Από το στούντιο, στο Ηρώδειο

Εισβάλαμε στην πρόβα για τη συναυλία-αφιέρωμα στον Γιάννη Σπάθα και τους Socrates Drank the Conium στο Ηρώδειο, την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου.

Κείμενο: Ηλέκτρα Τζώρτσου
Φωτογραφίες: Θανάσης Καρανίκας

Μπήκα στο χώρο με το κόκκινο σημειωματάριό μου. Έπιασα μία γωνία στο πάτωμα (για λόγους γείωσης). Δε μιλούσα. Έβλεπα, κατέγραφα και προσπαθούσα να νιώσω αυτό που εξελίσσεται μπροστά μου (σ’ αυτό βοηθάει η γείωση). Αισθάνομαι τυχερή που μπόρεσα να παρακολουθήσω εκ των έσω την αθέατη πλευρά των πραγμάτων.

Το ρολόι: 13.33
Λεωφόρος Μεσογείων
Sierra Studio
Studio A
Πορτοκαλί μοκέτα
Φώτα
12 μουσικοί
3 τραγουδιστές
Πάνω από 15 μουσικά όργανα
Πάνω από 10 τεχνικοί
Αμέτρητα καλώδια
Κονσόλες
Πετάλια
Ενισχυτές
Ηχεία
Καφέδες
Καθόλου τσιγάρα
Ατάκες (πολλές ατάκες)

Όλα και όλοι/όλες δουλεύουν για έναν σκοπό: Να βγει η μουσική από το στούντιο και να φτάσει στον κόσμο, την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου, στο Ηρώδειο.
Πάμε, παίδες!

Η πρόβα είναι ένα πεδίο μαγικό. Είναι το δικαίωμα στο λάθος. Σταματήματα και ξεκινήματα που είναι για καλό. Και φοβερός ο τρόπος που έπειτα από κάθε παύση πιάνουν το νήμα από κει που το άφησαν – η άνεση που μπαινοβγαίνει το ένα όργανο μέσα στο άλλο. Και απίθανη η στιγμή που πετυχαίνει η συνταγή. Πρόβα! Ο χώρος όπου τα λόγια έχουν σημασία ανάμεσα στις νότες προκειμένου να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ένα παζλ ανθρώπων, ήχων, οργάνων, λαθών, αρμονιών, χορδών, άγχους, γέλιου. Ένα τρίλεπτο κομμάτι που θα φτάσει σ’ εμάς, πόσες ώρες δουλειάς κρύβει από πίσω!

Συνεννοούνται σε μία γλώσσα που, πολλές φορές, δεν καταλαβαίνω, αλλά είναι άκρως γοητευτική και χιουμοριστική.

Κωδική λέξη: «παιδιά»

– Παιδιά, δεν έχουμε μία κουδούνα;
(Και ενώ έχει προηγηθεί κουβέντα κάποιων λεπτών για την προς αναζήτηση κουδούνα)
– Η κουδούνα τα μπέρδεψε τα πράγματα. Νόμιζα θα παίζαμε τη «Δίνη». Πάμε το «Δέντρο».

– Απ’ το βαθάκι μπορείτε να βγάλετε τα μεσαιάκια;
————–
– Πόση δύναμη χρειάζεται για να πάρει ζωή και να το πάρεις όλο με μπαγκέτα;
————–
Νίκος Σπάθας: Θέλω λίγη κιθάρα ακόμη
Ηχολήπτης: Πόση ακόμα κιθάρα, ρε Νίκο! Την έχεις όλη!
(ως σχόλιο στο πόσο καλός κιθαρίστας είναι, αλλά και στο ότι πατέρας του ήταν ο Γιάννης Σπάθας)
————–
– Το κούνημα του τραγουδιού… Νιώστε το, για να μην είναι φλατ.
————–
– Πού είναι ο Στάθης, ρε παιδιά; (x5)

(απηυδισμένος ο ένας κιθαρίστας, ενώ διακόπτει την πρόβα)
– Εεε!… Πάμε το ρεφρέν ξανά παιδιά. Παίζουμε λάθος ακόρντα. Δε γίνεται…
————–
– Παιδιά, με χάνω, με χάνω. Δεν ξέρω γιατί με χάνω.
————–
– Ώπα, παιδιά, το πάμε πολύ γρήγορα. Θα γίνει ska στο τέλος.

(η πρόβα του Α’ μέρους της συναυλίας έχει καθυστερήσει αρκετά να τελειώσει και οι μουσικοί του Β’ μέρους περιμένουν τη σειρά τους)
Βασίλης Λέκκας: Μ’ έχει πιάσει άγχος τώρα γιατί έχουμε αργήσει πολύ.
Μαρκέλλα Παναγιώτου: Δεν πειράζει Βασιλάρα. Εμάς μας αρέσει να σ’ ακούμε!

– Πώς γίνεται να καθίσω τώρα;
– Έχεις καρέκλα.
– Όχι, όχι… στο κομμάτι εννοώ να καθίσω.
————–
(δεύτερο προς αναζήτηση αντικείμενο: Η Μαρκέλλα ζητάει ένα ντέφι για να κρατάει ενώ τραγουδάει. Ντέφι δε βρίσκεται ποτέ)

Κουνάει στον αέρα το άδειο, χωρίς ντέφι, χέρι της, και σχολιάζει: «Έχετε ξαναδεί air-ντέφι;»