Η καθημερινή βία, ο κοινωνικός ρατσισμός, ο φόβος για το άγνωστο, η ανασφάλεια… σημεία των καιρών… Στην Κρίση ο άνθρωπος ξαναγίνεται πρωτόγονος, συστρέφεται στον εαυτό του κι ενεργοποιεί τον ερπετοειδή εγκέφαλο που εξασφαλίζει την επιβίωση πάση θυσία. Κυριολεκτικά.
Στην χορεία των κατωτέρων ενστίκτων δεν υπάρχει φιλότητα. Μόνον μίσος, κακία, εχθρότητα κι επιφύλαξη εναντίον των πάντων. Το άτομο επιτίθεται εναντίον των άλλων και καμιά φορά κι εναντίον του εαυτού του (αυτοάνοσα). Σε κατάσταση πανικού, τα ποντίκια εγκαταλείπουν το καράβι όταν το πλοίο βυθίζεται.
Κι ο Δυτικός μας Πολιτισμός πάσχει προ πολλού.
Νευρώσεις, ψυχώσεις, παράνοιες και φυγή σε παραισθητικούς παραδείσους, ψευδαισθητικές εκδηλώσεις παραλογοτεχνικών και παραψυχολογικών φαινομένων αποτυπώνονται στην Τέχνη με μία καθαρότητα που δεν μπορεί πλέον να παρακαμφθεί. Στο περίφημο Art Athina είδαμε κι εφέτος την αποτυχία της σύγχρονης τέχνης (με μικρό – όχι πια με κεφαλαίο Τ) να αποτυπώσει την εξέλιξη και την πιθανή ανάκαμψη του ανθρώπου προς τη Γνώση και το Φως το ανέσπερο.
Τώρα επικρατεί το χάος, η μαυρίλα κι η σκοτεινιά. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις. Οι πιο πολλοί εκτιθέμενοι έμοιαζαν ωσάν να μην ξέρουν να ζωγραφίζουν. Κι αυτοί που ήξεραν, που είχαν διδαχτεί από τους ομοίους τους θύμιζαν προφανέστατα τις επιρροές τους. Κάποιες στιγμές νόμιζες ότι δεν είσαι στην Αθήνα του 2019 αλλά στο Παρίσι το 1919, έναν αιώνα πριν, με εντυπωσιακές τότε πρωτοπορίες, ληγμένες όμως πλέον προ πολλού.
Τέτοια κακογουστιά κι απομίμηση μόνον οι μέτριοι, μετριώτατοι, ανύπαρκτοι, λιλιπούτειοι, ελάχιστοι νόες μπορούν να επιτύχουν. Κραυγαλέα η αποτυχία κι αυτής της εμποροπανηγύρεως-ζωοπανηγύρεως. Αλλά τι περιμένεις από μια δραστηριότητα που έχει αποκλειστικό της σκοπό το κέρδος, τον φτηνό εντυπωσιασμό και την ανενδοίαστη διαφήμιση ανυπάρκτων κι αναξίων;
Απ’ όλον αυτόν τον συρφετόν ξεχώρισα τη βίντεο εγκατάσταση του σημαντικού καλλιτέχνη κι εναργούς κοσμο-πολίτη ΝΙΚΟΥ ΓΙΑΒΡΟΠΟΥΛΟΥ, που αναπλάθει με την τραγική υπόμνηση ενός μετρονόμου πέντε διακεκριμένους κι ειδεχθείς φόνους, όπου το χέρι των δολοφόνων όπλισε ολάκερη η κοινωνία με τη σιωπηλή συνενοχή της.
Το μήνυμα ήταν προφανές: μέσα από τη μνήμη διδασκόμεθα κι αποφεύγουμε την επανάληψη των ιδίων αστοχιών, λαθών, ατοπημάτων κι αμαρτημάτων.
Τα συγχαρητήρια ανήκουν επίσης στους διοργανωτές τής ART APPELL GALLERY που αρνήθηκαν να συνταυτιστούν με αυτό το επαρχιακό πανηγυράκι και να συγχρωτιστούν με τους «τα φαιά φορούντας» αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές της συλλογικής συνειδητότητας. Στην ψηφιακή εποχή μας δεν μπορούμε να ζωγραφίζουμε σαν δήθεν πρωτόγονοι, δεν αρκεί η παρελθοντολαγνεία κι η κακώς εννοούμενη λαογραφία με έντονο το λαογραφικό στοιχείο.
Πρέπει και οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες προκειμένου να επιτευχθεί το «ποιοτικό άλμα» ολόκληρης της Ανθρωπότητας προς ένα φωτεινότερο Αύριο (για να θυμηθούμε τον Δανό φιλόσοφο Σόρεν Κίρκεγκααρντ).
Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας
Πληροφορίες εδώ
