Όταν έπιασα δουλειά στο Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ γνώρισα τον Κώστα με αφορμή μία καταχώριση που ήθελε να κάνει για το Amarillo Suave, το ιδιαίτερο βιβλιοπωλείο του στην Πλατεία Αμερικής. Όταν πήγα από κει για να μιλήσουμε είδα μπροστά μου τη φιγούρα ενός ανθρώπου που αμέσως σου βγάζει τα πιο όμορφα συναισθήματα. Απλός, λίγο ντροπαλός, ταπεινός, ευγενικός, ειλικρινής, έξυπνος και με ένα λανθάνον χιούμορ που ξεδιπλώνεται όσο σε γνωρίζει.
Μιλήσαμε αρκετή ώρα, άρχισε να μου ξετρυπώνει σπάνια βιβλία και αντικείμενα που είχε στο βιβλιοπωλείο, να μου λέει για την ιστορία τους. Μιλήσαμε για τη γειτονιά, για την πολιτική, για τα βιβλία, για τα περιοδικά. Μου σύστησε προφανώς και τις γάτες του, τις μεγάλες του αγάπες. Εγώ τον ακολουθούσα και κοιτούσα τριγύρω σα χαζή, απολάμβανα το χώρο. Μία γιαγιά μπήκε μέσα (γνωρίζονταν από τη γειτονιά), μπερδεμένη, με κάτι χαρτιά στα χέρια και του ζήτησε βοήθεια για κάτι γραφειοκρατικό. Τη βοήθησε σα να ήταν μάνα του. Πάντα όποτε πήγαινα εκεί κάποιος θα έμπαινε μέσα να ζητήσει τη βοήθειά του, για πράγματα άσχετα με τα βιβλία, και ο Κώστας την πρόσφερε χωρίς δεύτερη σκέψη. Από τότε το Amarillo έγινε το βιβλιοπωλείο μου και ο Κώστας ο προσωπικός μου βιβλιοπώλης. Ό,τι ήθελα του το ζητούσα και αυτός τσακιζόταν να μου το βρει. Θυμάμαι μία φορά που μου είχε πει «Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μου ζητάς». Κι εγώ καμάρωνα από μέσα μου, πιο πολύ επειδή μου το είχε πει αυτός ο άνθρωπος. Του έλεγα πάντα ένα γεμάτο, ψυχωμένο «Ευχαριστώ» όταν μου έφερνε αυτά που ήθελα κι εκείνος πάντα μου απαντούσε «Ηλέκτρα, εγώ ευχαριστώ».
Πριν από κάποιο καιρό είχα γράψει το παρακάτω για να το ανεβάσω στο fb, αλλά κάπου χάθηκε μέσα στις σημειώσεις μου. Το είχα ξαναβρεί πριν λίγο καιρό, όταν έμαθα ότι ο Κώστας είναι στο νοσοκομείο, και είχα πει ότι μόλις γίνει καλά και ξαναπάει στο Amarillo, θα το ανεβάσω. Δεν πρόλαβα. Απλά δεν πρόλαβα.
«Αυτό το βιβλιοπωλείο στην Λέλας Καραγιάννη, πλάι στην Πλατεία Αμερικής, όσοι δεν το γνωρίζετε πρέπει να το μάθετε. Όχι μόνο γιατί είναι σαν ένα ξύλινο μουσικό κουτί με τη μόνη διαφορά ότι όταν ανοίγεις την πόρτα του πετάγονται λέξεις, όχι μόνο γιατί μέσα του μπορείς να βρεις θησαυρούς παλιούς και σύγχρονους, όχι μόνο γιατί επιμένει σε μία γειτονιά που άλλοι θα την είχαν κάνει με ελαφρά εδώ και χρόνια.
Αλλά κατά κύριο λόγο γιατί ο Κώστας είναι ένας άνθρωπος που σπανίζει και γιατί το Amarillo Suave μυρίζει ακόμα κάτι από τα χρόνια που όλα ήταν πιο απλά, πιο συλλογικά, πιο απαλά κίτρινα.
Υ.Γ. Μη σας παραμυθιάζουν ότι δήθεν τα μεγάλα καταστήματα είναι πιο φτηνά, ούτε ότι θα βρείτε αυτό που ψάχνετε άμεσα. Με ένα τηλέφωνο μπορείτε και από τα μικρά μαγαζάκια να έχετε αυτό που θέλετε το πολύ την επόμενη μέρα. Κράτα με να σε κρατώ. Αυτό θα μας σώσει.»
Σήμερα μάθαμε ότι ο Κώστας «έφυγε» έπειτα από μήνες που ήταν στο νοσοκομείο. Και σε πιάνει αυτό το άδικο και το γαμώτο τού γιατί να φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι. Εγώ το μόνο που μπορώ να πω τελικά είναι να στηρίζουμε τα μικρά μαγαζιά και τους ανθρώπους τους. Να αντισταθούμε όσο γίνεται στη λαίλαπα της αποξένωσης, της ομοιομορφίας, των απρόσωπων καταστάσεων.
Σήμερα όλο το γραφείο του Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ στη Θήρας 19 αισθάνεται λίγο πιο φτωχό γιατί χάθηκε μία «σημαδούρα» της γειτονιάς, ένας φοβερός άνθρωπος. Ένα φωτάκι έσβησε.