Σε μια ιδανική κοινωνία οι πολιτικοί που καλούνται να μας κυβερνήσουν θα ήταν υποχρεωμένοι να μας δείχνουν χαρτί ψυχιάτρου. Δεν εννοώ πως όσοι είναι για δέσιμο (υποθέτω μπόλικοι από τους σημερινούς) δε θα έπρεπε να μας κυβερνούν ˙ κάτι τέτοιο θα ήταν τέρμα ρατσιστικό. Εννοώ πως θα έπρεπε να ξέρουμε πως ο τάδε έχει την τοιαύτη μορφή σχιζοφρένειας κι εσύ άμα γουστάρεις κάνε τον πρωθυπουργό, κανείς δε σε εμποδίζει.

Μάλλον όμως δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα για τα δώρα ενός ιδανικού πολιτεύματος. Κατά πάσα πιθανότητα θα κάναμε κακή χρήση των πληροφοριών κι έτσι οι τρελοί θα έμεναν στην απέξω. Μέσα στην ανωριμότητα μας θα απορρίπταμε πολύ αξιόλογους ανθρώπους αγνοώντας πως κάποτε ο Ίωνας Δραγούμης είχε πει: «Η λογική είναι τυφλή. Η τρέλα έχει μάτια και βλέπει».

Ας το παραδεχτούμε: δε θα ψηφίζαμε με τίποτα κάποιον σεσημασμένο «τρελό». Ο Βασίλης Λεβέντης πχ που για χρόνια θεωρούνταν οριακή περίπτωση κατόρθωσε πρώτα να πείσει για τη συμμόρφωσή του και μετά μπήκε στη Βουλή. Πήρε τη θέση του δίπλα σε περιχαρακωμένους καριερίστες και άκουσε τη Μπακογιάννη να του λέει «σε αυτά τα έδρανα κάθονταν κάποτε ο Κώστας ο Μητσοτάκης!» ώστε να καταλάβει που βρίσκεται και να μην πετάει κοτρώνες. Η Δημοκρατία ξέρει να συμμορφώνει τα τέκνα της. Αυτά που αφήνει ασυμμόρφωτα (Χ.Α.) έχει τους λόγους της που τα αφήνει.

Αν θέλουμε λοιπόν να κάνουμε μια βαρβάτη κατάφαση στο καθεστώς (όταν λέω “καθεστώς” δεν μιλώ για τους θεσμούς αλλά για την ελληνική κοινωνία όπως έχει γίνει σήμερα: τους θεσμούς συν τη συλλογική μας συνείδηση συν την οικονομική πίεση) οφείλουμε να δούμε με άλλα μάτια τη σημερινή ηγέτιδα της Κεντροαριστεράς και -γιατί όχι;- ίσως και να την ψηφίσουμε. Είναι σίγουρο πως θα κερδίσουμε μια ψευδαίσθηση νομιμότητας που αν μη τι άλλο -ανασφαλείς του κερατά καθώς είμαστε- θα μας κάνει το ίδιο καλό με ένα κουτί Xanax.

Διότι μ’ έναν μοναδικό τρόπο η Φώφη στέκεται ακριβώς στον αντίποδα της τρέλας και της α/συνέχειας. Με κάθε ίνα της ύπαρξης της εκφράζει το σύστημα ενσωμάτωσης που τσαλακώνει τους πάντες σ` αυτόν τον κόσμο από τη στιγμή ακόμα που γεννιούνται. Από τις πρώτες τάξεις του σχολείου διδασκόμαστε πως οτιδήποτε βγαίνει «εκτός πλαισίου» είναι καταδικασμένο να συντριβεί ή -σε μια καλή περίπτωση- να αγνοηθεί. Η Φώφη Γεννηματά μπορεί να σε συντρίψει αλλά μόνο αν την παίρνει να το κάνει. Δε θα καταφύγει ποτέ σε επισφαλείς ακροβασίες για να επιτύχει τους στόχους της. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν είναι η πολιτικός που θα απαλλάξει τους αδικημένους από τα βάσανά τους ακόμα και στην περίπτωση που αυτό θα ήταν παιχνιδάκι. Γιατί κανένα πλαίσιο δεν το προβλέπει.

Όλη η πορεία της (από την πρόσληψή της στην Εθνική Τράπεζα το 1986 -όταν ο πατέρας της ήταν Υπουργός και η ίδια …φοιτήτρια- ως τη σημερινή παντοδυναμία της στο Κίνημα Αλλαγής) αποτελεί ένα μάθημα προσαρμογής για τους απροσάρμοστους: Μπορείς να τα καταφέρεις αρκεί πάντοτε να σέβεσαι τους (λεπτομέρεια: άδικους) κανόνες. Σημασία έχει να πηγαίνεις by the book. (Τώρα ποιος έχει γράψει αυτό το ρημαδοbook είναι άλλο θέμα).

Ο κόσμος είναι μια άδικη σκηνή στην οποία μπορείς να κυριαρχήσεις (παρότι «δεν τα λες» όπως λένε στο θέατρο) αφού για να σε κατατροπώσει κάποιος πρέπει πρώτα να παίξει σύμφωνα με τους όρους του παιχνιδιού. Τι ανησυχείς; Οι όροι γράφτηκαν για να σε προστατεύσουν. Μασκαρεμένη με μια εύληπτη -σοβαρότατη, προσεγμένη, όχι φανερά απειλητική- εμφάνιση σίγουρα δεν αποπνέει ατσάλινη επιβολή. Οι γνωρίζοντες όμως τα του κινήματος -ο Θεός να το κάνει!- αλλαγής μαρτυρούν πως οτιδήποτε δεν την περιλαμβάνει επιθυμεί να το αφανίσει.

Και μια επισήμανση για τους παρανοούντες τον φεμινισμό: αντικείμενο της γυναικείας χειραφέτησης (η οποία επ’ ουδενί δεν έχει ολοκληρωθεί) δεν αποτελεί ο,τιδήποτε σε γυναίκα. Μπορεί να πει κανείς πως είναι θετικό να βλέπουμε γυναίκες να ηγούνται ή να κυβερνούν ˙ καλό είναι όμως να μην ουρλιάζει πάνω τους η νευρωτική περιχαράκωση του αντρικού κόσμου.