«Θέατρο EXPRESS. Στάσεις & Παραστάσεις, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ» μια πρωτοποριακή, καινοτόμος, επιτυχημένη δράση

Προλάβετε, προλάβετε! Επειδή το λεωφορείο χωράει μόνον είκοσι (20) τυχερούς καθισμένους θεατές που απολαμβάνουν μία απίθανη ευωχία για την ιστορία της πόλεως των Αθηνών τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια και μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα, μην ολιγωρήσετε και δεν παραλάβετε τα δωρεάν δελτία εισόδου.

Τα συγχαρητήρια ανήκουν από κοινού στους τέσσερις εκλεκτούς …εκτελεστές (με την καλή …έννοια): Σταύρος Καραγιάννης, Ρένα Κυπριώτη, Γιάννης Παναγόπουλος, Τάσος Πυργιέρης.

Αλλά τόσον η δραματολόγος Δρ Ειρήνη Μουντράκη όσο κι ο δραματουργός Γιάννης Παναγόπουλος, αλλά κι ο σκηνοθέτης Τάσος Πυργιέρης, επεξεργάστηκαν το υλικό τους με τόση γνώση και μεράκι και με αίσθηση της δραματικής οικονομίας που ελάχιστοι κατέχουν στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο, που όλοι οι εκλεκτοί συνεργάτες τους κι εξαιρετικοί συντελεστές αυτής της αριστουργηματικής και πρωτότυπης παράστασης συμπαρασύρθηκαν σε έναν κυκεώνα δημιουργικότητας που έδωσε πραγματικά μία ανάσα αισιοδοξίας σε κάθε ανησυχούντα για τα θεατρικά μας πράγματα.

Είναι ωραίο που το Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ, το Θέατρο Τέχνης, το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά με το στιβαρό καλλιτεχνικό δυναμικό και με το άξιο διοικητικό τους προσωπικό αναλαμβάνουν εγχειρήματα που ευρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού αλλά στέφονται στο τέλος με πλήρη επιτυχία.

Η τόλμη δεν λείπει από τους ανθρώπους της Τέχνης και των Γραμμάτων και στα χρόνια της Κρίσης πυροδοτήθηκε μια τέτοια δημιουργικότητα, που κατέρρευσε μονομιάς κάθε μύθευμα περί ελλιπούς παραγωγικότητος των δημοσίων υπαλλήλων ή των νομικών προσώπων που επιχορηγούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό (αμέσως ή εμμέσως).

Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί σε αυτή την γλώσσα των πολλών ταλαντούχων, χαρισματικών, εργατικών, ακάματων ανθρώπων αναπτύσσονται κι εξελίσσονται επιτέλους οι δομές εκείνες που θα τους επιτρέψουν να οργανώσουν το προσωπικό τους όραμα και να το εντάξουν μέσα σε συλλογικούς προγραμματισμούς, βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους, βεβαίως.

Έτσι λοιπόν, για να επανέλθω σε αυτό το ιδιότυπο «θέατρο του δρόμου» (του …λεωφορείου, για να είμαστε επιστημονικώς ακριβείς), οφείλω ως κριτικός, θεατρολόγος και λάτρης του θεάτρου να συγχαρώ όλους τους συντελεστές και να προτείνω την παράσταση αυτή για ένα ειδικό βραβείο που θα επινοηθεί ειδικά για την τολμηρή αυτή δουλειά τους.

Με προεξάρχον το χιούμορ και τη βακχική διάθεση, αυτοί οι σύγχρονοι «τεχνίτες του Διονύσου» τιμούν και την παιδεία και την επαγγελματική κατάρτιση και την ευσυνειδησία τους.