σας στον ξενώνα καλλιτεχνών;» «Πολύ» απάντησε προσπαθώντας να ακουστεί πειστικός.

Είχα «τα νεύρα μου», για πολλούς λόγους και αυτά τα νεύρα με τις μέρες έγιναν θυμός. Και ποτέ δεν ξεσπάω το θυμό μου εκεί που πρέπει (θα το μελετήσω αυτό!).

Το τηλέφωνο χτύπησε. Άνοιξε τα μάτια, όμως ήταν πολύ κουρασμένη για να σηκωθεί. Ακούμπησε ξανά το κεφάλι της στο πλαϊνό μέρος του κρεβατιού και  'κει, καθισμένη στο πάτωμα ξανακοιμήθηκε.  Το τηλέφωνο χτυπούσε ακόμη πάνω στο τραπέζι, δίπλα στην πόρτα.

Η κοπέλα φοράει ένα φουστάνι μακρύ της γιαγιάς, σαν μία ρόμπα. Είναι ατίθαση, δεν έχει ανάγκη από σύμβολα, είναι ένα τέτοιο. Το αγόρι χάκερ και απροσάρμοστος στις συμβατικότητες. Εκείνη ανεβαίνει σε ένα υπερυψωμένο τσιμεντένιο τοίχο, μόλις έχουν γνωριστεί.

Παραγγέλνω καφέ και σε κοιτώ. Είσαι βλοσυρή και ποτέ δε θυμάσαι πως πίνω τον καφέ. Κάθε φορά με ρωτάς αν θέλω σοκολάτα ή κανέλα. Πάντα απαντώ όχι και μετά από μερικές φορές, που συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο πράγμα αρχίζει...

*Το καλοκαίρι δεν της αρέσει και πολύ. Ζεσταίνεται και όπως λέει πολύ συχνά «στο κρύο φοράς και κάτι, στη ζέστη τι να βγάλεις άλλο;». Η κατάσταση σώζεται μόνο στη θάλασσα.

Οι κρίσεις πανικού στην Πόλη ολοένα και αυξάνονται. Τα Ζάναξ πάνε κι έρχονται. Άλλοι χρειάζονται Ζάναξ και λοιπά φάρμακα και άλλοι τα παίρνουν.