Ό,τι βγαίνει από το στόμα της Ακρίτα είναι συνήθως σωστό. Για τις γυναίκες, για το bulling, για τα δικαιώματα των αδυνάτων, τα πάντα είναι σωστά. Κι όμως η ίδια είναι λάθος. Βυθισμένη στην «άποψη» και στη «γνώμη», πραγματικός μουτζαχεντίν του ορθού λόγου δείχνει να αγνοεί παντελώς πως αυτό που σου καρφώνεται σα ΓΝΩΜΗ δεν είναι καθόλου αποκομμένο από τα βαθύτερα κόμπλεξ και τον ψυχισμό σου. Βλέπουμε αυτά που θέλουμε να δούμε και τα αναλύουμε όπως γουστάρουμε.

Εκτός από κεφάλι κουβαλάμε -δυστυχώς ή ευτυχώς- ένα τεράστιο ανεξερεύνητο πεδίο που έχει σχέση με τα γεννητικά μας όργανα, το νευρικό μας σύστημα, τη μάνα μας και τον πατέρα μας, το υπερεγώ, τους πλανήτες, τους κομήτες, τα ανάδρομα και τα περίδρομα και της Αθηνάς τ` απόκρυφα. Καθώς μάχεσαι για το απόσταγμα του αποστάγματος του σωστότερου σωστού δεν μπορείς να καταλάβεις πως η απόλυτη αλήθεια εμπεριέχει -απαραιτήτως- το ψεύδος. Έτσι εντοπίζοντας το στρεβλό (το ένα από τα μυριάδες που κυκλοφορούν) πείθεσαι πως σε ενοχλεί τόσο όσο να κινήσεις πόλεμο εναντίον του.

Το σκοτάδι δε θα εξαφανιστεί ποτέ από το φως γιατί (όπως το ΓΙΝ και το ΓΙΑΝΓΚ μας διδάσκουν) το ένα εμπεριέχει το άλλο. Άπειροι ομοφυλόφιλοι διασκεδάζουν στις παραστάσεις του Σεφερλή -ο Τρύφων Σαμαράς είναι συχνότατος θαμώνας και μάλιστα καταχειροκροτείται- ενώ άπειροι str8 που καταδικάζουν τα κείμενα τέτοιων επιθεωρήσεων δε γουστάρουν καθόλου μα καθόλου την gay ελαφρότητα. Το να θες να αφανίσεις τα κακώς κείμενα (πρόσεξε όμως : μιλάμε γι` αυτά που πέφτουν στη δική σου αντίληψη! και η δική σου αντίληψη δείχνει προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις) δεν αποτελεί παρά μια καμουφλαρισμένη άρνηση ποιανού ξέρουμε όλοι. Κι επειδή ο,τιδήποτε δημιουργούμε και κάνουμε σ` αυτό τον κόσμο υπόκειται σε μια ασυνείδητη μάχη με το θάνατο (εναντίον του στρέφεται κάθε μας διακήρυξη) κάθε φορά που παίρνουμε σοβαρά τον εαυτό μας πρέπει να θυμόμαστε πως το σαχλό και το παράταιρο συγγενεύει με το μύχιο και το οργιώδες έστω και σαν άσχημος ξάδερφος.