Ανάγνωση : Δημήτρης Φιλελές
Μουσική Επένδυση : Νίκος Βρεττός

Α. ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΗΤΕΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

#διαβάζω_για_σένα

οι ταξιδιώτες ήρθαν κι έφυγαν
κεκηρυγμένοι εχθροί της ίδιας λησμονιάς και του ίδιου πάθους
υλοτόμοι πάντα του ίδιου πόθου
και μπροστά τους ν’ απλώνονται όσο παίρνει το μάτι κι η καρδιά
τα ίδια μαύρα κουρελιασμένα σύννεφα
να μπλέχουν στα κατάρτια τους
να σκουριάζουνε τις άγκυρές τους
ναν τους σφυράν κρυφά μέσα στ’ αυτί με τη μπουρού
την ίδια οδύνη

λες ένα κίτρινο χρυσό
λαμπερό
να βάψη αυτό το μαύρο αισχρό και θλιβερό τοπίο
που το τρυπούν σκληρά
τα νυσταγμένα φώτα των ηλεκτρικών λαμπτήρων
τα νυσταγμένα φώτα μιας αξιοδάκρυτης ―ιδανικής― πορνείας
και της ψωριάρικιας γκαμήλας το νυσταλέο «che vuoi?»

λες;

σκέψου πως είν’ αδύνατο
πως είναι κι απολύτως περιττό να ξεφωνίσης και να πης
όλη τούτη τη φλόγα
όπου τρώει τα σωθικά σου
και την κρατάς
ε, συ!
τόσο καλά
τόσο σφιχτά
τόσο βαθιά φυλακισμένη
μέσα σου

οι ταξιδιώτες λες εφύγαν ήρθανε
ελύσανε τα μάγια
λύσανε τις πριμάτσες
που τους κρατούσανε δεμένους στο μουράγιο
δεν είταν
ένας χορός ευγενικά θλιμμένος
όλες τούτες οι εξάρσεις των νοσταλγών
που σβει το κύμα
ως δαγκάνει λυσσαγμένο
των πεύκων των αναμαλλιάρικων το δίχτυ;
των πεύκων που εμεταμφιέστηκαν μόνο γι’ απόψε
μόνο
για να γενούν κομήτες;

ένα πουλί θαλασσινό τανύζει
τα φτερά του
λέει:
«εσύ ’σαι
ο νέος προφήτης
μέσα στην τάφρο των δικών σου λιονταριών».

Β. ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΨΗΛΗΣ ΣΚΑΛΑΣ

#διαβάζω_για_σένα

Σε κάθε πόλη, συνήθιζε να λέει ο ποιητής

                     Aπολλιναίρ, υπάρχουν, οπωσδήποτε,

                     και μερικοί αθάνατοι. Δυνατόν να είσαστε

                     σεις, κύριε, μεταξύ αυτών, ή, ακόμα,

                     κι εσείς, κύριε. Δεν ξέρω. Πάντως για

                     ένα είμαι σε θέση να σας βεβαιώσω : ότι

                     υπάρχουν. Δεν αποκλείεται ελάχιστοι.

                     Όμως υ π ά ρ χ ο υ ν.

ο Θεόφιλος κάποτες ανέβηκε

σε μια ψηλή σκάλα

– αυτόπτες μάρτυρες το λεν –

ίσως να ζωγραφίσει μιαν επιγραφή

ίσως ακόμη για να συμπληρώσει

το πάνω μέρος

μιας συνθέσεώς του ηρωικής

αλητόπαιδες

– αλητόπαιδες που με τον καιρό

(ως είναι φυσικό)

ανδρωθήκανε και γεράσαν

(δεν ενθυμούντανε πια τίποτε)

κι επεθάναν

ευυπόληπτοι και

“φιλήσυχοι αστοί” –

αλητόπαιδες – ξαναλέω –

για να παίξουνε και να γελάσουν

ετραβήξανε

την σκάλα την ψηλή

κι ως γκρεμοτσακιζόντανε

έντρομος

ο Θεόφιλος από τα ύψη

επρόσμεν’ ελεεινός σακάτης

θέλεις κι ακόμη

λιώμα

στο χώμα

να βρεθεί

αλλ’ – ω του θαύματος ! –

προσεγειώθη

απόλυτα σώος κι αβλαβής

(πάντως κάτι σαν νάπαθε το ένα του πόδι :

χώλαινε ελαφριά μέχρι το τέλος της ζωής)

μα ναι σας λέω

ακέργιος

απ’ την κορφή ως τα νύχια

από την πτώση

μόνο που τα σεμνά φορέματά του

είχαν γενεί χρυσά ωσάν τον Ήλιο

το πρόσωπό του

σαν τη Σελήνη – ήτανε λεν χλωμός –

σαν τη Σελήνη φωτεινό

– αυτά τα δυο αστέρια

είθισται να συνυπάρχουν

στα εικονίσματα της βυζαντινής ζωγραφικής –

και αν κατόπι επήγε να κρυφτή στη Mυτιλήνη

είχ’ έμπει στην αθανασία πια:

επέπρωτο πλέον να υπάρχει αιώνια

α θ ά ν α τ ο ς

– πιθανόν μαζί με τον αείποτε σκουντούφλη συμπολίτη του

Γεώργιο ντε Kήρυκο

και με τον Mπεναρόγια –

ανάμεσα σε τόσους

και τόσους

και τόσους Bολιώτες

που εζήσανε και πριν

και κατά τη διάρκεια

κι ύστερα

από του

τραβήγματος της ψηλής της σκάλας

τον καιρό.

Γ. ΝΕΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ

#διαβάζω_για_σένα

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στις 19 Aυγούστου του 1936
μέσα στο χαντάκι του Kαμίνο Nτε Λα Φουέντε

…una accion vil y disgraciado.

η τέχνη κι η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε

περιφρόνησις απόλυτη
αρμόζει
σ’ όλους αυτούς τους θόρυβους
τις έρευνες
τα σχόλια επί σχολίων
που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν
αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες
γύρω από τις μυστηριώδικες κι αισχρές συνθήκες
της εκτελέσεως του κακορρίζικου του Λόρκα
υπό των φασιστών

μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει
πως
από καιρό τώρα
― και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα ―
είθισται
να δολοφονούν

τους ποιητάς.