Από την μια έχουμε μια τραμπουκική επίθεση απέναντι σε έναν άνθρωπο, σε στυλ λιντσαρίσματος. Από την άλλη τον ίδιο άνθρωπο, ο Μπουτάρης, να ανοίγει το στόμα του και να λέει προκλητικές ανοησίες. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε ίσες αποστάσεις. Η βια, η σωματική βια, δεν χωνεύεται και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Βια είναι και ένα γιαούρτι, ένας εγκλωβισμός με γιούχα και άλλα πολλά.

Αλλά το λιντσάρισμα είναι άλλη ποιότητα. Έχουμε όμως και τις προκλητικές ανοησίες που ξεστομίζει κάποιος, ειδικά μάλιστα όταν είναι δημόσιο πρόσωπο όπως ο Μπουτάρης. Και εντάξει να προκαλεί κάποιος για ιδέες, αντιλήψεις και πρακτικές. Αποδεκτό σε έναν βαθμό. Αλλά εάν είναι αμετροεπής υπάρχει πρόβλημα. Όταν γίνεσαι προκλητικός σε ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη ζωή είσαι επικίνδυνος και μη αποδεκτός, όχι μόνο από αυτούς που σε λιντσάρουν αλλά και από αυτούς που δεν σε λιντσάρουν αλλά σε θεωρούν επικίνδυνο.

Και έχουμε και μια κοινωνία που διαχωρίζεται στα δυο και αρνείται να πει τα αυτονόητα, να συνθέσει, να αυτοπροστατευθεί. Οι μεν δεν μιλούν για τον προκλητικό άνδρα, οι άλλοι δεν μιλούν για την φασιστική πρακτική του λιντσαρίσματος. Και η ζωή συνεχίζεται… Ή μήπως όχι;

Photo: https://politik.gr