Έξι χρόνια πίσω. 26 Μαΐου 2008, ξυπνάω για να πάω να δώσω το πρώτο μάθημα στις πανελλαδικές, έκθεση για αρχή. Τα πρώτα λεπτά που σηκώθηκα από το κρεβάτι κύλησαν ομαλά, ντύθηκα, πλύθηκα και έριξα μια τελευταία ματιά με ηρεμία σε κάποιες σημειώσεις. Το θεωρούσα γούρι ακόμα και 5 λεπτά πριν μπω στην αίθουσα να κρατάω 2-3 βασικές σημειώσεις στο χέρι μου. Το σχολείο απείχε ένα εικοσάλεπτο με τα πόδια από το σπίτι μου. Αυτή η απόσταση που πάντα με ηρεμούσε γιατί περπατούσα, εκείνη την ημέρα άρχισε να με τρομάζει.
Φτάνω στη στροφή που με βγάζει στην πίσω είσοδο του σχολείου. Τα πόδια μου σιγά σιγά ένιωθα να λυγίζουν. Μπαίνω στο προαύλιο, κουφόβραση η ατμόσφαιρα. Όλοι μας κουφοβράζαμε, οι πιο ψύχραιμοι γελούσαν και κουβέντιαζαν. Εγώ δεν άντεχα ούτε καλημέρα να πω.
Μπαίνουμε στις αίθουσες, μοιράζουν τα θέματα άγνωστοι σε εμάς επιτηρητές. Όταν έπεφτε η κόλλα στο θρανίο οι παλμοί της καρδιάς μου πάντα κατέβαιναν. Έλεγα: «ηδού η Ρόδος, ηδού και το πήδημα». Είχα χάσει όμως μια ημέρα ζωής από το πριν και αυτή η κουφόβραση…αναθεματισένη! Μέχρι και το τελευταίο μάθημα έχανα μέρες ζωής. Έπρεπε βλέπεις να ανταποκριθώ στα χρήματα που είχαν δαπανήσει οι δικοί μου, στις δικές μου προσπάθειες και στο τι θα πουν οι γύρω μου αν δεν τα πάω καλά. Μεγάλο άγχος όλα αυτά!!!
Αύγουστος του 2008 ανακοινώνονται οι βάσεις, περνάω στη σχολή της πρώτης μου επιλογής. Ο στόχος είχε επιτευχθεί. Για ποιον όμως;
Σεπτέμβρης 2013, το πτυχίο μου στο συρτάρι, η αγάπη γι αυτό που σπούδασα μηδενική. Τώρα πια πρωτοετής σε δραματική σχολή και η δουλειά μου;;;;; Καμιά σχέση με τις σπουδές μου…
Απέχω λοιπόν από το καρναβάλι των εξετάσεων, τα πρέπει της κοινωνίας, τους δογματισμούς του είναι μου και πάω παρακάτω. Κάνω αυτό που θέλω και αγαπώ. Σίγουρα δεν θα με βγάλει στο αδιέξοδο που με έφερε το πτυχίο σε μια χώρα που παραπέει και μου στερεί το όνειρο.
Μην κολλάτε και μη σταματάτε πουθενά. Κερδίστε μέρες ζωής!
Καλή τύχη μάγκες!