BLINK του Φιλ Πόρτερ στο Θέατρο Faust

Καλά, μην τρελαθούμε κιόλας με τις ληγμένες πρωτοπορίες και τα ξεπερασμένα σκηνικά δοκίμια περί αλλοτριώσεως των νέων εξαιτίας της Τεχνολογίας. Η αναπηρία δεν είναι εξωτερική, αλλά κυρίως εσωτερική, νοητική. Και μεταδίδεται σαν ιός μέσα από ένα θέατρο δήθεν υπέρ της ετερότητας αλλά στην κυριολεξία υπέρ της παράνοιας και της αποξένωσης.

Η πρόκληση ισχυρών ή κατατονικών αντιδράσεων εκ μέρους των θεατών μπορεί, ενδέχεται να είναι ΚΑΙ ένδειξις πετυχημένης αναδημιουργίας – ας το δούμε κι από τη θετική του πλευρά αυτό το φιάσκο, που μπορεί όμως να είναι κι ενδιαφέρον εγχείρημα.

Εγώ πάντως, ως επαρκής, κεκορεσμένος θεατής, αισθάνομαι την αυθόρμητη ανάγκη να φωνάξω, να κραυγάσω με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου:

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ!!! ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΤΕ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ!!! ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΣΑΣ!!! ΤΟ ΜΟΝΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΚΙ ΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΗΘΙΚΟΛΟΓΟΙ ΤΑΡΤΟΥΦΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΑΝ. ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ!!! ΑΜΕΣΩΣ!!! ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΌΛΩΝ ΜΑΣ… Για τη Γη, για τον Άνθρωπο, για τον Πολιτισμό. Τέρμα στον σχιζοειδή χωρισμό σώματος-ψυχής-πνεύματος. Ο άνθρωπος είναι μια αδιαίρετη Ενότητα. Θα το λέγω και θα το βροντοφωνάζω κάθε φορά που θα ακούω υπόπτους μινυρισμούς περί του αντιθέτου.

Οργισμένη κριτική από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα

Και τι να σου κάνουν οι δύο άξιοι, πανάξιοι, αξιοζήλευτοι κι αξιοθαύμαστοι ηθοποιοί, ο ταλαντούχος σκηνοθέτης, η δοκιμασμένη μεταφράστρια και οι καλοί συντελεστές; Όταν δεν έχεις κείμενο, σύγχρονο, προκλητικό, ανατρεπτικό, αλλά υπερισχύει η κατάθλιψη, η ηρωοποιημένη παράνοια και το ανέξοδο κι αδιέξοδο κατακάθισμα ψυχών κι ενστίκτων, όταν η σωματικότητα εξαντλείται σε απονενοημένα διαβήματα επικοινωνίας και το κλείσιμο στο στρείδι της ενεργειακής ασπίδας των τελεστών μιας θεατρικής πράξης μονότονης και αφηγηματικής με τον πλέον μονότονο κι αδιάφορο τρόπο… Και πολλά άλλα θέλω να πω, αλλά κρατιέμαι λόγω ευγενικής φύσεως, καλοπροαιρέτου διαθέσεως κι ενσυναισθήσεως του φιλότιμου κόπου που κατέβαλαν οι καλοί αυτοί καλλιτέχνες κι αυτοθυσιαστικοί άνθρωποι του θεάτρου που έμπλεξαν σε ένα σύμπαν τόσο αυτοκαταστροφικό σαν έντομα στον ιστό της αράχνης.

Κι απορώ: γιατί είμαστε τόσο αρχοντοχωριάτες και πάσχουμε από σύνδρομο επαρχιωτισμού και πολιτισμικής κατωτερότητος; Δηλαδή κάθε εργάκι που φέρει αγγλοσαξονική υπογραφή κι εισάγεται από την Εσπερία είναι ανώτερο από τα δικά μας που γράφονται κατά δεκάδες από σύγχρονους, μορφωμένους νεοέλληνες, καθόλα προκομμένους και μέσα στο πνεύμα του καιρού τους, που είναι ενήμεροι και των παγκοσμίων ρευμάτων και συμμέτοχοι των διεθνών πρωτοποριών, που πειραματίζονται για ένα μέλλον φωτεινότερο από τον πεισιθάνατο πεσιμισμό και την μηδενιστική απάθεια;

Βεβαίως, το θέατρο λειτουργεί ΚΑΙ ομοιοπαθητικά, διδάσκει ενίοτε δια του αντιθέτου, ερεθίζει την υπολανθάνουσα χαρά της ζωής με καταθλιπτικές μεθόδους. Όμως αρκετά με αυτή την πολυθρύλητη πολιτισμική Κρίση που εκφράζεται κι αξιολογείται κυρίως με οικονομικά μέτρα και σταθμά. Ο Δυτικός Πολιτισμός παραπαίει, η Τεχνολογία γίνεται ενίοτε βραχνάς, ο πολύς «ελεύθερος χρόνος» μήτηρ πάσης κακίας. Όμως δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον τροχό του Χρόνου πίσω και πρέπει να αποδεχτούμε τις ευκολίες μας ως δυνάμει ανεπάρκειες. Οφείλουμε να μην δεχτούμε άκριτα τις πατερίτσες της Τεχνολογίας και να προσπαθήσουμε να σταθούμε περήφανα στα πόδια μας. Η εξαίρεση να μην γίνεται κανόνας κι η παραβατικότητα παράδειγμα. Το υπερβολικό να μην θεωρείται ουσιαστικό και το υπέρμετρο ένδειξη αξίας. «Μέτρον άριστον»!!! Αν θέλουμε να γνωρίσουμε και να βιώσουμε ευθυτενείς μια καινούργια Αναγέννηση πρέπει να εγκαταλείψουμε σκοταδιστικές πρακτικές και να απαρνηθούμε το εγγενές Έρεβος ατενίζοντας προς τα ύψη του Φωτός και της Αρμονίας, της ουρανίας και Πυθαγορείου.