Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπερδευτεί.
Παλιά αριστερά κόμματα προωθούν μια δεξιά πολιτική, φασιστικές οργανώσεις κατάσχουν σύμβολα και έννοιες της αριστερής ιδεολογίας, καινούργια κινήματα χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές τοποθετήσεις μαγεύουν τα πλήθη, αμφίβολες οργανώσεις ξεφυτρώνουν ορκιζόμενες ότι δεν είναι ούτε δεξιές ούτε αριστερές.

Αναρωτιόμαστε απελπισμένα πού πρέπει να κοιτάμε όταν εξετάζουμε το πολιτικό σκηνικό: «είναι οι Ποδέμος αριστεροί; Είναι ο Beppe Grillo φασίστας; Είναι τα Κίτρινα Γιλέκα δεξιά; …Και τί να πούμε για το Tea Party, το Σύριζα, τους οικολόγους, κ.λ.π.;».

Μήπως λέξεις, όπως «δεξιά» και «αριστερά», έχουν χάσει οποιοδήποτε νόημα; Μήπως υπάρχει ένα σχέδιο ακύρωσης αυτών των πολιτικών εννοιών; Μήπως υπάρχουν καινούργιες τοποθετήσεις που αντικατέστησαν τις προηγούμενες; Ή μήπως υπάρχουν δυνατότητες να έχουμε πολιτική θέση εκτός αυτών των κατευθύνσεων;

Απαντώ με τον  πιο απλό και συγκεκριμένο τρόπο σε αυτές τις ερωτήσεις:

1) υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια ένα σχέδιο ακύρωσης της «πολιτικής» και μια προσπάθεια αντικατάστασής της από μια οικονομική διαλεκτική 2) στον χωρισμό δεξιά/αριστερά, δεν χωράει ένας τρίτος ανταποκριτής (το κέντρο είναι μια στοχευμένη ψευδαίσθηση) 3)υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να μην ανήκεις στην δεξιά ή στην αριστερά: ένας τρόπος είναι δεξιός και ο άλλος είναι αριστερός!

Αν είσαι αριστερός, πιστεύεις ότι η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις: οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι.  Αυτό το πρόβλημα είναι ριζωμένο στην κοινωνία (ενδημικό) και αναπόφευκτο (έμφυτο). Ο αριστερός αναγνωρίζει αυτό το πρόβλημα και παλεύει για να το λύσει, συνήθως με δύο τρόπους: έναν  σύντομο επαναστατικό, που προβλέπει την κατάργηση του παρόντος συστήματος προκειμένου να αντικατασταθεί από ένα καινούργιο και έναν χρονοβόρο που προσπαθεί, μέσα από μεταρρυθμίσεις, να τροποποιήσει το παρόν σύστημα σε ένα διαφορετικό και δίκαιο.

Όπως και να είναι, η προσπάθεια να ξεπεράσουμε το ταξικό πρόβλημα είναι ομαδική και δεν αντικαθίσταται από ατομικές ακροβασίες του στυλ: « τρώω bio», «έχω οικολογικό πνεύμα», «αγαπώ τα σκυλιά», « κάνω διαχωρισμό των σκουπιδιών», κ.λ.π.

Όποιος νιώθει καλύτερος από τους άλλους, μόνο γιατί είναι «open minded» ή «politically correct», δεν ανήκει στην αριστερά, αλλά μάλλον στους προσκόπους. Αν είσαι δεξιός, πιστεύεις ότι η κοινωνία θα ήταν τέλεια και αρμονική από τον εαυτό της, προδιατεθειμένη  σε μια αυτορρύθμιση που γεφυρώνει τις διαφορές και επιβραβεύει τις αξίες.

Δυστυχώς υπάρχουν παράγοντες, συνήθως ξένοι, που σαμποτάρουν αυτή την πιθανότητα. Το βήμα είναι μικρό για να κατασκευάσουμε έναν μύθο, συνήθως τοποθετημένο στην αρχαιότητα, όπου υπήρχε μια ειδυλλιακή και παραδειγματική κοινωνία (κατά σύμπτωση στην οποία πάντα ανήκουμε και εμείς) που διαλύθηκε, επειδή νοθεύτηκε από ξένες εισβολές.

Και τότε, πρέπει να στοχεύουμε στην επιστροφή στο ειδύλλιο πολεμώντας τον μετανάστη, τον εβραίο, τον ισλαμιστή, τον κομμουνιστή, την πουλημένη πολιτική  κάστα κ.λ.π. Ποτέ μια δουλειά στον εαυτό μας, ποτέ μια προσπάθεια να παρακάμψουμε το προσωπικό συμφέρον για μια κοινωνική στάση…!
Ζούμε εδώ που ζούμε  και όλοι παραπονιόμαστε.

Απλά κάποιος διαμαρτύρεται γιατί νομίζει ότι υπάρχουν απατεώνες που σκατώνουν το παιχνίδι και άλλοι υποστηρίζουν ότι το παιχνίδι δεν έχει νόημα, γιατί η τράπουλα είναι νοθευμένη.