Τον τελευταίο καιρό το αγαπημένο θέμα στις συζητήσεις με τους φίλους μου τυχαίνει να είναι ο χρόνος.
Τον εξετάζουμε αρκετά. Αναρωτιόμαστε αν μας φτάνει, αν έπρεπε να δώσουμε περισσότερο σε κάποιες περιπτώσεις, αν χάνουμε χρόνο και γενικά γιατί ορίζει τόσο πολύ την ικανοποίησή μας σχετικά με διάφορες επιλογές μας.
Καταλήγουμε κάπου; Όχι. Θα το ξανασυζητήσουμε; Ναι. Το μόνο που διαφαίνεται όμως σε κάθε συζήτηση είναι η ανάγκη μας να τον ορίσουμε και να τον ελέγξουμε, εκπληρώνοντας τη λίστα με τα κοινωνικά επιτεύγματα που έχει θεσπίσει άτυπα η κοινωνία για αυτόν. Τελείωσες το πανεπιστήμιο στα τέσσερα χρόνια; Είδες τα red flags νωρίτερα και σταμάτησες μια γνωριμία; Γνώρισες τον άνθρωπο σου πριν τα πρώτα «-άντα» σου; Έφυγες από το χωριουδάκι σου και δεν είχες κλείσει καν τα 18 σου χρόνια; Τότε συγχαρητήρια! Κέρδισες τον ίδιο χρόνο με τους υπόλοιπους.
Ας απενοχοποιήσουμε, λοιπόν, τον χαμένο χρόνο κι ας τον αφήσουμε να ζήσει ελεύθερος, δίχως περιορισμούς και στεγανά. Ίσως να είναι κι αυτός ένα από τα απαραίτητα συστατικά για να πετύχει η συνταγή της ημέρας μας.
