Ένα χαμόγελο στην είσοδο. Ένα βλέμμα σε μια αίθουσα. Ένα φιλί σ’ ένα διάδρομο.
Κι εγώ μαζί σου. Εσύ μαζί μου. Μέσα σε μια πόλη που μισείς, μέσα σε μια πόλη που αγαπώ.
Και η πόλη αυτή ομόρφαινε, επειδή την ομορφαίναμε εμείς. Η Πλάκα μας είδε να περπατάμε χέρι χέρι. Το Πάνθεον είδε ένα αμάξι με ανοιχτά παράθυρα και δυο φιγούρες να καπνίζουν.
Το Χαϊδάρι μας είδε να τρώμε βρώμικο. Το Μαρούσι να πίνουμε μια ζεστή σοκολάτα κάτω απ’την βροχή. Η Πεύκη σ’ άκουσε να μου ψιθυρίζεις για πρώτη φορά «Σ’αγαπώ». Το Ηράκλειο, να κάνουμε έρωτα στο αμάξι σου ενώ είχε 5 βαθμούς. Η Βουλιαγμένη να παίζουμε με ενα στρώμα για τη θάλασσα και να πλατσουρίζουμε στα ρηχά.
Το Αιγάλεω μας άκουσε να γελάμε.Και μας είδε να πίνουμε. Και να μπαίνουμε στο στέκι μας και να λέω στους μουσικούς να σου τραγουδήσουν το Happy Birthday. Κι όταν εγώ είχα γενέθλια σε είδε να μου φέρνεις μια τούρτα σοκολάτα και πολλά λουλούδια.
Στα Εξάρχεια μας τράβηξε μια κάμερα. Και σ’ ένα δάσος στην Κυψέλη πάθαμε αλλεργία. Στο Γαλάτσι είδαμε τη θέα από ψηλά και είχε τόσο αέρα, που με είχες αγκαλιά για να μην κρυώνω. Και στον Κορυδαλλό είδαμε την Πανσέληνο.
Στην Κηφισιά με πήγες λούνα παρκ και μου κρατούσες το χέρι γιατί φοβάμαι τα ύψη. Χαθήκαμε στο Κολωνάκι σε μια πορεία και όταν δεν μπορούσα να αναπνεύσω, μου έδωσες το φιλί της ζωής. Στο πάρκο στην Αγία Βαρβάρα έπεσα από το ποδήλατό σου.
Και μετά όλα άλλαξαν. Η πόλη δεν ομόρφαινε πια.
Στην Πλάκα και στο Πάνθεον δεν ξαναπήγαμε.
Το Χαϊδάρι μας είδε να κλαίμε. Το Μαρούσι να σου φωνάζω. Η Πεύκη να σε διώχνω. Το Ηράκλειο να με κρατάς με το ζόρι για να μην φύγω. Η Βουλιαγμένη να εμφανίζεσαι ξαφνικά μπροστά μου γιατί νόμιζες ότι έλεγα ψέμματα.
Το Αιγάλεω σε είδε να με σπρώχνεις. Και μετά να σε σπρώχνω κι εγώ. Και στα επόμενα γενέθλια σου ήταν οι εκλογές και δεν ήξερα τι ψήφισες. Και στα επόμενα γενέθλια μου ήμουν μόνη μου στο Γκάζι και έκλαιγα γιατί ποτέ δεν με πήγες στο Γκάζι.Και στο Σούνιο σε σκεφτόμουν γιατί ποτέ δεν κάναμε μαζί νυχτερινό μπάνιο.
Στα Εξάρχεια σε είδα τυχαία κάτω από το φοίνικα. Λες και ήμασταν ξένοι. Οι μνήμες από το Γαλάτσι ξεθώριασαν. Και τα σημάδια από την αλλεργία στο δάσος της Κυψέλης έφυγαν.
Δεν ξαναβρέθηκα ποτέ στον Κορυδαλλό και όποτε περνάω έξω από το λούνα παρκ, επιταχύνω το βήμα μου γιατί φοβάμαι. Και στις πορείες κανείς δεν μου δίνει το φιλί της ζωής. Και όταν πέφτω με το δικό μου ποδήλατο οι άλλοι γελάνε. Και ακόμη δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Είχαμε τόσα προβλήματα. Αλλά ίσως ένα ήταν το βασικό, τελικά. Εγώ την αγαπάω αυτή την πόλη. Εσύ όχι. Γιατί δεν μπορούσες να αγαπήσεις αυτό που αγαπούσα; Δεν θα με έπαιρνε μακριά από σένα, στ’ ορκίζομαι.
Τώρα; Απλά ελπίζω ότι, έστω κι αν άργησες, την αγάπησες τελικά γιατί σου θυμίζει εμένα.
Μην με παρεξηγείς. Δεν θέλω να γυρίσεις. Ούτε εγώ θέλω να γυρίσω. Είμαι καλά.
Μόνο που δεν θυμάμαι πώς ήταν αυτή η πόλη πριν σε γνωρίσω.
Discussion about this post