“Αν ο Θανάσης Τσαλταμπάσης ήταν εποχή, θα ήταν η άνοιξη”

Γιατί γεννά συνεχώς ιδέες, είναι γεμάτος φως και δροσιά, τα μάτια του μοιάζουν με τον ουρανό του Απρίλη και έχει την τρέλα και τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού-η ζωή του δεν υπήρξε στρωμένη ροδοπέταλα, αλλά από τα αγκάθια, ο ίδιος κατάφερε να βγάλει μέλι. Γι’ αυτό, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης αξίζει κάθε ενθουσιώδη χαιρετισμό και γαμήλιου τύπου κορνάρισμα, όταν φωτογραφίζεται στην Πατησίων: γιατί έχει ζοριστεί πολύ στη ζωή του, για να βγαίνει σε όλους εμάς το γέλιο και το χαμόγελο. «Έγινα ηθοποιός, γιατί μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια», είπε ο ξανθός πρίγκιπας στην Πατησίων Ζει κι εμείς του ευχόμαστε να έχουν όλα τους καλό τέλος.

-Πώς ήταν για σένα η μετάβαση από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα;
-Ήταν αναμενόμενο να μου συμβεί, ήταν μια δύσκολη απόφαση, γιατί άφησα την πόλη που μεγάλωσα, τους φίλους, τους συγγενείς, για να πάω σε ένα ξένο μέρος ουσιαστικά. Για εμένα, όμως, η Αθήνα ήταν η γη της επαγγελίας μου. Αισθανόμουν ότι μόνο εκεί μπορώ να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Ήρθα κι έβλεπα μπροστά μου το μέλλον. Κάτι σαν τον Παράδεισο! Τα όνειρά μου μου έκαναν τη μετάβαση πιο ομαλή.

-Σε γνωρίσαμε μέσα από μια διαφήμιση της Wind, που τότε ήταν TIM ακόμα! Είχες πάει σε casting, σωστά;
-Ήμουν ήδη ένα χρόνο στη Δραματική Σχολή, αλλά επειδή ένιωσα τη σιγουριά που μου είχε δώσει η προσωπική μου εμπειρία στον χώρο, καθώς παίζω θέατρο από 9 χρονών, αποφάσισα να πάω σε casting, παρά το ότι είχα πίστη στη σχολή και στα όσα θα μάθαινα εκεί πέρα. Σε δύο casting πήγα, στο ένα έμαθα ότι ήμουν η δεύτερή τους επιλογή, το άλλο το πήρα και, έτσι, δεν ξαναπήγα. Άρχισαν, σιγά σιγά, να έρχονται οι δουλειές στο θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά. Η άμεση δημοφιλία της διαφήμισης μου έδωσε μια ισχυρή ώθηση, πράγμα που με έκανε να εργαστώ ακόμα πιο σκληρά και, βέβαια, να συνεχίζω να το κάνω. 

-Πιστεύεις στην τύχη;
-Όχι!

-Τότε, γιατί έκανες την ταινία «Πέμπτη και 12»;
-Επειδή ακριβώς δεν πιστεύω. Πήρα την τύχη ως ένα πρώτο πρόσχημα για να δείξω ότι δεν υπάρχει! Άμα έχουμε στόχους και παλεύουμε, τη δημιουργούμε εμείς την τύχη μας, νομίζω. Έβαλα, λοιπόν, έναν ήρωα που γεννιέται άτυχος, αλλά μετά γίνεται τυχερός, για να δείξω ακριβώς αυτό: ακόμα κι αν κάποιος έχει γεννηθεί άτυχος, αν προσπαθήσει, μπορεί να το αντιστρέψει.

-Τι ανταπόκριση είχε, αλήθεια, αυτή η πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα;
-Οτιδήποτε κάνω, το κάνω για μένα, γιατί συμβαίνει κάτι που ξεκινά πρώτα από μένα και με σπρώχνει στο να θέλω να δημιουργήσω. Δεν έκανα αυτή την ταινία για τους κριτικούς του σινεμά, ας πούμε. Αν νιώσω αυτό το σκίρτημα στο κεφάλι μου και την καρδιά μου, προχωράω και κοιτάζω αυτό. Για αυτή την ταινία, είχα μια περίεργη έλξη. Πήρα θετικό feedback από τους απλούς θεατές και άκουσα αυτό που ήθελα πολύ να ακούσω: ότι τους θύμισε παλιά, ελληνική ταινία. 

-Το αγαπάς το παλιό ελληνικό σινεμά, λοιπόν…
-Πολύ, γιατί με αυτό μεγάλωσα. Γενικώς, μου αρέσουν τα κλασικά πράγματα. Όπως επίσης, μου αρέσουν οι κωμωδίες που είναι απαλές και το γέλιο δεν εκβιάζεται και, βέβαια, αυτές που συνδυάζουν μαζί με τα κωμικά και τα δραματικά στοιχεία. Η ταινία «Πέμπτη και 12» την οποία σκηνοθέτησα, αλλά ήμουν και παραγωγός, ήταν η πρώτη μου δουλειά. Μια δύσκολη, απαιτητική δουλειά, ένας μικρός γολγοθάς. Με τα δεδομένα της απειρίας μου, είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ήταν για δύο χρόνια πρώτη στα εισιτήρια και στην τηλεόραση έχει πετύχει καλά νούμερα τηλεθέασης τις φορές που έχει παιχτεί εδώ και δύο χρόνια.

-Έχουν δίκιο, τελικά, όσοι λένε πως η κωμωδία είναι πιο δύσκολη από το δράμα;
-Πιστεύω ότι είναι, αν μιλήσουμε αντικειμενικά. Γιατί στην κωμωδία, πρέπει να βρεις το δράμα και να το πειράξεις. Αυτό, αμέσως αμέσως, σημαίνει μια έξτρα διαδικασία. Οτιδήποτε βέβαια θες να το κάνεις σωστά και όχι απλώς να το διεκπεραιώσεις, είναι δύσκολο. Για να βγει καλή μια κωμωδία, πρέπει να δυσκολευτεί ο ηθοποιός. Χρειάζεται, όμως να έχει και κάτι έμφυτο, κάτι που δεν διδάσκεται από ειδικούς, ούτε επεξηγείται με λόγια. Είναι η περίφημη «αίσθηση της κωμωδίας», που αν δεν τη διαθέτει ένας ηθοποιός, δεν θα φτάσει ποτέ στο 100%.

-Φέτος, πρωταγωνίστησες στην παράσταση «Ring», μαζί με την Αγοραστή Αρβανίτη. Και, επίσης, σκηνοθέτησες πάλι!
– Ακριβώς. Και είναι με τη σειρά του, ένα έργο και μια παράσταση με εναλλαγές κωμωδίας και δράματος, έχει αυτό που μου αρέσει, δηλαδή. Οι εναλλαγές συναισθημάτων και για τους ρόλους και για τους θεατές είναι πολύ έντονες. Αγαπώ τα έργα που τα έχουν όλα. 

-Πώς είναι η εμπειρία του να σκηνοθετείς τη σύντροφο της ζωής σου, αλλά και να συμπρωταγωνιστείς μαζί της, ερμηνεύοντας ένα κείμενο που έχει ως κεντρικό του άξονα τον έρωτα;
-Σίγουρα ενδιαφέρουσα! Η Αγοραστή είναι μια άξια ηθοποιός με ταλέντο και ανησυχίες. Δεν θα έπαιρνα κοντά μου σε μια δουλειά ούτε τον κολλητό μου, αν δεν άξιζε πραγματικά. Είμαι αυστηρός, δηλαδή, μαζί της, ίσως πιο αυστηρός από ό, τι θα ήμουν με μια άλλη συνεργάτιδα. Όσο για το έργο, το θεωρώ σπουδαίο, γιατί είναι διαχρονικό και αφορά όλες και όλους.

-Πώς ήρθε αυτό το έργο, το Ring, στα χέρια σου; 
-Δεν ήρθε ακριβώς στα χέρια μου. Διατηρώ μια συνεργασία με το Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης, ουσιαστικά έχω την καλλιτεχνική διεύθυνση του χώρου, οπότε ήμουν παρών σε όλες τις συζητήσεις σχετικά με τις παραγωγές. Το έργο αυτό ετοιμάστηκε πέρσι να ανεβεί με άλλη διανομή. Κάποια στιγμή, επειδή είναι και τέτοια η φύση του επαγγέλματός μας, υπήρξε μία μικρή έκρηξη, μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα! Οπότε, για να σωθεί ουσιαστικά η κατάσταση, καθώς δεν ήθελα να το αφήσω έτσι το θέμα, την πήρα στα χέρια μου, παρά το ότι έπαιζα ακόμα την απαιτητικότατο μονόλογο, τον Ιώβ. Η Αγοραστή είχε δει πολλές φορές την παράσταση, ήταν πολύ ετοιμοπόλεμη. Μέσα σε επτά ημέρες, με 15 ώρες περίπου τη μέρα πρόβα, τη βγάλαμε καθαρή στην πρεμιέρα και συνεχίσαμε δυναμικά μέχρι και την ημέρα της αυλαίας, λόγω τέλους της χειμερινής σεζόν.

-Ποια ήταν η τελευταία φορά που είπες όχι σε κάποια πρόταση συνεργασίας;
-Δεν θυμάμαι, αλήθεια. Πάντως, έχω πει αρκετά όχι, άλλοτε γιατί δεν με ενδιαφέρει κάτι, που είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει, κι άλλοτε γιατί δεν μπορώ, έχω κλείσει αλλού κάποια συμφωνία ή είμαι απασχολημένος με κάτι άλλο. 

-Είμαι σίγουρη ότι έχεις πει και μερικά όχι σε ανθρώπους που σε ήθελαν για συγκεκριμένους ρόλους, τύπου γκροτέσκο-κωμικούς, θεωρώντας ότι σε αυτούς ταιριάζεις γάντι.
-Εννοείται! (γέλια) Πάρα πολλές φορές… Αυτό είναι ένα από τα δύσκολα κομμάτια της δουλειάς των ηθοποιών: όταν κάνεις μια επιτυχία, πρέπει να ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς. Έλα, όμως, που δεν υπάρχει συνταγή και εγχειρίδιο για κάτι τέτοιο. Όταν σου συμβαίνει, σου συμβαίνει για πρώτη φορά και θέλει ένστικτο και σωστή διαχείριση η κατάσταση. Έβαλα, λοιπόν , κάτω το μυαλό μου, ζήτησα τη γνώμη ανθρώπων που αγαπάω και αποφάσισα να πορευτώ όπως έχω μέχρι στιγμής πορευτεί.

-Τι σε ενοχλεί πολύ στους ανθρώπους;
-Η αδιακρισία. Επίσης, το να μη σέβεσαι τον άλλον. Μου αρέσει να σέβομαι εξ αρχής τον άλλον, γιατί δεν θεωρώ ότι είναι κάτι που κερδίζεται, αλλά που χάνεται. Πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να σεβόμαστε όλους και αν οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους το χαλάσουν αυτό, καλώς. Ή, μάλλον κακώς. Δεν μπορώ καθόλου τους ρατσιστές. Και, βέβαια, δεν αντέχω την ανοησία, όπως εγώ την εννοώ.

-Θα σου άρεσε να διδάσκεις υποκριτική; 
-Ναι, πολύ θα μου άρεσε. Είναι ωραίο να μεταδίδεις αυτά που έχεις μάθει εσύ, κάποια, μάλιστα, με δύσκολο και σκληρό τρόπο. Δεν θεωρώ ότι γνωρίζω πάρα πολλά, κάτι όμως πιστεύω, λόγω της εμπειρίας μου, ότι θα μπορούσα να μεταφέρω. Ξέρεις, όπως μου μετέφεραν κι εμένα άλλοι άνθρωποι και, φυσικά, συνεχίζουν να κάνουν… Μου έχει γίνει μια σχετική πρόταση, αλλά ακόμα δεν είμαι σε θέση. Όταν νιώσω έτοιμος, είναι σίγουρο ότι θα το κάνω με μεγάλη χαρά!

-Ταινία θα ξανακάνεις;
-Ναι, έχω σκοπό. Βρίσκομαι, αυτή την περίοδο, στα τελειώματα του δεύτερου σεναρίου μου. Λέω στα τελειώματα, γιατί θέλω λίγο χρόνο ακόμη να το εξετάσω και να το τελειοποιήσω. Οι ώρες μου είναι πολύ φορτωμένες αυτό το διάστημα: είναι τα γυρίσματα για το Daddy Cool, είναι μια σειρά διαφημίσεων που θα δείτε σύντομα, τα περί θεάτρου… Δεν θα πω τον τίτλο της ταινίας ακόμα, γιατί και αυτός υπό συνεχή εξέταση είναι. Υπάρχει ένα πολύ θετικό έδαφος λόγω της προηγούμενης ταινίας, από την οποία βέβαια διαφέρει αρκετά έως και πολύ. Το conceptθα είναι εντελώς διαφορετικό, αν και θα κινείται στον καμβά της κωμωδίας.

-Οι μέρες σου μοιάζουν με ταινία;
-Ξέρω ότι έχουν μέσα τους πολλή δουλειά οι μέρες μου. Ξυπνάω πρωί, λόγω γυρισμάτων, αν και δεν μου αρέσει το πρωινό ξύπνημα. Μετά τα γυρίσματα, έχει συνήθως θέατρο και μετά πάω για κανένα ποτό ή φαγητό. Αν δεν έχω γύρισμα, πάω για κανέναν καφέ με φίλους…

-Θα προλαβαίνεις άραγε, όταν αποφασίσεις να γίνεις πατέρας;
-Έτσι νομίζω. Άλλοι πώς προλαβαίνουν; Υπάρχουν πολλοί που ζουν σε τρομακτικούς ρυθμούς, είτε λόγω έλλειψης χρημάτων, είτε χρόνου. Αν το θες πραγματικά, όμως, το κάνεις το παιδί, την οικογένεια. Είναι όμορφο να υπάρχουν δύο σε αυτό το παιχνίδι. Νομίζω ότι, αν κάνω παιδί, κάτι που έχει μπει στο μυαλό μου εδώ και 2-3 χρόνια, θα βρίσκω αρκετό χρόνο για να βρίσκομαι μαζί του και να το μεγαλώσω σωστά.

-Θα ζούσες εκτός Ελλάδας για να πειραματιστείς καλλιτεχνικά σε άλλα μήκη και πλάτη και σε υψηλότερα επίπεδα, τύπου Hollywood, ας πούμε;
-Αισθάνομαι ωραία εδώ που βρίσκομαι, θα σου είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρω αν θα είμαι και πολύ έτοιμος να περιμένω 1-2 χρόνια σε μια αχανή πόλη του εξωτερικού, ας πούμε της Αμερικής, μέχρι να καταφέρω να πάρω έναν πέμπτο ρόλο σε κάποια ταινία και να δουλεύω ας πούμε σε ένα μπαρ. Είναι και η γλώσσα σημαντικό εργαλείο της δουλειάς μου και θα αποτελέσει τροχοπέδη η μη χρήση των ελληνικών. Άσε που θέλω να δουλεύω, έχω μπει εδώ πέρα σε ένα ρυθμό και δοκιμάζομαι καθημερινά στη χώρα μου. Τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, αλλά έχω καταφέρει να κάνω το παιδικό μου όνειρο: παίζω θέατρο, εμπνέομαι, σκηνοθετώ, γράφω. Γιατί μου αρέσουν όλα αυτά πάρα πολύ, όχι μόνο η υποκριτική. Φυσικά και υποκλίνομαι στις παραγωγές που γίνονται στην Αμερική, με όλα εκείνα τα κοστούμια και τα υπερ-σκηνικά που σε βοηθάνε τρομερά να νιώθεις ο ρόλος, όχι απλά να μπαίνεις σε αυτόν…

-Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι άσχημη και δεν θεωρώ ότι είναι δίκαιο να γίνονται συγκρίσεις. Συμφωνείς;
-Φυσικά. Μα, αν ήταν καλύτερα τα πράγματα εδώ, δεν θα σκεφτόμουν ούτε για λίγο, ούτε για πλάκα να φύγω. Ακόμα κι έτσι, όμως, αισθάνομαι πως αξίζει που μένω και παλεύω. Έχω και θέλω να δώσω πράγματα. Και, ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, θέλω να προσπαθήσω να συνεχίζω να χαμογελάω και να είμαι ευγνώμων. Αξίζει για μένα διπλά κάποιος συνάδελφος που με μια τρομακτικά low budget παραγωγή, ας πούμε, κατορθώνει και αναμετράται τίμια με έναν απαιτητικό ρόλο. Αξίζει δυο φορές μπράβο!

-Έτσι είναι. Εσύ αναμετράσαι με κάποιον άλλο ρόλο στη ζωή σου, εκτός από αυτόν του ηθοποιού; Έχεις, ας πούμε, κάποιο άλλο πάθος, κάποιο hobby;
-Το έχω ξαναπεί και πάντα ακούγεται το ίδιο αστείο. Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω και μπασκετμπολίστας εκτός από ηθοποιός. Έπαιζα καλά, αλλά δεν ψήλωνα. Ευτυχώς που δεν ψήλωνα! Το εννοώ. Όμως, ο αθλητισμός συνεχίζει να μου αρέσει, προσέχω το σώμα μου και τη διατροφή μου, για χάρη και της δουλειάς μου. Μου αρέσει να αισθάνομαι υγιής. Το θέατρο είναι απαιτητικό κι εγώ θέλω να προσεγγίζω τους ρόλους με πολλή ενέργεια και σωματικά, άρα αυτό χρειάζεται αντοχές και ανάσες. Θέλω να δίνω το 100% του εαυτού μου πάνω στη δουλειά.

-Τι ονειρεύεσαι αυτόν τον καιρό; Τι σχεδιάζεις;
-Δεν έχω όνειρα τύπου να συνεργαστώ με τον τάδε και με τη δείνα, αν αυτό εννοείς. Τα όνειρά μου είναι να συνεχίσω να ευχαριστιέμαι τη δουλειά μου, να ζω από αυτήν, για να μη χρειαστεί να κάνω κάτι άλλο, γιατί θα είμαι δυστυχισμένος. Επιθυμώ να εξελίσσομαι, κι αν είναι να μη γίνομαι καλύτερος, τουλάχιστον να μη γίνομαι χειρότερος. 

-Πού θα πας διακοπές το καλοκαίρι;
-Όπου με βγάλει, όπως πάντα. Θα φροντίσω να πάρω τη δόση μου από τη Θεσσαλονίκη και μετά βλέπουμε. Τα τελευταία χρόνια, λόγω δουλειάς, γυρίζω σε διάφορα μέρη για τις περιοδείες και μόνο το τελευταίο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου μπορώ να επιλέξω πού θέλω να βρεθώ, έστω για λίγες μέρες. Μου αρέσουν τρομερά τα νησιά, αλλά και η Χαλκιδική, την οποία έχω ζήσει για πολλά χρόνια. Θέλω, στο μεταξύ, να πάω και εξωτερικό, και για χαλάρωση, αλλά και για να παρακολουθήσω θέατρο, όμως φοβάμαι πολύ τα αεροπλάνα. Έχω πάει Ιταλία και Κύπρο με χίλια ζόρια. 

-Τώρα έχεις να πας σε γύρισμα;
-Όχι, τώρα θα πάω να πιω έναν καφέ και να διαβάσω τη βιογραφία του Τσάρλι Τσάπλιν, γιατί τον χειμώνα κάτι ωραίο και σχετικό με αυτόν τον ωραίο τύπο θα συμβεί στο Ακροπόλ! Περισσότερα σύντομα…

-Σε ευχαριστώ και σε ευχαριστούμε, Θανάση Τσαλταμπάση.
-Θα ήθελα να μπει αυτή η φωτογραφία που μυρίζω το λουλούδι, γίνεται; Αυτή μου αρέσει πολύ…