Ακόμα κι οι ευρηματικοί σκηνοθέτες αφήνουν μετέωρο το τέλος σε δύο αριστουργήματα του δραματικού λόγου: στον σαιξπηρικό Άμλετ και στον Φάουστ του Γκαίτε. Ίσως γιατί η πεζή, υλιστική, αντιπνευματική εποχή μας θεωρεί κάθε μυστικισμό «μεσαιωνικό» κι αποφεύγει να αγγίξει τις άγνωστες διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης.
Φεύγοντας, δύο θεατές ρωτούσαν ο ένας τον άλλον: «μα τελικά ποιος επέζησε; Ο Άμλετ;». Όταν κάτι τόσο απλό δεν είναι σαφές δύο τινά συμβαίνουν: είτε ένας επαρκής και καλοσπουδαγμένος σκηνοθέτης σαν τον Έκτορα Λυγίζο θέλει να αφήσει «ανοικτό» το τέλος ή απλώς … «αμηχανία ψάλτου βηξ!!!».
Δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει, όμως οφείλω να επικροτήσω αυτή την εύρροη διασκευή του αθάνατου έργου για έξι (μόνον) ηθοποιούς-performers. Ζωντάνια και χάρη… Μου έλειπαν όμως οι αυτοσχεδιασμοί κι η διάδραση με το κοινό που θα στοιχειοθετούσε μια περισσότερο σύγχρονη και μετά το μεταμοντέρνο εκδοχή του κλασικού αριστουργήματος.
Είναι δύσκολο να επανέρχεσαι ως ερμηνευτής-αναδημιουργός σε πασίγνωστα κείμενα. Ο κορεσμός δημιουργεί πρόσθετες απαιτήσεις από τον απαιτητικό θεατή.
Το αποτέλεσμα ενδιαφέρον και μέτριο, πολύ πέραν του αρίστου.
Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας
Πληροφορίες Παράστασης εδώ
