Κάθε Χριστούγεννα μοσχοβολά «σάκος του Άη Βασίλη» που θα πει δώρα, παιχνίδια και ξεγνοιασιά. Πολλά από τα αγαπημένα μας παιχνίδια τα αποκτήσαμε Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά, τρέχοντας κάτω από το δέντρο ένα πρωί με τ’ αδέρφια μας και, μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία (αλλά και μετά, φυσικά) δεν το αφήναμε από τα χέρια μας. Άλλα παιχνίδια τα βαριόμασταν γρήγορα, άλλα, όμως, πήραν από την πρώτη στιγμή ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Όλοι εμείς, οι άνθρωποι που γράφουμε για το Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ, θυμόμαστε τα δικά μας αγαπημένα…

Κάθε Χριστούγεννα, σε όλο το Δημοτικό, δύο ήταν τα παιχνίδια που “έλιωσαν”, τόσο από μένα όσο κι από την αδερφή μου (όντας δύο, πάντα η παιχνιδοφάση ήταν ομαδική!) 1. Ολόκληρο χωριό Polly Pochet (όποιος δεν έχει παίξει με αυτά είναι άτυχος), το οποίο αποτελείτο από παλάτια, κομμωτήρια, σπίτια, εστιατόρια κλπ κλπ.) Η αδερφή μου είχε βγάλει και κανόνες καλής γειτνίασης, μεταξύ των οποίων η φράση “Δεν αυτοκτονούμε”. Τότε -ως μικρότερη που ακολουθούσα-τη ρώτησα “Γιατί ρε Λία; Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό, τι θέλει”, για να πάρω ως απάντηση: “Δεν θα μου μειωθεί εμένα ο πληθυσμός του χωριού, επειδή ο καθένας θα κάνει ό, τι θέλει!” (ηλικίες 5 και 7.5 αντίστοιχα!). 2. Το δεύτερο παιχνίδι ήταν το GAME BOY. Αγαπημένο παιχνίδι σαφώς η WARRIORLAND και το SUPER MARIO. Επειδή λειτουργεί ακόμη-μην το πείτε πουθενά-και… ακόμη παίζω!

Άντα Κουγιά

Κάπου αρχές δημοτικού ο αδερφός μου έπαθε μια τρέλα με το Stratego. Πενήντα-τόσα χάρτινα πιόνια ήτανε τότε θυμάμαι για τον κάθε στρατό. Τα τοποθετούσες ανάποδα ώστε να μην τα βλέπει ο αντίπαλος και το μυστικό ήταν όχι μόνο στις κινήσεις που θα κάνεις, αλλά κυρίως στη διάταξη του στρατεύματός σου. Εγώ βαριόμουν να σκεφτώ και τα τοποθετούσα εντελώς τυχαία. Τη μέρα που αποφάσισα να τα βάλω σε μια αποτελεσματική σειρά πέτυχα και την πρώτη μου νίκη.

Κώστας Ζαχαράκης

Ήμουν μόλις 6 ετών, όταν μια αγαπημένη μου ξαδέρφη μου είχε μάθει να χωρίζω ένα φύλλο χαρτί σε διάφορες κολόνες με τίτλους ” Φυτά – Ζώα – Επαγγέλματα – Ονόματα – Πόλεις – κ.λ.π.”. Κάποιος από την παρέα διάλεγε ένα γράμμα και για τον κάθε τίτλο έπρεπε να βρούμε την λέξη που άρχιζε με αυτό το γράμμα… Είχα ανακαλύψει την μαγεία της λέξης ! Και από τότε ποτέ δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω από αυτή την μαγεία.

Umberto Davoli

Πόλεμος και καταδρομές στο βουνό, στο εξοχικό μας, στην επαρχία, με τα άλλα παιδιά, και τη φαντασία να μεταμορφώνει καρεκλοπόδαρα σε τουφέκια, πέτρες και κουκουνάρια σε χειροβομβίδες, και να μας μεταφέρει σε ένα άλλο σύμπαν, όπου ζούσαμε ταυτόχρονα Δεύτερο Παγκόσμιο, Σταυροφορίες, Βιετνάμ, Επανάσταση του ‘21 και Μάχη του Μαραθώνα.

Θανάσης Βέμπος

Μια Πρωτοχρονιά των early ‘80s, κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, το κουτί είχε μέσα δύο τέρματα, ισάριθμες ομάδες (Αργεντινή – Βραζιλία), μια τσόχα και κάτι μπαλίτσες με την ένδειξη España ‘82. To «Subbuteo» («table soccer») είχε μόλις μπει στη ζωή μας για τα επόμενα είκοσι –τουλάχιστον- χρόνια! Σύντομα, τα γειτονάκια της Κυψέλης διοργανώσαμε και τα πρώτα τουρνουά με σπιτικές πίτσες και σοκολατίνες από το Άλφα Άλφα και το Πανόραμα…

Ιωάννης Μιχαήλ

Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν τα στρατιωτάκια. Εκατοντάδες πολεμιστές διαφόρων εποχών “κυκλοφορούσαν” στο παιδικό μου δωμάτιο. Αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι, Βίκινγκς, Σταυροφόροι, Ινδιάνοι, Καουμπόηδες, Αμερικάνικο Ιππικό, Εύζωνες, αεροπόροι, ναύτες, στρατιώτες του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Με τις ώρες έστηνα “μάχες” και πολέμους, ταξιδεύοντας σε άλλες εποχές, σε άλλους αιώνες. Ήταν οι μοναδικοί… πόλεμοι που αγάπησα…

Μάκης Διόγος 

«Φάουλ!», «όχι δεν είναι φάουλ, ακούμπησα πρώτα την μπάλα», «όχι, τον παίχτη μου ακούμπησες», «Κλέβεις, μόνο έτσι ξέρεις να κερδίζεις!». Αυτοί ήταν οι κλασικοί διάλογοι που άκουγες από εμένα και τον αδερφό μου. Σκυμμένοι με τις ώρες πάνω από το πράσινο ύφασμα που στρώναμε στο βυσσινί χαλί του σαλονιού παίζοντας Subbuteo με τις ώρες. Πέρασαν όμως κάποιες δεκαετίες και τώρα από παίχτες, γίναμε προπονητές.

 Κώστας Ζαμπέλης

Όταν ήμουν παιδί το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν το τάκα-τάκα! Το έπαιζα κάθε στιγμή και παντού. Στο σπίτι το έπαιζα. Στο σχολείο το έπαιζα. Στο δρόμο το έπαιζα. Και στο ασανσέρ ακόμα το έπαιζα. Στα όρθια…

Δεν το χόρταινα αυτό το παιχνίδι. Με τις ώρες το έπαιζα. Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο εγώ. Όλα τα παιδιά της ηλικίας μου είχαμε φάει κόλλημα. Φίλοι, ξαδέρφια, γείτονες, συμμαθητές. Όπου πήγαινες όλοι με ένα τάκα-τάκα στο χέρι!

Μεγάλο σουξέ της εποχής ήταν το ομώνυμο τραγούδι του Τέρη Χρυσού: 

Με την κατάλληλη λοιπόν μουσική υπόκρουση όλοι νυχθημερόν τάκα-τάκα!

Δεν θα σας πω όμως περισσότερα, γιατί ως γνωστόν: Το πολύ το τάκα-τάκα…

Παντελής Αμπαζής

Ως παιδί δεν έπαιζα πολύ, κυρίως διάβαζα! Πάντοτε από τον Άγιο Βασίλη (δηλαδή, από τα 8 μου έως τα 14 μου, ας πούμε) ζητούσα βιβλία. Αγαπούσα, βέβαια, να παίζω με τον αδερφό μου Barbies και Max Steel ή Action Man. Τους βάζαμε να ζευγαρώνουν και να πολεμούν. Τα παιδιά της δεκαετίας του ’90 καταλαβαίνουν και χαμογελούν αυτή τη στιγμή.

Γεωργία Δρακάκη (*συνεχίζεται…)