Γράφει ο Βλάσης Κοζώρης
Μετά από μερόνυχτα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου εν μέσω της καραντίνας, έκλεισα για λίγο τα μάτια στο Netflix, να ξεκουράσω τον αμφιβληστροειδή μου. Ξαφνικά, μερικές ημέρες πριν, παρατηρώ να συμβαίνει ένας χαμός με την νέα ταινία του Netflix, «365 DNI».
Δεν αντιστάθηκα, συνδέθηκα στο Netflix και πάτησα play. Όχι για να καταλάβω γιατί γινόταν πανικός αλλά επειδή ήξερα ότι ο πανικός γίνεται εξαιτίας του περιεχομένου. Το λέγανε στο πρόγραμμα ντε, είδα το τρέιλερ, πώς το λένε. Και μην ξεχνάμε και την καραντίνα, όλοι μας απήχαμε σεξουαλικώς τόσο που τα σενάρια ερωτικών περιπτύξεων με τις ντομάτες στο μποστάνι μπορούσαν να πάρουν μια υπόσταση (γελάω).
Θα παραδεχτώ ότι το είδα δύο φορές. Την πρώτη μόνο το είδα, την δεύτερη το είδα για να σιγουρευτώ για το τί ακριβώς είχα δει.
Σκληρό/soft πορνό, κοιλιακοί, ποτά, λεφτά, ναρκωτικά, σκάφη και τα τοιαύτα. Όλα όσα τραβούν το ενδιαφέρον τον πάρα πολύ τελευταίο καιρό στο μέσο άτομο, βλέπε το χαμό που έγινε για εβδομάδες με την σειρά «Toy Boy» του Netflix. Δεν το κρίνω, το παραθέτω μόνο αφού ο,τι και να λέμε, εμείς ή κάποιος φίλος μας έχει σκεφτεί να βρεθεί σε τέτοια θέση. Τι, όχι; Ξεφεύγεις τόσο εύκολα από τα σημεία των καιρών; Περίπου, ναι θα έλεγα εγώ, οι φίλοι μου καθόλου δεν θα ήθελαν.
Επανέρχομαι στο «365 DNI» και παραθέτω κατευθείαν το θέμα της ταινίας, αρχικά όπως αναφέρεται στην περιγραφή της πλατφόρμας και έπειτα κατά πως θα το όριζα εγώ. «Ένα στέλεχος εταιρείας παγιδευμένο σε μια αδιάφορη σχέση, πέφτει θύμα ενός αρχιμαφιόζου που την φυλακίζει και της δίνει έναν χρόνο για να τον ερωτευτεί». Ντόιν. Τι εννοείς; Πάμε, πάλι: «Η Λάουρα, ένα στέλεχος εταιρείας παγιδευμένο σε μια αδιάφορη σχέση, πέφτει θύμα ενός αρχιμαφιόζου, ο οποίος την απαγάγει και με το ισχυρότερο των όπλων του, το σεξ, της δίνει έναν χρόνο για να τον ερωτευτεί.»
Τα σχόλια σε twitter και λοιπά social έχουν πάρει φωτιά και το κοινό παρότι το έχει παγκοσμίως στη νούμερο ένα θέση του Netflix, έχει διχαστεί. Αναρωτιέμαι τώρα εγώ, που το είδα και δύο φορές, άντεξα να το δω δύο φορές, δεν είναι ξεκάθαρο το τι βλέπουμε;
Είναι ολοφάνερο πως η ταινία καθαγιάζει ερωτικώς τον βιασμό, επικροτεί την απαγωγή και μάλιστα τόσο που στο σενάριο φαίνεται να ξεπέταξαν ακόμα και το αν και ποιος την έψαξε ποτέ, την εντελώς και απολύτως αστεία ματσίλα του αρχιμαφιόζου Massimo, ενώ προφανώς το σύνδρομο της Στοκχόλμης παιδιά έχει τη δική του θέση. Όλα αυτά κάτω από την σκέπη του BDSM.
Η ταινία ξεκινάει με το Μάσιμο να συζητάει με τον πατέρα του, τη στιγμή που ο πρώτος βλέπει τη Λάουρα με κιάλια κι ο δεύτερος, από την αγωνία του να μάθει τι βλέπει, φροντίζει να τον ενημερώσει πως οι όμορφες γυναίκες είναι παράδεισος για τα μάτια μα κόλαση για την ψυχή. Τί να κάνει κι ο Massimo, με όσα όπλα έχει η φαρέτρα του, απαντάει: «Και καθαρτήριο για το πορτοφόλι». Μπαμ, μια σφαίρα στη καρδιά και σκοτώνουν το πατέρα του. Βεβαίως τώρα μπορούσε να πεθαίνει ήσυχος, είχε οριστεί καθαρά το πλαίσιο στο οποίο θα διαδραματιστεί όλο το story με τον έναν να δίνει τη σκυτάλη στον άλλον, μη πάει και χαμένη τέτοια παράδοση.
Ωραίος ο Massimo, δεν λέω, εκσπερμάτωσε πολλές φορές, είναι ικανός, το είδαμε, δεν λέω, προφανώς δεν είδαμε ούτε εκατοστό του πέους του ενώ σχεδόν μας δώσανε μεζούρα να μετρήσουμε το βάθος λαρυγγιού της επίσης, ωραίας Λάουρα. Ή το κάνεις, ή δεν το κάνεις φίλε μου το σοφτ πορνό, διαφορετικά, επίτρεψε σε εκείνους που πληρώνονται για το πορνό να μας δείξουν πώς συμβαίνει. Με καλύτερο σενάριο και καλύτερη ερμηνεία.
