Ήταν γύρω στο 1998. Η΄1999, θα σας γελάσω. Ήμουν δηλαδή κάπου 9-10 χρονών. Μέναμε σε ένα σπίτι στη Νέα Ιωνία. Ήταν Σάββατο κι εγώ κι η αδερφή μου δεν είχαμε σχολείο. Κάτσαμε λοιπόν με τη μαμά και μια φίλη της τη Νάντια που πίνανε καφέ. Ξαφνικά, η μαμά παίρνει ένα ψύχραιμο, σοβαρό, περισπούδαστο ύφος και μας λέει:

-«Κορίτσια, θέλω να σας πω. Εγώ και η Νάντια θα πάμε ανθρωπιστική βοήθεια με το Δήμο στο Βελιγράδι.»

-«Τι είναι το Βελιγράδι;»

-«Πρωτεύουσα της Γιουγκοσλαβίας.»

-«Τι είναι η Γιουγκοσλαβία;»

-«Χώρα»

-«Και γιατί να πας να βοηθήσεις ανθρώπους;»

-«Έχουν πόλεμο και θα τους πάμε τρόφιμα»

-«Πόλεμο; Με όπλα; Σαν την υπολοχαγό Νατάσα; Μα εκεί οι άνθρωποι πεθαίνουν»

-«Εμείς δεν θα πεθάνουμε»

-«Μαμά δεν θέλω να πας» (κλάμα -από τότε το ‘χα εύκολο)

-«Όχι παιδί μου θα πάω. Γιατί αμά γίνει κι εδώ πόλεμος, θα θέλω να έρθουν άλλοι άνθρωποι να βοηθήσουν εμένα και τα παιδιά μου.»

Πήγε λοιπόν, έκατσε περίπου μία βδομάδα, βοήθησε ανθρώπους και ξαναγύρισε.

Κι αν με ρωτήσει κανείς τι ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που σου έμαθε η μαμά σου η Κατερίνα, θα του πω αυτήν την ιστορία.

TRIVIA 1: Τις μέρες που ήταν εκεί ένα βράδυ κοιμήθηκε και το πρωί που ξύπνησε το κτίριο της Ραδιοτηλεόρασης είχε γίνει σκόνη από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς.

TRIVIA 2: Την περίοδο εκείνη τα κινητά (κάτι τεράστια σαν τα σημερινά ασύρματα που έπρεπε να σηκώσεις την κεραία για να μιλήσεις!) είχαν μπει για τα καλά στις ζωές μας. Εκείνη την περίοδο, επίσης, οι γονείς μου είχαν βγάλει επίσημα διαζύγιο, αφού είχαν ήδη χωρίσει δύο χρόνια. Αγαπιόντουσαν όμως πολύ και η μαμά Κατερίνα ενημέρωσε τον μπαμπά Δημήτρη ότι θα πάει στο Βελιγράδι για ανθρωπιστική βοήθεια. Δια τηλεφώνου. Ο μπαμπάς κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. «Κατερίνα τι λες; ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ; ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ, ΔΕΝ ΤΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ;» Και πολλά πολλά άλλα που δεν τα ξέρω με λεπτομέρειες. Η Κατερίνα, ως γνήσια Σκορπιός, αν βάλει κάτι στο κεφάλι της ΚΑΙ δεν το αλλάζει ΚΑΙ την εκνευρίζει που την πρήζεις για να αλλάξει γνώμη. Απαντάει, λοιπόν, όλο νεύρο και φλογερό ταμπεραμέντο: «ΔΗΜΗΤΡΗ! Ό,τι θέλω θα κάνω! Δεν θα μου πεις εσυ, εντάξει; Αν θέλεις να μου λες τι να κάνω, να με ξαναπαντρευτείς!» Και του κλείνει το κινητό-παντόφλα στα μούτρα. Ο Δημήτρης, ως γνήσιος Σκορπιός κι αυτός, απαντάει με SMS σε χρόνο DT: «Αν είναι να σε ξαναπαντρευτώ, καλύτερα να πάω εγώ στο Βελιγράδι!»

Και κάπως έτσι, λίγο ο πόλεμος, λίγο το Βελιγράδι, λίγο η Κατερίνα που είναι γλωσσού, ο μπαμπάς Δημήτρης έμαθε να γράφει SMS. Σε κινητό με πλήκτρα. Για να μάθει το touch θα περάσει καμιά 20ετία ακόμη.