Σταύρος, Γιάννης, Γιώργος κ.ά.

Τυχαία ονόματα; Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι είναι τα καλύτερα παιδιά!

Ρισπέκτ…

Αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Δεν θυμίζουν σε τίποτα τη βαριεστημένη κοπελίτσα που σερφάρει στο ίντερνετ και καμώνεται την πολυάσχολη μπροστά στο αφεντικό. Δεν θυμίζουν σε τίποτα τον δημοσιοσχεσίτη με το θαλασσί πουκάμισο και το μπεζ παντελόνι που σου χαμογελά βυθισμένος στην τυπικότητά του.

Τσαντίζονται όταν τους λένε παπάκια, όταν τους κλείνουν τον δρόμο, όταν οι μπάτσοι τούς καθυστερούν με ελέγχους, με τους ταρίφες που τους κοντράρουν. Τσαντίζονται με τους πελάτες που αργούν να φέρουν τα λεφτά και τα αφεντικά που πάντα ανακαλύπτουν ακόμα μία παραγγελία στο τέλος της βάρδιας.

Αυτοί οι άνθρωπο ξέρουν την πόλη, τα σκοτεινά και τα φωτεινά σημεία της. Μάλλον είναι η ίδια η πόλη. Ξέρουν τα χούγια της, τους ανθρώπους της και τις κακοτοπιές. Ξέρουν τον χρόνο, γιατί κάθε μέρα πλακώνονται μαζί του. Μετράνε λεπτά, παραδόσεις, χιλιόμετρα, βενζίνα, λεφτά.

Με αυτούς τους ανθρώπους συνεννοείσαι πιο εύκολα. Για τα ραντεβού, για την ώρα, για τη δουλειά, για τη σειρά των πραγμάτων, για το τι μέρα έχουμε σήμερα. Η ίδια η δουλειά τούς έχει κάνει να μην είναι αερολόγοι, γενικόλογοι και αεριτζήδες. Το επάγγελμα δεν σηκώνει τέτοια χαρακτηριστικά.

Είναι ο Γιώργος, που καπνίζει πουράκι πάνω στο παπί. Ίσως το πιο παλιό κούριερ στην Αθήνα, που έχει φτάσει με το παπί στην Καβάλα, όχι για πελάτη αλλά για ρόουντ μούβι, που θυμίζει Βέγγο στη γρηγοράδα και στις ατάκες του.

Είναι ο Γιάννος, που έμαθε να παλεύει από μικρός. Εδώ και χρόνια στην Αθήνα, ήρθε από την επαρχία και με ένα πέρασμα από Αγγλία, που τραβάει δουλειά χωρίς πολλά λόγια και φιοριτούρες.

Είναι ο Σταύρος, κοντά στα 50, που τα χιλιόμετρα τα οποία έχει γράψει φτάνουν να πάει και να γυρίσει στη Κίνα, δύο και τρεις φορές. Που δουλεύει 10 και 12 ώρες πάνω στο βάσανο και την άλλη μέρα έρχεται κατάκοπος αλλά μάχιμος.

Τους σέβομαι, γιατί ξέρουν να δουλεύουν και λιώνουν… Και αυτά που παίρνουν είναι ελάχιστα γι’ αυτά που προσφέρουν. Τους γουστάρω, γιατί ξέρουν να λουφάρουν όταν πρέπει, να πειράζουν γκόμενες στον δρόμο με όμορφο τρόπο, να αποφεύγουν τα μπλόκα και τα αγροτικά 4χ4 στο Κολωνάκι. Να κρατάνε σε απόσταση τα αφεντικά με τη σοβαρότητά τους, και όχι με μαγκιές.

Έχω την αίσθηση ότι τέτοιος κόσμος ξέρει να μετράει τη ζωή και τους ανθρώπους λες και είναι αποστάσεις και δρομολόγια.

Αν είστε πελάτες, να τους χαμογελάτε και να τους δίνετε φιλοδώρημα.

Αν είστε οδηγοί, να τους προσέχετε και να τους αφήνετε προτεραιότητα.

Αν είστε ΔΙΑΣ, κάντε τα στραβά μάτια και αφήστε τους, γράψτε κανέναν κάγκουρα ή καμιά έμορφη με σμαρτάκι.

Αν είστε αφεντικά, μην τους τρέχετε, και να τους πληρώνετε όσο καλύτερα μπορείτε.

Αν είστε το ταίρι τους, μην τους γκρινιάζετε και, όταν μπαίνουν στο σπίτι, πάρτε τους αγκαλιά.

Αν είστε φίλοι τους, πείτε τους να προσέχουν και να φοράνε πάντα κράνος!