«Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν», επιτέλους, αριστουργηματική παράσταση πάνω στα προβλήματα και στις διεξόδους που επινοούν οι σύγχρονοι νέοι στα προκλητικά χρόνια της Κρίσης. Η Μαρία Σάββα τεχνουργεί στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και τιμάει όλους τους καλλιτέχνες που παλεύουν ενεργά και δημιουργούν ένα φωτεινότερο Αύριο.
Βασισμένη πάνω στα άνισα, αλλά όχι πάντα αδύναμα πρωτόλεια διηγήματα του βιβλίου «Μπλε υγρό» της Βίβιαν Στεργίου (Εκδ. Πόλις, 2017), αυτή η παράσταση απογειώνεται χάρη στην σκηνοθέτιδα και στους ηθοποιούς. Ο χώρος ταιριάζει απόλυτα στο είδος αυτό του εμμέσως πολιτικού θεάματος. Και το κοινό είναι βεβαίως ανάλογο. Κάθε χώρος προσελκύει άλλου είδους άτομα. Η παράσταση δεν αρχίζει την ώρα που όλοι είναι καθισμένοι και σβήνουν τα φώτα. Αρχίζει από το φουαγιέ. Κι ακόμα πριν. Η μετάβαση, η αποβίβαση ή η στάθμευση, το πέρασμα ανάμεσα σε ζωγραφισμένους τοίχους, πανεπιστημιακούς διαδρόμους, το κατέβασμα σε σκάλες που οδηγούν σε έναν φωτεινό χώρο, όλ’ αυτά προδιαθέτουν τον συνδημιουργικό θεατή για το γεγονός που θα συντελεστεί εντός του αστικού ιστού κι όχι σε έναν αφηρημένο χωρόχρονο. Βεβαίως, μόλις ανάψουν τα φώτα της ράμπας κι αρχίζει η δράση σε μια σκηνή «ιταλικού τύπου», μεταφερόμαστε αναγκαστικά σε μια ονειρική διάσταση προκειμένου να αποσυμφορηθεί το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου και να αφεθεί ελεύθερο το δεξί ημισφαίριο της «διαίσθησης» να πετάξει και να ταξιδέψει σε άλλους ουρανούς, αιθερικούς, εκεί όπου πόνος, φόβος κι ανασφάλεια ουκ εισίν έτι.
Απόλαυσα ιδιαίτερα αυτή τη χαριτωμένη παράσταση. Είχε τον διονυσιακό ενθουσιασμό, το βακχικό κέφι και την διαδραστική χαρά ανθρώπων που δεν έχουν ακόμα φθαρεί, διαφθαρεί, αποφθαρεί… Ακούραστοι κι ανεξάντλητοι ηθοποιοί σε καρναβαλικές σχεδόν μεταμορφώσεις (με την θετική έννοια), κεντούν πάνω σε ένα κείμενο ενίοτε μονολογικό αλλά όχι μηρυκαστικό ή μίζερο. Τώρα συνειδητοποίησα τι τραβούν αυτά τα πολύ-σπουδαγμένα και παρά-μορφωμένα παιδιά στη μετωπική τους σύγκρουση με την μεσαιωνική και ράθυμη ανατολίτικη καθημερινότητα, όπου ο φανατισμός, η θρησκοληψία, η μισαλλοδοξία, ο φασισμός, η υποκρισία δίνουν το μη αναμενόμενο μέτρο της ευρωπαϊκής ψευδαίσθησής μας. Όχι, αγαπητοί μου. Δεν είμαστε μήτε Δύση μήτε Ανατολή, μήτε Ευρώπη μήτε Τουρκία, μήτε Βαλκάνια μήτε Βόρειος Αφρική. Είμαστε το άθροισμα, το μη ομογενοποιημένο (εισέτι) αμάλγαμα, το σύνολο εγωισμών που εχθρεύονται το εμείς και πληρώνουμε όλοι μαζί την αφροσύνη των πολλών, εις βάρος εκείνων των ολίγων που και ποθούν και πάσχουν κι εργάζονται φιλότιμα και δημιουργούν ανελλιπώς κι αποθαυμάζουν κι είναι αξιοθαύμαστοι στην ηρωική επιμονή τους να διαφέρουν, να ελπίζουν, να οραματίζονται, να αγωνίζονται, να παλεύουν.
Ό,τι πιο αισιόδοξο κι ελληνικότατο στην παγκοσμιότητά του έχω δει στο θέατρο την ανοιξιάτικη θεατρική περίοδο που διανύουμε ασθμαίνοντας προς το καλοκαίρι με τις δεκάδες φεστιβαλικές και μη αρπαχτές…
Τα συγχαρητήρια ανήκουν πρωτίστως στην σκηνοθέτιδα Μαρία Σάββα, που αξίζει σίγουρα βραβείο γι’ αυτή την τόσο φωτεινή και νεανική δουλειά της. Το θέατρο μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες φιλοσοφικότερες μέρες χάρη σε αυτά τα στοιχεία που φωτίζουν την αναχαραζόμενη μιζέρια μας.
Οι πραγματικοί ήρωες όμως ήταν αυτοί οι θαυμάσιοι ηθοποιοί που μόνο να υποκλιθώ μπορώ μπροστά τους για το ομαδικό πνεύμα και την αντίστασή τους στη φθορά:
Ιφιγένεια Καραμήτρου, Λουκάς Κυριαζής, Δημήτρης Παγώνης, Αλίκη Στενού.
Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό το βίντεο-αρτ, οι φωτισμοί και οι διαμόρφωση του σκηνικού και περιβάλλοντος χώρου, τα κοστούμια και η σύνολη «όψις» του σκηνικού αυτού παιγνίου.
Δραματουργία: Μαρία Σάββα με τη συμβολή της ομάδας
Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Video art–Trailer: Κωνσταντίνος Οικονόμου
Φωτογραφίες: Τάκης Αναγνωστόπουλος
Από τις λίγες θεατρικές παραγωγές που νιώθω την ανάγκη ότι οφείλω να επισημάνω και τη συμβολή τής βοηθού σκηνοθέτιδος Τίνα Παπακωνσταντίνου, γιατί ήταν τόσο τέλεια όλα κι αψόγως ενορχηστρωμένα που μόνον δύο ή περισσότερα ζευγάρια μάτια κι αυτιά και ρουθούνια και… και… θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αυτό το αποτέλεσμα.
Μην την χάσετε αυτή τη δουλειά, γιατί θα χαθείτε σε αυτή την άχαρη πόλη, χωρίς ελπίδα να βρείτε έστω μία όαση. Το βίντεο-αρτ σε συνδυασμό με τον ανθρωποχώρο που δημιουργούν οι ηθοποιοί μέσα στο χώρο δείχνουν ακόμα και την ασχήμια της Αθήνας ως ποιητικό σώμα, σχεδόν ερωτικό. Δεν είναι και λίγο αυτό. Μία κατάκτηση, σε επίπεδο αισθητικής, υφολογίας και ρυθμολογίας, από τις σπάνιες σε αυτή την άνυδρη, μίζερη κι υδροκέφαλη θεατρική πραγματικότητα επανεισαγωγής ληγμένων ξένων πρωτοποριών κι ακυρωμένων προτύπων. Εδώ είχαμε να κάνουμε με κάτι αμιγώς ελληνικό και πανανθρώπινο. Μπράβο παιδιά. Εύγε και πάλι εύγε. Γιατί το καλό πρέπει να λέγεται… και το αντίθετο… κι είμαι από τους λίγους που τολμούν να μπουν μπροστά και να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα».
Με φιλότητα και σεβασμό,
Κωνσταντίνος Μπούρας
Info:
https://www.ert.gr/xorigies/adynamoi-charaktires-gematoi-peisma-na-eytychisoynsto-theatro-tis-askt/
H θεατρική παράσταση «Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν» σε σκηνοθεσία Μαρίας Σάββα παρουσιάζεται από τις 12 Απριλίου 2019 στο θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
Μικρές αυτοτελείς ιστορίες – ψήγματα πραγματικότητας. Άνθρωποι νέοι, περίεργοι και διαφορετικοί, φοβισμένοι και γεμάτοι πείσμα, εντελώς καθημερινοί και τυχαίοι, είναι οι άνθρωποι των ιστοριών. Η Αθήνα αποτελεί το σκηνικό τους.
Η πόλη πρωταγωνιστεί και είναι αναπόφευκτα κομμάτι της πραγματικότητας των ηρώων. Οι γνώριμοι δρόμοι της Αθήνας, η βρωμιά και οι ασχήμιες της, αλλά και οι μικρές και σπάνιες στιγμές ομορφιάς της, οι ταλαιπωρημένοι, θυμωμένοι και φθαρμένοι άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω τους, αλλά και το εκτυφλωτικό αττικό φως που τους λούζει. Άλλοτε τους τυφλώνει απότομα και τροφοδοτεί με δικές της εικόνες τη μελαγχολία και την αγωνία τους και άλλοτε τους τυλίγει με τη θαλπωρή του και τους κάνει να ισορροπούν με οικειότητα και με μικρές στιγμές ευτυχίας.
Οι χαρακτήρες του έργου, καθημερινοί αντι-ήρωες που προσπαθούν να επιβιώσουν στην Αθήνα της κρίσης.
Ο χειμαρρώδης λόγος τους παραπέμπει σε ένα σύγχρονο Μπεκετικό σύμπαν, όπου το δωμάτιο, το κρεβάτι, αντικαθιστώνται από τους δρόμους της Αθήνας και τη βοή της πόλης. Η ανημποριά των γηρατειών αντικαθίσταται από την ορμή αλλά και την ανημποριά της νεότητας, μιας νεότητας που κάποιες φορές φθείρεται και φθίνει σε ένα περιβάλλον συχνά πνιγηρό εξαιτίας των κοινωνικών συνθηκών και της κρίσης. Η εσωτερική φωνή αντικαθίσταται από τους πυρετώδεις μονολόγους των νέων αυτών ανθρώπων. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος που τους έχει απομείνει για να επαναδιαπραγματευθούν την ίδια τους τη ζωή. Έρχονται αντιμέτωποι με τα προσωπικά τους διλήμματα και τους φόβους τους, τολμούν, διεκδικούν και αναζητούν τον αληθινό εαυτό τους.
Η συγγραφέας συναισθάνεται τη νεανικότητά τους, τους παρατηρεί με κάθε λεπτομέρεια και χρησιμοποιεί τη γλώσσα τους. Το χιούμορ και οι κωμικές καταστάσεις διαποτίζουν το κείμενο του έργου.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν»
Το κείμενο εμπνέεται ελεύθερα από διηγήματα του βιβλίου «Μπλε υγρό» της Βίβιαν Στεργίου (Εκδ. Πόλις, 2017)
Σκηνοθεσία: Μαρία Σάββα
Δραματουργία: Μαρία Σάββα με τη συμβολή της ομάδας
Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Video art–Trailer: Κωνσταντίνος Οικονόμου
Ηθοποιοί: Ιφιγένεια Καραμήτρου, Λουκάς Κυριαζής, Δημήτρης Παγώνης, Αλίκη Στενού
Βοηθός σκηνοθέτη: Τίνα Παπακωνσταντίνου
Φωτογραφίες: Τάκης Αναγνωστόπουλος
Παραστάσεις
Απρίλιος
Παρασκευή 12, Σάββατο 13, Κυριακή 14
Παρασκευή 19, Σάββατο 20, Κυριακή 21, Δευτέρα 22
Μάιος
Παρασκευή 3, Σάββατο 4, Κυριακή 5, Δευτέρα 6
Σάββατο 11, Κυριακή 12, Δευτέρα 13
Παρασκευή 17, Σάββατο 18, Κυριακή 19, Δευτέρα 20
Ημέρες
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: 12/4, 19/4, 3/5, 17/5
ΣΑΒΒΑΤΟ: 13/4, 20/4, 4/5, 11/5, 18/5
ΚΥΡΙΑΚΗ: 14/4, 21/4, 5/5, 12/5, 19/5
ΔΕΥΤΕΡΑ: 22/4, 6/5, 13/5, 20/5
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών
Πειραιώς 256, Ρέντης
