Απαλλαγμένη από  τη φασαρία και την πολυκοσμία της, η πόλη στολίζεται, βάζει τα καλά της, φοράει ένα δροσερό αεράκι και  ετοιμάζεται  να χαρίσει τους θερινούς θησαυρούς της στους πιστούς της φίλους που προτίμησαν τα γοητευτικά θαμπά φώτα της Αθήνας  από τις φωτεινές και κοσμοπολίτικες νύχτες των νησιών και τα γαλαζοπράσινα χρώματα των αμμουδιών.

Οι πιστοί της φίλοι , δεν φοβούνται τα μοναχικά της στολίδια που συνοδεύονται από κατεβασμένα ρολά και κακοφτιαγμένες αυτοσχέδιες ταμπέλες: «επιστρέφουμε το Σεπτέμβριο».  Με τις αισθήσεις  τους  ελεύθερες και ανεμπόδιστες, τιμούν τα σοκάκια της, τα μπαλκόνια, τις πλατείες, ταξιδεύουν στα θερινά σινεμά και απολαμβάνουν ανενόχλητοι τις Αυγουστιάτικες  καθημερινές γιορτές της πόλης.

Ίσως αυτή είμαι μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε ότι την πόλη δεν την χαρακτηρίζει ο Παρθενώνας, η Πλάκα και η Ελληνική κουζίνα, αλλά οι άνθρωποι που την απαρτίζουν, που δουλεύουν, ιδρώνουν και κρυώνουν μέσα της.

Ίσως λοιπόν, αυτές οι θερινές μέρες, είναι μια ευκαιρία να δούμε κατάματα την πόλη που μας φιλοξενεί. Να ανακαλύψουμε ξανά την ιστορία της και τον πολιτισμό της, να μυρίσουμε τις χαρές, τις λύπες, τις χαμένες ελπίδες και τα όνειρα του σύγχρονου ανθρώπου που έχουν ποτίσει τους δρόμους και του τοίχους της ταλαιπωρημένης αυτής πρωτεύουσας. Ίσως αυτή είμαι μια ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε ότι την πόλη δεν την χαρακτηρίζει ο Παρθενώνας, η Πλάκα και η Ελληνική κουζίνα, αλλά οι άνθρωποι που την απαρτίζουν, που δουλεύουν, ιδρώνουν και κρυώνουν μέσα της. Ίσως είναι μια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τη στάση μας. Να δημιουργήσουμε νέες σχέσεις και ισορροπίες σε αυτό το περιβάλλον που τόσο έχει αλλάξει. Να αγκαλιάσουμε την αλλαγή, να ξαναβρεθούμε, να ξαναονειρευτούμε, να βρούμε την ελπίδα και τη δύναμη,  ώστε να χτίσουμε και να διεκδικήσουμε τα όνειρά μας. Οι τρόποι υπάρχουν, η Τέχνη υπάρχει, ο χρόνος υπάρχει. Ας τον διεκδικήσουμε.

Πριν έρθει τελικά και πάλι ο Σεπτέμβρης και βυθιστεί ξανά η Αθήνα  στη σιωπή της βοής, της πολυκοσμίας και  της αδιαφορίας.