Το γράμμα που λαβώθηκε...

Εδώ και χρόνια το αθλητικό – ολυμπιακό ιδεώδες δέχεται καίρια πλήγματα σε ελλαδικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Διαφθορά υψηλόβαθμων στελεχών, αναξιοκρατία και διαπλοκή, χρήση αναβολικών ουσιών, παράνομος τζόγος, βία συνθέτουν το «υποκοσμικό κανονιστικό» πλαίσιο στο οποίο διαγράφεται το αθλητικό γίγνεσθαι.

Από τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου και το τοπικό el classico Κάτω Ραχούλας – Πέρα Παναγιάς, έως τα ρετιρέ της FIFA, φαίνεται ότι το διαζύγιο ανάμεσα σε αθλητισμό και πολιτισμό είναι οριστικό. Οι λίγες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα της αξιακής διολίσθησης. Κρίμα, γιατί πρόκειται για δύο έννοιες («άυλες οντότητες») που βάδιζαν χέρι – χέρι για αιώνες στα μονοπάτια της ομορφιάς, της προόδου και της α-λήθειας…

Έτσι, αρκετοί ρομαντικοί φίλαθλοι επιλέγουν μια εναλλακτική ανάγνωση της αθλητικής πραγματικότητας.

Συγκεκριμένα, γίνεται μια προσπάθεια ώστε το φάσμα των σπορ να αναλύεται μέσα από διαφορετικά πρίσματα τα οποία προσφέρουν η ιστορία, η κοινωνιολογία και η πολιτική επιστήμη. Αφήνουμε για λίγο στην απόξω συστήματα και τακτικές, ανασταλτικές λειτουργίες και ξαφνικές αντεπιθέσεις. Ξεχνάμε τα μαρκαρίσματα “man to man” και την “άμυνα ζώνης”. Θυμόμαστε ότι παλιότερα οι αθλητές και πρωταθλητές μας υπήρξαν συνήθως άνθρωποι με κοινωνικές αναζητήσεις – ευαισθησίες και έντονη εθνική συνείδηση.

Μάλιστα, κάθε που μπαίνει ο Οκτώβριος, με τους Αγιο-Δημήτρηδες να φοράνε τα γιορτινά τους και την Κόρη του Βαρδάρη να γαλαζοντύνεται, το μυαλό πάει σε εκείνα τα εκλεκτά παιδιά του ’40.

Η καρδιά ανοίγει διάπλατα για να αγκαλιάσει τη Νεολαία της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας, η οποία έσπευσε «με το χαμόγελο στα χείλη» να γρονθοκοπήσει το ανθρωποφάγο φασιστικό θηρίο, ενώ αυτό παρήλαυνε αλαζονικά προς τη χερσόνησο του Αίμου.

Τότε, πολλοί ήταν οι επώνυμοι (διανοούμενοι, ηθοποιοί κτλ) που βρέθηκαν στο θέατρο των επιχειρήσεων. Σε εκείνα “τα μέρη που δεν έχει καθημερινές και σκόλες”, ανάμεσα στους “Αρματωμένους” του Κύπριου Λουκή Ακρίτα και “Τα Ματωμένα Χιόνια” του Άγγελου Τερζάκη, βρέθηκαν και αρκετοί διάσημοι Αθλητές όπως ο Γεώργιος Βατίκης του ΠΑΟΚ (φονευθείς στις 17.11.1940), ο Γεώργιος Ιβάνωφ του ΗΡΑΚΛΗ (εκτελεσθείς στις 04.01.1943) ο Νικόλαος Καψοκέφαλος της ΑΕΚ, ο Νικόλαος Νίτσας του ΕΘΝΙΚΟΥ… Θαρρείς και τα “βεντετιλίκια” της εποχής επέβαλλαν μετακίνηση στη ζώνη των πρόσω αντί κάποιας ευνοϊκής τοποθέτησης εις τα μετόπισθεν…

Μια χαρακτηριστικότατη, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ιδιαιτέρως συγκινητική περίπτωση αποτελεί ο επιθετικός του Παναθηναϊκού Δημήτρης (Μίμης) Πιερράκος.

Μίμης Πιερράκος (1909 – 1940). Ο Λάκων επιθετικός του Παναθηναϊκού. Ζήτησε να πάει στην πρώτη γραμμή του μετώπου, αν και μπορούσε να μείνει στα μετόπισθεν επειδή ήταν διεθνής αθλητής.

Ο (γνωστός και ως) Μπρακ των Ελληνικών γηπέδων του Μεσοπολέμου, γεννήθηκε το 1909 στο Γύθειο ενώ στη συνέχεια η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο νεαρός Μίμης ξεδίπλωσε το ταλέντο του αρχικά στην Ένωση Αμπελοκήπων.

Από εκεί τον εντόπισαν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού και τον έφεραν στη Λεωφόρο το 1926. Ως ποδοσφαιριστής του ΠΑΟ συνέδεσε το όνομά του με χρυσές σελίδες της Ιστορίας του Τριφυλλιού, ενώ την περίοδο 1933 – 1936 κατηφόρισε και μέχρι την πολύπαθη Νήσο του Ευαγόρα, όπου αγωνίστηκε ως παίκτης – προπονητής με τη μετέπειτα Μεγάλη Κυρία του Κυπριακού ποδοσφαίρου, την Ανόρθωση Αμμοχώστου.

Όταν βαρέσαν οι καμπάνες, στις 28 Οκτωβρίου 1940, ο 31 ετών διεθνής αθλητής Πιερράκος έσπευσε να παρουσιαστεί οικοθελώς “εις το πλησιέστερον στρατολογικόν γραφείον” ζητώντας να προωθηθεί στο μέτωπο. Υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή σε προκεχωρημένη μοίρα βαρέος πυροβολικού και φονεύθηκε λίγες μέρες μετά, στο χωριό Διποταμιά, κοντά στην Καστοριά, όπου και ετάφη. Το 1950 τα οστά του μεταφέρθηκαν στο Κοιμητήριο Ζωγράφου με τις δέουσες τιμές, αποδεικνύοντας ότι ακόμα και η δύστροπη λήθη του χρόνου νικιέται όπου… “άνθρωπος βούλεται”.

Όμως, βαδίζοντας ανάμεσα σε Ιστορία και θρύλο είναι αδύνατον να παραβλεφθεί η ακολουθία των γεγονότων σχετικά με την τελευταία επιστολή που έγραψε ο Πιερράκος στην οικογένειά του και η οποία έμελλε να μην ολοκληρωθεί.

Το ημερολόγιο σημαδεύει την 18η Νοεμβρίου 1940 και ο Μπρακ έχει μόλις συλλάβει και παραδώσει στη μονάδα του έναν ιταλό πιλότο, το αεροπλάνο του οποίου έχει καταρριφθεί. Αμέσως μετά, σημειώνει στο γράμμα του: “Σήμερα μας επισκέφθηκαν εχθρικά αεροπλάνα. Έγινε αερομαχία και τους ρίξαμε τρία. Από το ένα αεροπλάνο γλίτωσαν τρεις με αλεξίπτωτα. Τον έναν εξ αυτών τον έπιασα εγώ. Είχε πέσει πέντε χιλιόμετρα μακρυά μας. Αν έβλεπε το τρέξιμο μου ο Σίμιτσεκ, σίγουρα θα με έπαιρνε στην Εθνική Ομάδα”

Παρά την ένταση των στιγμών, ο πνευματώδης Λάκων ραδιοτηλεγραφητής -μη χάνοντας το χιούμορ του- αναφέρεται στον Μαγιάρο ομοσπονδιακό προπονητή της Εθνικής Ομάδας Στίβου (Όττο Σίμιτσεκ) και του υπογραμμίζει ότι θα τα κατάφερνε στα απαιτητικά δρομικά αγωνίσματα αντοχής…

Με το μελάνι ακόμα νωπό πάνω στο επιστολόχαρτο, οι Ιταλοί βομβαρδίζουν την περιοχή και ένα θραύσμα οβίδος τραυματίζει θανάσιμα στο κεφάλι τον Πιερράκο.

Λίγες στιγμές πριν το “άσπλαχνο θανατερό βόλι” φονεύσει τον Έλληνα πρωταθλητή, εκείνος εμφανίζεται καθησυχαστικός και αισιόδοξος, γράφοντας με λόγια τρυφερά προς τη μητέρα του: “[…] πάμε Υπερ- Υπέροχα… Μαμακούλα γεια σου. Είμαι πολύ – πολύ καλά… σας παρακαλώ να είσθε τελείως ήσυχοι […]”.

Η εν λόγω συγκυρία θα έκανε ακόμα και τον Μαραθωνομάχο ποιητή του Χρυσού Αιώνος, τον Αισχύλο, να “χλωμιάσει” και να απιθώσει την πένα του… Δεν θα ήταν κακή ιδέα, ο φιλόλογος του (άμεσου) μέλλοντος να επικαλείται το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός για να διδάξει στα γυμνασιόπαιδα την τραγική ειρωνεία και τη διαχρονικότητά της.

Τέλος, εδώ και 80 περίπου χρόνια ο ραδιοτηλεγραφητής Πιερράκος Δημήτριος προσπαθεί (με τον παρωχημένης τεχνολογίας ασύρματό του) να επικοινωνήσει μαζί μας. Θέλει να μας κεντρίσει, να μας ξυπνήσει! Τα σήματά του είναι δυνατά και καθαρά! “Δεν θα περάσουν!”, μας λέει.