Η ζωή μας χρειάζεται σλόγκαν. Μικρές χτυπητές φράσεις που να σηματοδοτούν-νοηματοδοτούν χωρίς πολλά λόγια, αυτό που πρόκειται και πρέπει να συμβεί. Δεν ξέρω ποιος διαφημιστής είχε την φαεινή ιδέα να λανσάρει το μπακ του σκουλ.

Εδώ και χρόνια όμως, η συνταγή συνεχίζεται και η ιαχή καταπλακώνει αφιερώματα, ιστοσελίδες, έντυπα και φυλλάδια. Ένα ογκώδες χαμόγελο πλαισιώνει τα μικρά ανθρωπάκια, που τρέχουμε να πάρουμε τις προβλεπόμενες θέσεις. Στα θρανία, στα έδρανα, στις ουρές, στα γραφεία, στα ταμεία, στα κλαμπ και βέβαια στους καναπέδες.

Κανένα πρόβλημα με την καθημερινότητα και με τις μικρές συνήθειες. Ο ελιτισμός απέναντι στους μέσους, απλούς ανθρώπους του ”μπακ του σκουλ” συνήθως προέρχεται από αυτούς που έχουν λύσει προ πολλού τα προβλήματά τους και καλούν τους ”βολεμένους” να ξεβολευτούν.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο εξής: Είναι αρκετή για τον άνθρωπο και για τις ανάγκες του η “επιστροφή”; Και η συνεχιζόμενη-προβλεπόμενη έως και καθοδηγούμενη βίωση της καθημερινότητας;

Το μπακ του σκουλ, φίλοι μου, ακούγεται με δύο τρόπους. Από την μία, καθησυχαστικό. Από την άλλη τρομαχτικό. Από τη μία είναι σα να το ακούς από την γιαγιά σου που ανοίγει την αγκαλιά της και σε φιλεύει μαρμελάδα σπιτική. Και από την άλλη, σα να το ακούς από τα μεγάφωνα μιας ελεγχόμενης πόλης και είναι τα λόγια μιας ανέκφραστης και παγωμένης απολυταρχικής διευθύντριας.

Ζούμε στην εποχή των σλόγκαν και των λέξεων. Οι έννοιες καταλήγουν χασμουρητά, εγκλωβισμένες σε ανούσιες συζητήσεις, οι συνθέσεις οδηγούνται σε αδιέξοδα, αφού πρώτα ηττηθούν κατά κράτος από το άτομο και τα δίκαιά του.

Οι διαφημιστές μάς οδηγούν από το χέρι πιασμένοι, σα να είμαστε ανήμποροι να αντιληφθούμε την πραγματικότητα. Αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε θέση στο σκουλ. Αν όχι, θα τα παρατήσουμε ή θα ξαναπροσπαθήσουμε να ξαναμπούμε.

Καμιά λύση δεν μου’ ρχεται στο κεφάλι. Δεν ξέρω εάν θα δω την γιαγιά μου ή την διευθύντρια. Και δεν ξέρω τι να πω και στα παιδιά μου.

Ελπίζω μόνο να μην έχει αλλοιωθεί ο πυρήνας του ανθρώπου. Πιστεύω σε αυτόν κι ας μην τον ξέρω. Τελικά κι εγώ έγινα ένας πιστός…

Είπα στον πιτσιρικά μου: “Μπακ του σκουλ, ε;”
Με κοίταξε και με γέλιο είπε: “Αρ γιου τόκινγκ του μι μάδερ φάκερ;”
Φοβάμαι λίγο…