Νέος, ωραίος, γοητευτικός είναι αραχτός στον καναπέ του σαλονιού του, περιμένοντας την κοπελιά του να γυρίσει από τις καλοκαιρινές της διακοπές..
Άντε, να γυρίσει να παραγγείλουμε καμιά πίτσα, να πούμε τις καλοκαιρινές μας ιστορίες, να πιούμε την μπυρίτσα μας στο μπαλκόνι και να κανονίσουμε κάνα Σ/Κ σε κανέναν κοντινό προορισμό, μιας και το καλοκαίρι κρατάει ακόμα…
Ανοίγει η πόρτα, μπαίνει η Ηρώ.. Έρχεται, με χαιρετάει, κάθεται δίπλα μου στον καναπέ και εκεί που είμαι έτοιμος να πω θες μια “σπέσιαλ” και να μην βάλω πεπερόνι, που με χαλάει λίγο, με προλαβαίνει η Ηρώ..
-Είμαι έγκυος..
-Ε;
Τι;
Ποιος;
Παρντόν;
Άκουσα καλά;
Είμαι έτοιμος; Θέλω; – δεν θέλω; – μπορώ;- δεν μπορώ; Πρέπει να αλλάξουμε σπίτι; (μεγαλύτερο), αυτοκίνητο, να βρω και άλλη δουλειά; και εν τέλει εγώ γιατί δεν πεινάω πια;;
Από μέσα μου όλα αυτά.. έχοντας ένα χαμόγελο “ψεύτικο”, μπορεί και ηλίθιο, γιατί είχα δει στις ταινίες ότι όλοι χαίρονται πολύ και πανηγυρίζουν πάνω στον καναπέ ή ανοίγουν το συρτάρι του γραφείου τους και δίνουν ένα ρόλεξ στην “σύζυγο”…
Εγώ “πάγωσα”…
Το έχουμε; Ψέλλισα.. Που περισσότερο το άκουσα εγώ..
Ναιιιιιι, λέει κατενθουσιασμένη η Ηρώ, εννοείται…
Σούπερ, μου λέει…
Μιλάμε και εγώ κάνω υπολογισμούς από μέσα μου, ακούω κλάματα από το δωμάτιο του μικρού και με σκέφτομαι με σαλιάρα και κουταλάκια να προσπαθώ να ταΐσω το “μωρό”, με πάνες στα χέρια και μπιμπερό στην τσέπη..
Μάλλον προτρέχω υπερβολικά..
Άντε πάμε… Μέσα είμαι και εγώ. Να το δούμε και αυτό, να το ζήσουμε, να γίνω Μπαμπάς…
Και κάπως έτσι μετά από εννιά μήνες ήρθε ο Ηλίας..
Ναι, έδωσα το όνομα του πατέρα μου, που του έχω φοβερή αδυναμία και θα τον έβγαζα και Τιραμόλα, αν τον έλεγαν έτσι…
Και να τα ξενύχτια, να τα βραδινά ταΐσματα, να τα πρώτα δόντια, τα πρώτα του φαγητά, τα πρώτα του μπουσουλήματα, τα πρώτα βήματα – τρεξίματα – πεσίματα, η πρώτη του μέρα στο σχολείο, η πρώτη του μέρα στο κολυμβητήριο. Η πρώτη μας φορά στο γήπεδο στον Ολυμπιακό μας.. Οι πρώτες μας βόλτες με τα ποδήλατα, η πρώτη μας φορά που παίζουμε “αντίπαλοι” στο ίδιο γήπεδο..
Πως περάσανε τα χρόνια;
Τι αληθινό, τι χαζοχαρούμενο χαμόγελο έχω τώρα που θυμάμαι και γράφω όλα αυτά.. Τι γεμάτος νιώθω, τι χαρές έχω πάρει και έχω δώσει, τι φοβερά συναισθήματα μπορείς να πάρεις προσφέροντας μόνο αγάπη και πόσα μα πόσα μπορείς να λάβεις από αυτά τα πλασματάκια;
Δεν χρειάζονται μεγαλύτερα σπίτια, ούτε μεγαλύτερα αυτοκίνητα, ούτε κολέγια, ούτε τραπεζικές καταθέσεις στην Ελβετία…
Αγάπη χρειάζεται..
Και ο Ηλίας και εμείς και όλοι…
Τίποτα άλλο.. Αγάπη και πίστη στην οικογένεια.. Η καλύτερη “ομάδα”.. Ναι! είμαι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της… Έγινα ίσως.. Το σίγουρο είναι ότι δεν το αλλάζω με τίποτα…
Ο Μάριος τι κάνει εδώ δίπλα μου;
