Κι ήτανε λέει μια πόλη γεμάτη από εμάς που κανείς μας δεν γνώριζε κανέναν. Και όλοι μέσα από τα κλειστά μας αεροστεγώς σπίτια ερχόμασταν σε επαφή με άλλους χωρίς να...

Αύγουστος… διακοπές στο δυάρι μου, σκαρφαλωμένο στην ταράτσα σε πολυκατοικία της Πατησίων 6ο διαμέρισμα Αθήνας.

Είπα πως τα δόγματα πεθαίνουν σαν τους θεούς των Ιθαγενών μπροστά στην ομοβροντία των όπλων. Οι Ιθαγενείς πίστευαν βαθιά, δυνατά και γερά στα τοτέμ τους.... Δεν είχαν χάσει την πίστη...

Ρωτάνε συχνά για σένα στα Εξάρχεια. Κι εγώ έχω κουραστεί, έχω συνηθίσει να στεναχωριέμαι γι’αυτό-κουραστικό πράγμα η συνήθεια.

Υπήρχε κάποτε, ένα αγόρι, από αυτά που μένουν χαραγμένα στη μνήμη μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν, που, γενικά, ήταν περίεργος. Ξεχωριστός.

Ίσως είναι τα αντράκια που άφησα πίσω στην Αθήνα. Αυτά που με πήραν μια μεγάλη αγκαλιά φεύγοντας και μου δώσανε δύο μεγάλα φιλιά.

Θέλω να ζήσω μαζί σου αυτό το 18χρονο καλοκαίρι.Αυτό το καλοκαίρι που τίποτα δεν μας νοιάζει, πέρα από το τώρα. Καθόλου το μετά, καθόλου το αύριο...

Από τα παράθυρα ήλιος ζεστός απογευματινός που δεν υπολογίζει εποχές, διαθέσεις, αναγκαιότητες κι επείγουσες καταστάσεις, συνθήκες προσαρμογής ή εξιλέωσης.

Ο χρόνος, αυτός ο ψεύτης. Ο γελοίος, ο τιποτένιος, ο ξευτίλας. Ο τελειωμένος κι ο ατελείωτος, ο μοναδικά σπαταλημένος, ο άχρηστος, ο περιττός. Ο παραμυθάς,

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει