ΚΕΘΕΑ

Το ποίημα της Sunny Μπαλτζή ήταν αυτό που μας έκανε επιβάτες σε ένα ταξίδι νοσταλγίας. Σε μικρά μπαλκόνια παίξαμε, πονέσαμε, χαρήκαμε, ερωτευτήκαμε, μεγαλώσαμε. Με τα συναισθήματα αυτά προσεγγίσαμε θεματικά τις φωτογραφίες που παρουσιάζουμε.

Το Εργαστήριο Φωτογραφίας και Βίντεο της πρωίνης κοινότητας του ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ βρίσκεται στην οδό Σταυροπούλου 29 στην πλατεία Αμερικής. Είναι ομάδα επαγγελματικής κατάρτισης που στόχο έχει παράλληλα με την απεξάρτηση, να υποστηρίξει την ομάδα των νεαρών ενηλίκων στην εκπαίδευση και να τους δώσει την δυνατότητα να συνεχίσουν σπουδές στο αντικείμενο, ώστε να αποκτήσουν εφόδια για μελλο-ντική επαγγελματική απασχόληση.

Ομάδα φωτογραφίας και βίντεο

ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ

Συζητώντας με τη Sunny Μπαλτζή…

1. Πώς προέκυψε ο τίτλος και η ιδέα του τραγουδιού. Μας ενδιαφέρει η στιγμή.

Ένα απόγευμα με βροχή πέρασα τυχαία από την Πατησίων και από την Πλατεία Αμερικής όπου έμενα από το ’94 μέχρι το 2000. (Άλλα και πριν ως φοιτήτρια Πατησίων και Ιθάκης)

Ένιωσα μια παρόρμηση να κατέβω από το αυτοκίνητο.

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και μέσα από τις φωτισμένες μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα των διαμερισμάτων φαίνονταν οι σκιές από τις ζωές των ανθρώπων. Ήταν πολύ όμορφη εικόνα. Τα μπαλκόνια στη σειρά έμοιαζαν σαν βαγόνια έτοιμα να ταξιδέψουν. Με πλημμύρισαν αναμνήσεις. Πήγα μέχρι την εξώπορτα της πολυκατοικίας που έμενα και έκανα ένα τσιγάρο βλέπονταν τη βροχή… Και τα απέναντι μικρά μπαλκόνια.

2. Πού έγραψες τους συγκεκριμένους στίχους;

Παντού, το έγραφα και το διόρθωνα 2-3 χρόνια μου δημιουργούσε συναισθηματική φόρτιση… Δεν το έγραψα με πρόθεση να γίνει τραγούδι. Ήταν κάτι πολύ δικό μου.

3. Αν κάθε τραγούδι είναι μια γέννα, αυτή ήταν μια δύσκολη ή εύκολη;

Δύσκολη πολύ… όπως όλα τα βιωματικά τραγούδια.

4. Κάτι ιδιαίτερο που αισθάνθηκες για αυτό το δημιούργημα.

Ναι, ότι αποχαιρετάω τους φίλους αυτούς που είναι στη ζωή και χαθήκαμε. Και αυτούς που έφυγαν για πάντα.

5. Άλλοι το βρίσκουν μελαγχολικό άλλοι χαρούμενο και άλλοι μπερδεύονται. Βαθιά μέσα σου τι είναι;

Για ’μένα είναι ένα τραγούδι που με πονάει γλυκά. Ας πούμε καλύτερα ότι είναι κάτι παραπάνω από νοσταλγικό.

Η αλήθεια είναι ότι τα τραγούδια όταν φεύγουν από τους δημιουργούς τους ανήκουν σε αυτούς που θα τα αγαπήσουν. Ο καθένας έχει τον δικό του λόγο για να νιώθει χαρούμενος ή λυπημένος.

6. Τι σε λερώνει στην Πατησίων;

Στην Πατησίων και παντού αυτό που με λερώνει δεν είναι ποτέ τα περιστέρια…Με λερώνουν τα λάθη, η αδικία, οι ασυνείδητοι άνθρωποι και οι απώλειες.

7. Τι σε μαγεύει και τι σε ενώνει; Γιατί Πατησίων;

Με μαγεύει το ότι έχω την αίσθηση ότι η Πατησίων δεν αλλάζει. Μένει πιστή στο παρελθόν. Δεν υποτάσσεται στον χρόνο. Είναι σαν ένα επιβλητικό έργο τέχνης των 80ς με φωτισμένα κινούμενα στοιχεία. Τίτλος του έργου δρόμος διπλής κυκλοφορίας με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση.

Από τότε που κατέβηκα από Καβάλα ως φοιτήτρια στην σχολή Σταυράκου (Πατησίων και Ιουλιανού)…Την Πατησίων την έζησα και την αγάπησα. Αυτή την λεωφόρο την έχω ανεβοκατέβει άπειρες φορές.Κατ’ αρχήν δεν πιστεύω σε τίποτα άψυχο σε αυτό τον κόσμο. Τα αντικείμενα, οι δρόμοι ακόμη και οι τοίχοι έχουν “έμψυχα υλικά”

8. Κλείνεις τα μάτια και περιγράφεις το δικό σου μπαλκόνι.

Ένα μπαλκόνι που έχει γίνει καράβι και πλέει κάπου στο Αιγαίο.

9. Είχες κάποιο συγκεκριμένο μπαλκόνι στο μυαλό σου όταν έγραφες;

Ναι το μπαλκόνι στην Πλατεία Αμερικής. Ήταν μια πολυκατοικία “καβάντσα” έμπαινες στην πρώτη πολυκατοικία και όταν συνέχιζες μέσα από την είσοδο έβγαινες σε μια αυλή και έβρισκες την είσοδο της πολυκατοικίας που έμενα.

Από το μπαλκόνι μου έβλεπα τα απέναντι μπαλκόνια και από κάτω ήταν ο κήπος. Δύσκολο να το περιγράψω. Μετά αυτό το μπαλκόνι μέσα στο μυαλό μου έγινε όλα τα μπαλκόνια που έχω δει… Κυψέλη και Φωκίωνος Νέγρη και Κολιάτσου και παντού.

Ήταν η εποχή που ανακάλυπτα τον κόσμο, ήταν εποχή που οι παλιότεροι είχαν όλη την καλή διάθεση να μας μυήσουν στο ροκ ν ρολ και να μας δώσουν τις γνώσεις τους. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν ένα υπέροχο σχολείο. Από τα μαζώματα και τα πάρτι εκείνης της εποχής θα αναφέρω μόνο κάποια ονόματα για να καταλάβεις. Λάκης Παπαδόπουλος, Μάνος Ξυδούς, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Βασίλης Καζούλης, Μπάμπης Στόκας, Γιάννης Μηλιώκας, Αρλέτα, Δημήτρης Παναγόπουλος, Γιάννης Γιοκαρίνης…. Τι να λέμε τώρα, μερικές φορές δεν μπορώ να το πιστέψω πόσο τυχερή υπήρξα στη ζωή μου.

10. Φαίνεται σαν να αποχαιρετάς το μπαλκόνι. Τι είναι αυτό που τελειώνει;

Η αθωότητα …Τέλος εποχής για τη γενιά μου και τα τραγούδια μας.

11. Το ροζ μπαλκόνι ξεφουσκώνει, σκάει ή φεύγει;

Ξεφουσκώνει, γίνεται ασπρόμαυρο πλάνο, πλάνο σε ταινία του Charlie Chaplin.

12. Τιμόνι σε μπαλκόνι; Οδηγός ποιός;

Το τραγούδι διάλεξε τον Διονύση Σαββόπουλο, που εκτιμώ απεριόριστα και θαυμάζω από μικρό παιδί.

Αυτός είναι ο οδηγός πια… Αυτός ο εκπληκτικός τραγουδοποιός, παραμυθάς με τις τιράντες… Μπίνγκο!

13. Επιβάτης στο μικρό μπαλκόνι…;

Εγώ.

14. Τελικά μιλάς για κάτι συγκεκριμένο ή είναι μία ένωση καταστάσεων;

Κάτι συγκεκριμένο όπως το “Η Πατησίων ζει”.

15. Νιώθεις φορές ότι οι στίχοι χάνονται μπροστά στη μουσική και την ερμηνεία;

Το αντίθετο νιώθω ευλογία να έχω συνταξιδιώτες στα ταξίδια μου!

Ο Λάκης Παπαδόπουλος που έγραψε τη μουσική είναι ένα κομμάτι της στιχουργικής μου πορείας και της ζωής μου.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος εκτός από τη μεγάλη τιμή που μου έκανε να ερμηνεύσει το τραγούδι μου, με συγκίνησε! Η ερμηνεία του ήταν δροσερή, ανάλαφρη και βαθειά συναισθηματική.

Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου και τους δύο και τους χαρίζω από ένα κόκκινο μπαλόνι …μαγικό! Που δεν θα ξεφουσκώσει ποτέ!

Ευχαριστώ και το όμορφο έντυπό σας γι’ αυτό το αφιέρωμα.

Όπου και να ζω στην Πατησίων θα είναι πάντα η καρδιά μου κανένα σπίτι δεν ήταν ποτέ καλύτερο από εκείνο το παλιό διαμέρισμα με το χελιδόνι και το μικρό μπαλκονάκι … Πάντα με ακολουθεί… γιατί να ξέρεις… Τα μικρά μπαλκόνια έχουνε τιμόνια…

«Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ»: Έχω μεγαλώσει…

Πάντα πήγαινα με το παπάκι μου. Μέχρι που μου το έκλεψαν. Μέσα σε ένα ταξί κάπου στην Πατησίων μποτιλιαρισμένοι κοιτούσα γύρω μου σαν χαμένος. Ο ταξιτζής έβαλε ράδιο. Ο πρώτος στίχος που ακούστηκε «Έχω μεγαλώσει σε ένα μπαλκόνι» με χτύπησε. Αισθάνθηκα πως κάποιος μου μιλά ψιθυριστά στο αφτί από το πίσω κάθισμα. Σαν να ετοιμάζεται κάποιος να σου πει ένα μυστικό. Έμεινα καρφωμένος στην εξομολόγηση, μία πληθώρα από συναισθήματα, εικόνες, γεύσεις και αρώματα με άγγιζαν με ένα αυθόρμητο σχεδόν παιδικό ανέμελο τρόπο…

Κάθισα μπροστά στον υπολογιστή και άκουσα ξανά το τραγούδι. Το μυαλό μου πετάχτηκε δεκαετίες πίσω σε ένα δικό μου μπαλκόνι. Στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Από εκεί έβλεπα τα τανκς να πυροβολάνε. Τους φοιτητές να τραγουδάνε αντάρτικα. Τη Λαμπρινή, τον πρώτο μου έρωτα, να περνάει και να κρυφοκοιτάζει. Τον οδηγό του λεωφορείου να ψάχνει με λύσσα ποιος πετάει αυγά από τον τέταρτο όροφο. Μελαγχολία με κυρίευσε, αλλά μία γλυκιά μελαγχολία…

Ξανακούω το τραγούδι στο γραφείο. Μου κάνουν πλάκα. «Κόλλησες» μου λένε. Τα παιδιά από το ΚΕΘΕΑ φέρανε τις φωτογραφίες τους. Κάποιες σκληρές, κάποιες μελαγχολικές. Όλες με άποψη. Η Sunny απαντά με αμεσότητα στις κολλημένες ερωτήσεις μας. Διάφοροι άγνωστοι ακούνε το τραγούδι και μας στέλνουν εικόνες, φράσεις και σκέψεις. Τι μπορεί να σου κάνει ένα τραγούδι…

Τώρα γράφω τα δικά μου κείμενα. Τυχαίνει σήμερα να αποχαιρετώ και εγώ ένα δικό μου ροζ μπαλόνι. Όπως ακριβώς το περιγράφει η Sunny. Ξεφουσκώνει και χάνεται. Θα προτιμούσα να έσκαγε, να έκανε λίγο θόρυβο. Αλλά η ειλικρίνεια της απάντησής της με καθοδηγεί. Ξεφουσκώνει… Εύχομαι ο τύπος που μου έκλεψε το παπάκι να είναι κάπου ψηλά και να ακούει το συγκεκριμένο τραγούδι… Αυτό θα με παρηγορούσε.

«Τα μικρά μπαλκόνια»

Έχω μεγαλώσει σε ένα μπαλκόνι
Που αντί για θέα, είχε άλλο μπαλκόνι
Ζούσε ένα κορίτσι κι ένα χελιδόνι
Κάπνιζε τις νύχτες και άπλωνε σεντόνι.

Στο μικρό μπαλκόνι με το χελιδόνι
Κάποτε είδα κόσμο και ένα ροζ μπαλόνι
Και ύστερα το είδα ξάφνου να ερημώνει
Την καρδιά μας πάντα, κάποιος την πληγώνει

Τα μικρά μπαλκόνια
Έχουνε τιμόνια
Χαρές, γιορτές, βουβές ματιές
Όμορφα χρόνια
Τα μικρά μπαλκόνια
Έχουνε τιμόνια
Χαρές, γιορτές
Του πάρτι φωνές
Μέσα απ’ τα σαλόνια

Με την Πατησίων, κάτι με ενώνει
Κάτι με μαγεύει, κάτι με λερώνει
Σαν τα περιστέρια και την γκρίζα σκόνη
Μα ό,τι αγαπάμε, θα μας αθωώνει

Είμαι ένας δραπέτης που όμως το πληρώνει
Ήμουν επιβάτης στο μικρό μπαλκόνι
Άφησα μια γλάστρα πάνω στο χαρτόνι
Την σκισμένη τέντα και ότι με στοιχειώνει!

Τα μικρά μπαλκόνια
Έχουνε τιμόνια
Χαρές, γιορτές, βουβές ματιές
Όμορφα χρόνια
Τα μικρά μπαλκόνια
Έχουνε τιμόνια
Χαρές, γιορτές
Του πάρτι φωνές
Μέσα απ’ τα σαλόνια

Που να πλέει τώρα το μικρό μπαλκόνι
Με την κουπαστή του και το χελιδόνι
Του χρωστώ έναν στίχο να μην νοιώθει μόνο
Και ένα εισιτήριο να πετάει στον χρόνο

Τα μικρά μπαλκόνια
Έχουνε τιμόνια
Χαρές, γιορτές, βουβές ματιές
Όμορφα χρόνια
Τα μικρά μπαλκόνια
Έχουνε τιμόνια
Χαρές, γιορτές
Του πάρτι φωνές
Μέσα απ’ τα σαλόνια…

Στίχοι: Sunny Μπαλτζή
Mουσική: Λ. Παπαδόπουλος
Τραγούδι: Διονύσης Σαββόπουλος