Η Σοφία Αρβανίτη μας τα λέει ροκ και Αλαβαρντάχαλα 

Όλη της η ζωή είναι, πια, η μουσική. Παραμένει όμορφη, ψηλή, αισιόδοξη. Απλώς, πια, είναι πιο σίγουρη για τον εαυτό της από ποτέ. Η Σοφία Αρβανίτη ισχυρίζεται ότι μαθαίνει και ηλεκτρική κιθάρα κι εμείς δεν έχουμε λόγο να μην την πιστέψουμε. Μπορούμε, άλλωστε, να καταλάβουμε και να «συγχωρέσουμε» ατίθασες, μποέμισσες καρδιές σαν τη δική της.

-Πώς θέλεις να ξεκινήσει αυτή η συνέντευξη;
-Δεν ξέρω. Αλλιώτικα.

-Μπορούμε να την κάνουμε να μοιάζει σαν κουβέντα αληθινή. 
– Να κουβεντιάσουμε στ’ αλήθεια, καλύτερα!

-Σοφία Αρβανίτη, πώς είναι οι μέρες σου αυτή την εποχή; Πώς τα περνάς;
-Είμαι 100% αφιερωμένη στο τραγούδι, τη μουσική, τις πρόβες, τη δημιουργία. Όλη μέρα, ειδικά αυτόν τον καιρό που ετοιμάζεται ο δίσκος, ο «Αλαβαρντάχαλα-Τραγούδια των Καιρών», ξέρεις, τρέχω και δεν φτάνω. Δεν συνεργάζομαι, δε, αποκλειστικά με ένα στούντιο, αλλά με διάφορα και με απόσταση το ένα από το άλλο. Η ευτυχία αυτής της εποχής έχει να κάνει, σε μεγάλο βαθμό, με τη συνεργασία μας με τον Δημήτρη Λιόλιο.

-Ο άνθρωπος που έγραψε το «Μια Ατίθαση Καρδιά», έτσι;
-Ναι, ο Δημήτρης έβαλε μουσική πάνω στους στίχους εκείνους που έκατσα κι έγραψα ένα βράδυ που δεν μου κόλλαγε ύπνος. Κι έκανε μια τρομερή ενορχήστρωση. Το τραγούδι αυτό, που είναι, στη ουσία, ένα πεντοζάλι του έρωτα, με συγκινεί τρομερά. Με τον Λιόλιο εμφανιστήκαμε πρόσφατα στο Σταυρό του Νότου και σκοπεύουμε να πάμε και σε άλλα μέρη. Θέλω να φτάσουν στα αυτιά και τις καρδιές των ανθρώπων οι προσπάθειές μας και εγώ η ίδια, ως ένας καλλιτέχνης που νιώθει πως αρχίζει από το μηδέν. Να νιώσουν ότι σοβαρολογώ.

-Είναι ωραίο να σοβαρολογείς με χιούμορ και με τρέλα… Μα, Αλαβαρντάχαλα; (γέλια)
-Αυτό είναι το όνομα του δίσκου. Άλλη τρέλα κι αυτή, να βγάζεις δίσκο σε αυτούς τους καιρούς. Κι όμως!

-Μου άρεσε που ανακοίνωσες, ουσιαστικά, τον τίτλο του δίσκου γράφοντάς το πάνω σε ένα μπλουζάκι τη μέρα που γιόρτασες τα γενέθλιά σου στον Κόμη.
-Ήταν ωραία βραδιά, τούρτα, ακρόαση δίσκου, ελάχιστοι δικοί μου άνθρωποι… και φυσικά, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. 

-Πες μου λίγο για τη συνεργασία με τον Βασίλη.
-Εκτός από σημαντικός καλλιτέχνης, που πάντοτε μου άρεσε και παρακολουθούσα, είναι και ο άνθρωπος πίσω από τη δισκογραφική Rain Music. Άκουσε την Ατίθαση, του άρεσε, του την ξαναέβαλα να την ακούσει, του ξανάρεσε, την πήρε κάτω από τη βροχή του και, ύστερα, σκεφτήκαμε, αφού έγινε με ένα, δε γίνεται και με μερικά ακόμα; Γιατί όχι ένα δισκάκι, ας πούμε; 

-Νομίζω θα πρόκειται περί δισκάρας. Σε μια άλλη συνέντευξη, διάβασα κάτι στίχους που έγραψες, τους οποίους μελοποίησε ο υπέροχος Ανδρέας Κατσιγιάννης, ο μαέστρος της Εστουδιαντίνας, της Βολιώτικης μπάντας.
-Πράγματι. Αυτό το τραγούδι που λες είναι «η Παλιοσκυλού» και μέσα στους στίχους είναι η ζωή μου, είμαι εγώ.  «Όλα ήταν φτωχικά όταν ήμασταν παιδιά, μου την πέφταν οι γειτόνοι, οι δάσκαλοι και ποιους γλυτώνει,όνειρο από μικρή να ξεφύγω από εκεί! Κι έτσι που ήμουν ζουμερή την κοπάνησα η τρελή έγινα παλιοσκυλού, παρδαλή σαν κουρελού…»

-Από πότε γράφεις στίχους, Σοφία;
-Θυμάμαι γύρω στα 10 μου χρόνια, η Σούπερ Κατερίνα είχε βάλει έναν σχετικό διαγωνισμό κι έγραψα εκεί πέρα μια κοτσάνα να δω τι ψάρια θα πιάσω και, φυσικά, να δω πώς είναι. Μόνο ο τίτλος μου έχει μείνει, λεγόταν «Το Χάδι σου». Μετά, έγραφα κάποια σκόρπια πράγματα και όταν ο Ρακιντζής ξεκίνησε να κάνει τον δίσκο μας, μου ζήτησε να γράψω στίχο. Έκατσα, στρώθηκα κι έγραψα λοιπόν, κάτι που μου έκανε μεγάλο καλό.

-Σε εμπνέει περισσότερο το μέλλον ή το παρελθόν;
-Βαριέμαι πολύ τις παρελθοντολογίες και στις βόλτες και στις συνεντεύξεις. Και συμβαίνει κι ένα τρομερό πράγμα, επίσης: πράγματα που άλλοι τα θυμούνται με λεπτομέρειες, εγώ μπορεί και να τα έχω ξεχάσει εντελώς. Μάλλον, έχω επιλεκτική μνήμη, η οποία με έχει σώσει από πολλά.

-Ποιο ήταν το ομορφότερο λάθος της ζωής σου;
-Η εποχή που «Ο Μ’ αγαπάς και η Σ’ αγαπώ, χίλια φιλιά στο λεπτό» έχει παρέλθει πλέον. Δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα. Ίσως, σε δέκα χρόνια, που θα έχω χαλαρώσει και θα τα θεωρήσω όμορφα όλα αυτά. Τότε, θα σου πω κιόλας για το ομορφότερο λάθος…

-Πιστεύεις στον Θεό;
-Θέλω να πιστεύω. Γιατί είναι μια σανίδα σωτηρίας να λες ότι μετά από εδώ, μάλλον μας περιμένει σε ένα άλλο επίπεδο, κάτι καινούργιο.

-Αν δεν ήσουν τραγουδίστρια, τι άλλο θα μπορούσες να ήσουν;
-(παύση) Χαίρομαι που χρειάζεται να το σκεφτώ πριν απαντήσω. Γιατί όταν μετά τα 15 είχα αρχίσει να παίρνω στα σοβαρά ότι, μετά τη δεκαετία του κλασικού μπαλέτου, θα έπρεπε, ίσως, με έναν τρόπο, να συμμετέχω και με τη φωνή μου σε αυτή τη χαρά που επικρατούσε εκείνη τη δεκαετία στην Ελλάδα. Με το ζόρι πήγαινα στο σχολείο, άλλωστε. Και θυμάμαι ακόμα να λέω στον εαυτό μου: «Σοφία, αν δε σε δεχτεί αυτή η δουλειά, τι άλλο θα μπορέσεις να κάνεις για να ζήσεις;» Και απάντησε η Σοφία: «Άκου, κοίτα σοβαρά τι θα κάνεις, γιατί δε σε βλέπω για κάτι άλλο. Αυτό είσαι και κανόνισε την πορεία σου!»

-Είσαι, δηλαδή, πιο πολύ ταλαντούχα ή εργατική;
-Έναν συνδυασμό πιστεύω ότι κατέχω. Από παιδί, είχα καλλιτεχνική φλέβα.

-Και η εμφάνισή σου η εντυπωσιακή τι ρόλο έπαιξε;
-Κοίταξε, οι άνθρωποι που με προσέλαβαν στη δουλειά τους, θα πρέπει να έλαβαν κάποια πράγματα υπόψη τους. Εγώ., άλλωστε, βρήκα έδαφος στην ποπ σκηνή, γιατί εκείνη άρχισε να ανθίζει στα χρόνια μου και με αγκάλιασε. Σαν ανασφαλές άτομο που ήμουν, ένιωσα ότι πρέπει να αφεθώ στη φάση της ποπ, παρά το ότι είχα κι άλλες τραγουδιστικές ανησυχίες αμέσως μετά, χωρίς να βρω, δυστυχώς, έδαφος να τις αναπτύξω.

-Τώρα, όμως, να το το έδαφος, Σοφία!
-Ναι, μετά από μια απουσία δέκα χρόνων, βρέθηκε. Ξέρεις, δοκιμάστηκα και σε διάφορους ρόλους. «Προσπάθησα να ζω κανονικά», που λέω και στην Ατίθαση Καρδιά. Προσπάθησα να γίνω μαμά, σύζυγος, να ζήσω μακριά από την Αθήνα και κοντύτερα στη φύση, φυτεύοντας, ας πούμε, μαρούλια. Να απορροφηθώ μες στην οικογένεια, κάνοντας μπροστάρη κι αρχηγό μου ένα άλλο πρόσωπο, κι όχι εμένα. Αυτό δεν το έπαθα μες στο γάμο μου μόνο, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις.

-Αυτό μου ακούγεται εντελώς «αντι…αρβανιτικό»… (γέλια)
-Μην το λες! Σε πληροφορώ ότι ήμουν καλή και σε αυτούς τους ρόλους, γιατί τους είχα πιστέψει. Ίσως επειδή κατάγομαι από μια λαϊκή οικογένεια με έναν πατέρα αρχηγό και μια μάνα μονίμως ερωτευμένη και υποστηρικτική μαζί του. Μάλλον, όμως, εγώ δεν επέλεξα το κατάλληλο άτομο να θαυμάσω κι, έτσι, έπρεπε να με ξαναβάλω σε θέση πρωταγωνιστή. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω ανάγκη από αγάπη και κατανόηση, από θαυμασμό και υποστήριξη. Αν υπάρξει άνθρωπος που θα το αντέξει και θα με αντέξει, θα είναι σίγουρα ευχάριστο. Επειδή, όμως, οι πρίγκιπες κάνουν την Ωραία Κοιμωμένη κι επειδή μας τα’ πανε κι άλλοι, μα είναι μακριά «σ’ άλλη αγκαλιά, σ’ άλλη αγκαλιά», δεν επενδύω σε κάτι τέτοιο, άστο…

-Πάντως, είσαι χαρούμενη με τη ζωή σου όπως την τράβηξες και την επέλεξες, έτσι;
-Ναι, μπορείς να πεις ότι είμαι ευτυχισμένη. Έχω απελευθερώσει την έμπνευσή μου και την ενέργειά μου. Περνάω χρόνο με τα τραγούδια μου, με τα σκυλιά μου, τους φίλους… Μου αρέσει να κανονίζονται live, αλλά πιο πολύ με νοιάζει σε αυτά να έρχεται κόσμος που θέλει ή έχει την περιέργεια να δει τι κάνω τώρα. Και θέλω να με παίξουν τα ραδιόφωνα, θέλω να τρελαθούν και να γουστάρουν οι παραγωγοί στ’ αλήθεια! Δε σκοπεύω να σταματήσω να τραγουδάω το «Μη μου Μιλάς για Καλοκαίρια», το «Σοκολατί» και το «Πεθαίνω στην Ερημιά», αλλά σχεδιάζω να κάνω πολλά ακόμα τραγούδια που θα είναι περισσότερο Σοφία από ποτέ.

-Σοφία, έχεις κάνει ναρκωτικά στη ζωή σου; Δοκιμάστηκες σε αυτό;
-Ανέκαθεν, υπήρξα άνθρωπος της έρευνας. Με θεωρώ τυχερή που δεν έπαθα καμία εμμονή και κανένα κόλλημα. Εντάξει, ίσως το έπαθα με το κάπνισμα. Που ξεκίνησα να το κάνω από τα 12, πάλι μες στην ανασφάλειά μου…

-Από νέους καλλιτέχνες, τραγουδιστές, τραγουδοποιούς και λοιπά έχεις τσεκάρει κανέναν; Σου αρέσει κανένας;
-Με συγκινεί η Βασιλική Καρακώστα, με τις ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις της και το στιλάκι της αυτό. Τη θαυμάζω!

-Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα; Τι θα έλεγες;
-Μέχρι προ ετών, η νωχελικότητα. «Κάνε ένα τσιγάρο», έλεγα στον εαυτό μου, «και μετά κάνεις αυτό». Τώρα, αυτό έχει αλλάξει άρδην.

-Γιατί;
-Γιατί οι ιδέες που έχω με καλούν επιτακτικά. Θέλουν υλοποίηση επειγόντως!

-Θα πήγαινε η Σοφία Αρβανίτη στην Eurovision?
-Θα πήγαινα για ένα και μόνο λόγο. Όταν θα έβλεπα στα ταμπλό τη συμμετοχή της Φύρομ, θα πήγαινα με ένα spray να σβήσω το Μακεδονία. Κανονικά, όμως! Όλοι συνεχίζουν και σφυρίζουν ανέμελα τόσα χρόνια! Ουστ!

-Μάλιστα! Και τώρα θέλω να σου θέσω διλήμματα. Ας ξεκινήσω με ένα παράξενο: Γάμος ή Φιλία;
-Φιλία. Δεν πιστεύω στο γάμο, έτσι κι αλλιώς. Απορώ πώς συνεχίζει να υπάρχει αυτός ο θεσμός… Καλά, βέβαια, απορώ και με χίλια δυο άλλα! Πώς γίνεται να φοράνε ακόμα μπούργκα οι γυναίκες; Πώς γίνεται, το 2017, ο πλανήτης να μην έχει δεχτεί κάποιες βασικές εκφράσεις ελευθερίας και απόλαυσης; Πώς γίνεται οι άνθρωποι να ανέχονται τόση ανελευθερία ακόμα και εμείς στη Δύση πώς ανεχόμαστε να ζούμε με τόσα στερεότυπα;

-Λογική ή Συναίσθημα;
-Λογική με συναίσθημα.

-Ομορφιά ή Σοφία;
-Σοφία και Αγάπη.

-Επειδή η Αγάπη σε κάνει να τα νιώθεις και να τα βλέπεις όλα όμορφα…
-Ναι!

-Μέρα ή Νύχτα;
-Νύχτα.

-Δουλειά ή Διακοπές;
-Δουλειά που να σε συγκλονίζει και να είναι σα να ταξιδεύεις…

-Σ’ ευχαριστούμε και σ’ ευχαριστώ.​

Επισκεφθείτε την σελίδα της στο Facebook για να μην χάνετε νεότερα!