Αυτή η εβδομάδα ξεκίνησε με συγκίνηση, χάρη στην κατάμεστη, ηλεκτρισμένη και ολόθερμη επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Ρόουζ» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη βούτηξε στα έγκατα της ψυχής της κι από κει ανέσυρε δύναμη για να ερμηνεύσει συγκλονιστικά το ατσάλινο και βροντερό κείμενο του Martin Sherman. Ο Νίκος Καραγέωργος σκηνοθέτησε επίσης με ψυχή κι είχε συμμάχους του φώτα, μουσικές κι ατμόσφαιρες υποβλητικές, όλο ποίηση και συγκίνηση.
“Σσίβα στα εβραϊκά σημαίνει το ξενύχτι του νεκρού”. Η παράσταση, ουσιαστικά είναι μια ολονυχτία, ένα πολύ προσωπικό μνημόσυνο που αφιερώνει μια γυναίκα ογδόντα ετών στους ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκε τις πιο ακριβές στιγμές της ζωής της, αλλά τώρα δεν βρίσκονται κοντά της. Το τελευταίο πρόσωπο για το οποίο θα ανάψει το κερί της αποτελεί την έκπληξη και την ανατροπή της παράστασης.
Η Ρόουζ του Sherman είναι, όπως και ο συγγραφέας της, Ρωσοεβραία. Βρέθηκε στο γκέτο της Βαρσβοβίας, βίωσε θηριωδίες, έχασε άντρα και παιδί, τόλμησε να κατέβει από ένα τρένο για να πάει να ζήσει στην Αμερική, στο Atlantic City κι από κει να δώσει πνοή σε νέες περιπέτειες, προσωπική καταξίωση, αλλά και πόνο.
Το έργο έκανε πρεμιέρα για πρώτη φορά το 1999 στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου και, έκτοτε, δεν παύει να ανεβαίνει ξανά και ξανά σε δεκάδες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και στην Αμερική. Άλλωστε, το κείμενο διαπερνά πολλά και σημαντικά κομμάτια της ιστορίας ολόκληρου του 20ου αιώνα και υπενθυμίζει πληγές του ανθρώπινου γένους που ακόμα μένουν ανοιχτές, όπως η προσφυγιά.
Η σύνδεση της συγκλονιστικής ιστορίας της Ρόουζ με το σήμερα επιχειρείται με τις φωτογραφίες που εναλλάσσονται στην οθόνη πίσω από την κυρία Μπεμπεδέλη στο τέλος, κάτι με το οποίο προσωπικά διαφώνησα, γιατί τα μηνύματα της παράστασης ήταν περισσότερο από σαφή και η επικαιρότητα του κειμένου κατάφωρη.
Η ίδια η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, διάφανη σχεδόν και σαν από Θεό ριγμένη σε εμάς, έπαιξε καταπληκτικά, για ακόμα μία φορά, με αυτόν τον γνώριμο, εύθραυστο τρόπο της. Με εξέπληξε η μετάφραση της Μιμής Ντενίση, έδωσε μια αμεσότητα στο κείμενο και το έκανε να ακούγεται πολύ φυσικό στα ελληνικά.
Το κοινό αποθέωσε όρθιο, με δάκρυα στα μάτια και με ατελείωτο, κυριολεκτικά, χειροκρότημα το φινάλε την σπουδαία ηθοποιό, αλλά και τον σκηνοθέτη, ο οποίος ανέβηκε στην σκηνή και ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές της παράστασης.
Δεν πρόκειται, σε καμία περίπτωση, για έναν ακόμη «γυναικείο μονόλογο». Οι δύο ώρες διάρκειας δεν πρέπει να αποθαρρύνουν κανέναν. Προσωπικά, αισθάνθηκα ότι συναντήθηκα με έναν άνθρωπο ιδιωτικά, σα να ήμουν μόνη στην θεατρική αίθουσα. Η Ρόουζ κι εγώ. Δεν ήθελα καθόλου να τελειώσει αυτό που έβλεπα και αυτό που άκουγα. Όλα τα κάνουμε γρήγορα, πια, η προσοχή μας αποσπάται συνεχώς.
Μέσα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο ησύχασα λίγο, άφησα τον εαυτό μου να βρίσκεται αποκλειστικά εκεί και πουθενά αλλού.
Βυθίστηκα κι εγώ στην ιστορία μιας γυναίκας που δεν σταμάτησε στιγμή να αγωνίζεται και να αγαπάει, χάρη σε μια παράσταση που μου την διηγήθηκε με τον πλέον σύγχρονο και λιτό τρόπο.
Info
ΡΟΟΥΖ
Μόνο για 40 παραστάσεις, από Τετάρτη ως Κυριακή στις 21:00, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
Προπώληση εισιτηρίων στο viva.gr, gialino.gr και τηλεφωνικά στο 210 9315600.
ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη
τηλ.: 210 9315 600
www.gialino.gr
