Η πρώτη επαφή που είχα με τον Στέφανο ήταν πριν περίπου ενάμιση χρόνο, όταν δηλαδή βγήκε το πρώτο του βιβλίο. Ένα βιβλίο που για εμένα δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλά αλλάζει τον κόσμο όσων αποφασίσουν να το διαβάσουν, και η αλήθεια είναι, πως το διάβασαν και φυσικά συνεχίζουν να το διαβάζουν αρκετοί (και με πάνω από μία αναγνώσεις). Ύστερα, πήγα στην παρουσίαση βιβλίου του στην Αθήνα που γινόταν το αδιαχώρητο και πιο μετά παρακολούθησα την ομιλία του στο TEDx. Αναπόφευκτα ήθελα να του κάνω μερικές ερωτήσεις και να τον γνωρίσω καλύτερα.
Αν κάποιος δε σε γνωρίζει και σε ρωτήσει με τι ασχολείσαι, πώς του απαντάς;
Καλή ερώτηση αυτό σκεφτόμουν πρόσφατα. Κάνω ρεπορτάζ καλών ιστοριών. Παρατηρώ τριγύρω μου και καταγράφω και για τα βιβλία μου αλλά και για τις ομιλίες μου καθημερινές ιστορίες που μας μαθαίνουν σημαντικά πράγματα για το νόημα της ζωής, την περίφημη επιτυχία και την πολυπόθητη ευτυχία. Καθημερινές φαινομενικά ασήμαντες ιστορίες που στην ουσία είναι πολύ σημαντικές και που κρύβουν το νόημα όλης της ζωής. Ας πούμε ότι φωτίζω κάποιες πτυχές της ζωής που για την ώρα είναι σκοτεινές.
Πες μου λίγα λόγια για το «Δώρο», το πρώτο σου βιβλίο, ένιωθες πως θα πήγαινε τόσο καλά;
Με τους εκδότες μου γνωρίζαμε ότι θα ήταν πετυχημένο, η αλήθεια είναι ότι υπερέβη τις προσδοκίες μας, από πλευράς κυκλοφορίας, τουλάχιστον τις δικές μου. Το πόσο καλά πηγαίνει εγώ προσωπικά το μετρώ σε σχέση με τα μηνύματα συνανθρώπων μου που λαμβάνω και μοιράζονται πόσο τους βοήθησε στη ζωή τους. Αυτό για μένα είναι η επιτυχία του βιβλίου. Να βοηθήσω συνανθρώπους μου όπως κάποιοι άλλοι βοήθησαν κι εξακολουθούν να βοηθούν εμένα.
Μήπως η κοινωνία μας είναι τόσο “τραυματισμένη” που ψάχνει τρόπους να αυτο-βελτιωθεί;
Δεν χρειάζεται να είσαι τραυματισμένος για να αναζητείς βοήθεια ή βελτίωση. Χρειάζεται να το θέλεις και να πιστεύεις ότι εκεί είναι το νόημα της ζωής. Κάθε φορά που ένας από μας προχωράει, όλοι προχωράμε. Όλοι στο ίδιο καράβι είμαστε.
Όσον αφορά το δεύτερο βιβλίο, με τίτλο «Κάπταιν – Γράμματα στον μπαμπά μου». Θα ήθελες να μου πεις ποια ήταν η αφορμή για να γράψεις ένα κείμενο για την σχέση που έχουμε με τους γονείς μας;
Αφορμή ήταν ο αναπάντεχος θάνατος του πατέρα μου πέρυσι. Αφορμή είναι το σύντομο της ζωής. Πριν ξεκινήσει είμαστε ήδη στη μέση και μετά βλέπουμε ορατά το τέλος. Το να συνδέεται κανείς με τον θάνατό του, είναι ο καλύτερος τρόπος για να ζήσει τη ζωή του. Τη ζωή τη σπαταλάμε σαν να είχαμε 1000 χρόνια. 1000 μήνες έχουμε να ζήσουμε. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό θα ζήσουμε βαθύτερα, θα αγαπήσουμε βαθύτερα, θα συνδεθούμε βαθύτερα. Ο Θάνατος είναι ο μεγαλύτερος Δάσκαλος. Το είχε γράψει μια ιντερνετική φίλη σε σχόλιο κάτω από μια ανάρτησή μου. Έχει απόλυτο δίκιο.
Ποια είναι η πρώτη εικόνα που θυμάσαι τον πατέρα σου;
Στη Γέφυρα του πλοίου όπου ήταν Καπετάνιος να με έχει αγκαλιά δίπλα στο τιμόνι. Να με αφήνει να το αγγίζω και να νιώθω παντοδύναμος δίπλα του.
Μιας και οι μισθοί είναι μικρότεροι από ότι παλιά, κι αποδεδειγμένα αργούμε περισσότερο να κάνουμε οικογένεια, άρα, μεγαλώνουν και τα χρόνια ανάμεσα στον γονιό και το παιδί. Αυτό πώς το βλέπεις, μήπως θα προκύψει κάποιο χάσμα;
Προκύπτει κάποια μεγαλύτερη ηλικιακή διαφορά ανάμεσα σε γονείς και παιδιά από ό,τι παλιά. Ευελπιστώ ότι αυτή η χρονική καθυστέρηση μας δίνει την ευκαιρία να γινόμαστε πιο συνειδητοί και σαν άνθρωποι και σαν γονείς για να μπορούμε να φέρουμε εις πέρας πιο αποτελεσματικά το μεγάλο έργο που αναλαμβάνουμε όταν φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά μας.
Θα μπορούσες να γράφεις χωρίς να παρατηρείς;
Παρότι η γραφή μου προέρχεται από την παρατήρηση μικρών συμβάντων, ναι νομίζω θα μπορούσα να γράφω και μόνο νιώθοντας. Αλλά κι αυτό παρατήρηση δεν είναι; Παρατηρώ το συναίσθημά μου.. Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια.
Αν κλεινόσουν σ’ ένα σπίτι για έξι μήνες, τι επιπτώσεις πιστεύεις πως θα είχες στον χαρακτήρα σου; Θα άλλαζε και ο τρόπος γραφής σου;
Δεν θα τα κατάφερνα για έξι μήνες είναι το μόνο σίγουρο. Όμως μου αρέσει να περνάει μεγάλα χρονικά διαστήματα μόνος μου. Αυτός ο εσωτερισμός με βοηθάει να δω και να βιώσω μέσα μου, αλλά και να ανακαλύψω και να μοιραστώ πράγματα με τους συνανθρώπους μου.
Ξέρω πως πιστεύεις πολύ στον εαυτό σου, ποια είναι η συμβουλή που θα έδινες σε εκείνους που δεν το κάνουν;
Νομίζεις ότι πιστεύω πολύ στον εαυτό μου. Βασικά τον αγαπώ τον εαυτό μου, θα έλεγα με μεγαλύτερη ακρίβεια. Θα έλεγα στους συνανθρώπους μου να αγαπήσουν τον εαυτό τους (θέλει δουλειά δεν θα γίνει επειδή το είπαμε) γιατί εκεί είναι η πηγή όλων των καλών. Τον αγαπώ έτσι όπως είναι κι όχι όταν έχει τα σωστά κιλά, το σωστό εισόδημα, τη σωστή σχέση κλπ. Τον αγαπώ και να είναι σίγουροι ότι με τη σωστή δράση θα τα φέρει όλα αυτά και θα τα υπερβεί. Ο κόσμος είναι τσακωμένος με τον εαυτό του, γι’ αυτό κι είναι τσακωμένος και με τους τριγύρω του. Μαζί πάνε αυτά.
Ποιο είναι το “αλάτι” που λείπει από τις ζωές μας;
Η Αγάπη, εάν λείπει. Η ειλικρινής, ανόθευτη, κι άνευ προϋποθέσεων αγάπη. Αυτή είναι μόνο η αγάπη για μένα. Τα άλλα είναι Συναλλαγή.
Θα έκανες ποτέ εκπομπή στην τηλεόραση;
Γιατί όχι, εάν είχα κάτι να μοιραστώ.
Η συμπεριφορά σου στα social media είναι ίδια με τη ζωή;
Μην τρελαίνεσαι. Δεν τα βγάζω όλα στη φόρα. Πάνω κάτω όμως κάπως έτσι είμαι και στη ζωή.
Πού συχνάζεις στην Αθήνα;
Κυρίως στα νότια όπου και μένω, πολύ πρωινές ώρες, όπου τρέχω και κολυμπάω. Επειδή δε συναντάω συνανθρώπους μου μέσα στη μέρα με το σμαρτάκι μου οργώνω την Αθήνα.
Επόμενα βήματα, σχέδια;
Πολλές ομιλίες για το “ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ” στα Σχολεία, Κυκλοφορία του “ΔΩΡΟΥ Νο 2″ του χρόνου πρώτα ο Θεός και μετάφραση του ΔΩΡΟΥ στο εξωτερικό.
Ευχαριστώ πολύ.
Πολύ όμορφες ερωτήσεις.
Το «Δώρο» και ο «Κάπταιν» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Key Books.
