Ξημερώματα. Σε λίγο θα επιβιβαστώ σε μια νταλίκα και θα ζήσω μαζί με τον οδηγό της το οκτάωρό του, συζητώντας μαζί του και καταγράφοντας. Αν και ο Ευριπίδης δεν είναι ο τυπικός φορτηγατζής/νταλικέρης όπως τον έχεις μάλλον στο μυαλό σου, ούτε ανήκει στους οδηγούς που κάνουν μεγάλα ταξίδια με κατατόπισε απόλυτα γύρω από τα παράξενα και τα δύσκολα του επαγγέλματός του. Χιλιάδες φορτηγά κάνουν τον γύρο της Ελλάδας, γιατί, μέσω των λιμανιών μας εκατοντάδες τόνοι εμπορευμάτων μεταφέρονται στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Με τα φώτα νυσταγμένα, χιλιάδες μοναχικοί ναυτικοί της ξηράς ξεκινούν κάθε ημέρα το ζόρικο έργο τους και βλέπουν τόσα πολλά στα μοναχικά χιλιόμετρά τους που, συχνά, μοιάζουν ατελείωτα.

Κεφάλαιο πρώτο: Βγήκε ο ήλιος, το ράδιο διαπασών

Το ημερολόγιο γράφει 23 Αυγούστου. Βρίσκομαι στην Στάση Μετρό Ελαιώνας και η ώρα είναι 7:55 π.μ.  Βιομηχανίες και μικρά εργοστάσια γύρω μου. Διέλευση αμαξιών με ανθρώπους που χασμουριούνται λίγο πριν ξεκινήσουν δουλειά μες στο αστικό αποκαλόκαιρο. Τα λεωφορεία είναι σχεδόν άδεια. Περιμένω τον Ευρυπίδη και κρατώ κάποιες ηχητικές σημειώσεις για όσα θέλω να μην ξεχάσω να τον ρωτήσω. Είναι πολλά!

Κεφάλαιο δεύτερο: Το πρακτορείο, θολό και κρύο

Έρχεται και ανεβαίνω για πρώτη φορά στην ζωή μου σε φορτηγό. Είναι ψηλό και περήφανο, τους βλέπεις όλους από ψηλά. Παρατηρώ ότι όλα εκεί μέσα είναι μεγάλα.  Περίμενα πιο βρώμικο εσωτερικό, είναι πολύ φροντισμένο. Γενικώς, έχω ξεκινήσει με διάφορα στερεότυπα, θέλοντας και μη. Στην συνέχεια, θα μου διαψευστούν αρκετά. Περνάμε την οδό Ορφέως και την  hot Αγίας Άννης.

«Εδώ είναι το κολαστήριο των φορτηγατζήδων όταν έχει δουλειά. Υπάρχουν μέρες που μπορείς να μείνεις πολλές ώρες ακινητοποιημένος στο ίδιο σημείο.»

Πρακτορεία, εργοστάσια, κούτες, πόρτες βαριές, οχήματα. Και λίγοι άνθρωπο. Εργαζόμενοι. Πάμε να φορτώσουμε αυτά που πρέπει να μεταφέρουμε μες στην μέρα. Ο Ευριπίδης, δηλαδή. «Φορτώνουμε τα πάντα! Αναλόγως τις μέρες και τα εμπορεύματα. Έπιπλα, γυαλικά, λάδια, παλέτες με ηλεκτρικά, ακόμα και μηχανάκια, τροφές, κρασιά… Ό, τι θες!»

Κηφισού 91, πρακτορεία. Φτάσαμε. «Εδώ παλιά, πολύ παλιά, βρίσκονταν οι σταύλοι του βασιλιά. Επί χούντας, γίνανε πρακτορεία. Η κατάσταση παραμένει σχεδόν η ίδια. Ό, τι έχει φτιαχτεί είναι αρκετά… χειροποίητο, φτιαγμένο από τους ιδιοκτήτες των παρατημένων πρακτορείων για μια κάποια διευκόλυνση της δουλειάς τους.»

Βλέπω μερικά φορτηγά μεγαλύτερα από το «δικό μας». Ο Ευριπίδης μου εξηγεί ότι κάποια έχουν κρεβάτι μέσα και ότι είναι κανονικά σπίτια, πεντακάθαρα και φροντισμένα. Κάποιοι φορτηγατζήδες ταξιδεύουν για μέρες και χρειάζεται να έχουν να κοιμηθούν και να ησυχάσουν. Βλέπω έναν τύπο με φανέλα, πετσέτα στον ώμο και οδοντόβουρτσα. Προφανώς κάνει μια στάση στο πρακτορείο μετά από νυχτερινό δρομολόγιο. «Ο νόμος λέει ότι πρέπει ένας οδηγός φορτηγού να ξεκουραστεί μετά το οκτάωρό του για δεκατέσσερις ώρες! Ο ντιζελοκινητήρας βγάζει έναν ήχο ικανό να κοιμίσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Γι’ αυτό απαιτείται καλή ξεκούραση του οδηγού. Θα δεις, πάντως, φορτηγά με κουρτίνες, με πατάκια για τα πόδια, με δεξαμενές νερού για μπάνιο, με ό, τι μπορείς να φανταστείς. Αρκετοί οδηγούν ξυπόλητοι μες στο φορτηγό. Έχω δει φορτηγά-μπιμπελό!»

Χαιρετάμε δύο συναδέλφους του Ευριπίδη, ο οποίος είναι 36 ετών. Αυτοί είναι αρκετά μεγαλύτεροί του. Καπνίζουν και πίνουν καφέ.

Μαθαίνω κάτι. Οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων-φορτηγών, ντε- λέγονται αυτοκινητιστές. Αγοράζουν τις αντίστοιχες άδειες, προσλαμβάνουν οδηγούς και αναλαμβάνουν μεταφορές, μετακομίσεις και διανομές. (Μήπως να γίνω αυτοκινητίστρια;)

Και κάτι ακόμα μαθαίνω. Πρακτορεία έχει διάσπαρτα στην Αθήνα, στον Ταύρο ας πούμε. Μαζεμένα έτσι πολλά πολλά είναι εδώ που βρισκόμαστε εμείς και στη Λαχαναγορά του Ρέντη και, βέβαια, στον Ασπρόπυργο, που έχει πιο μεγάλες αποθήκες και διαχειρίζονται άλλο όγκο. «Εδώ που είμαστε περνάνε μερικά φορτηγά ημερησίως, δύο, τρία, τέσσερα, δέκα. Στον Ασπρόπυργο μπορεί να δεις και εκατό μέσα σε μια μέρα! Και  σου μιλάω για μεγάλα αυτοκίνητα, σαράντα κυβικά και πάνω, όχι μικρά σαν αυτό που είμαστε, που παίρνει όγκο γύρω στα 35 κυβικά. Τέτοια… μπορεί και 500 μέσα σε μια μέρα!»

Ρεμούλκα, αυτό που έλκει, που τραβάει φορτία πάνω σε ρόδες. Επικαθήμενο, αυτό που έχει το κομμάτι της θέσης του οδηγού και από πίσω μια μακριά επίπεδη επιφάνεια και πάνω της μπαίνουν τα φορτία. (Αγαπώ επικαθήμενα, έχουν πλάκα).  Βυτιοφόρα, που τροφοδοτούν την χώρα με καύσιμα.

«Τα μεγάλα φορτηγά μεταφέρουν σε κεντρικά πρακτορεία εμπόρευμα από όλη την Ελλάδα. Ύστερα, μικρότερα φορτηγά αναλαμβάνουν να το πάνε στα σημεία που πρέπει. Δεν μπορεί ένα μεγάλο αυτοκίνητο να μπει κέντρο Αθήνας, ας πούμε. Πρακτικά, ούτε και το δικό μας. Υπάρχουν μικρότερα γι’ αυτή την δουλειά.»

Το πρακτορείο μας δεν έχει δουλειά. Αυτό σημαίνει ότι δεν φορτώσαμε πολύ εμπόρευμα και περιμένουμε να μας φέρουν κι άλλο. Είναι και η εποχή. Τώρα που διαβάζεις αυτές τις σειρές, υποθέτω θα πήζουν οι άνθρωποι.

Διαβάζω επιγραφές. Μεταφορική ΤΖΩΝΗΣ, Μεταφορές Κρήτης Δογκάκης… Περπατάω λίγο γύρω από τα οχήματα και περιεργάζομαι. Ένας πολύ σέξυ φορτηγατζής γύρω στα σαράντα με ρωτάει πολύ γλυκά αν ψάχνω κάτι και αν μπορεί να με βοηθήσει. Ο Ευριπίδης τα λέει με έναν συνάδελφο. Μεταξύ των εργαζομένων παρατηρώ οικειότητα, ευγένεια. Κάποιοι γνωρίζονται χρόνια. Είναι οι ναυτικοί της στεριάς και τους ενώνουν οι δυσκολίες, αλλά και τα τυχερά, του επαγγέλματός τους, όπως είναι λογικό.

Κεφάλαιο τρίτο: Άιντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε

Έχουμε φορτώσει το κατιτίς μας και κατευθυνόμαστε για να το αφήσουμε σε παρακείμενο πρακτορείο (η λεγόμενη μεταφόρτωση). Ρωτάω τον Ευριπίδη τα πάντα. Κι αυτός λέει, λέει. Εγώ καπνίζω λίγο. Αυτός όχι. Τον καφέ μας τον ήπιαμε. Μουσική δεν έχουμε για να βγει καλή η μαγνητοφώνηση, αν και από ό, τι μου λέει, το ραδιόφωνο είναι η παρέα του φορτηγατζή για να σπάει η μονοτονία της σιωπής ή της μουσικής και από μια ανθρώπινη φωνή. «Ένα λα λα λα που λέμε οι φορτηγατζήδες!»

Έπιασε και για τα καλά η ζέστη.

«Κάποιοι οδηγοί δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν, ώστε να βγει σωστά και γρήγορα η δουλειά για όλους. Κοιτούν μόνο την δουλειά τους, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Δεν είναι αναγκαίο, επειδή ο άλλος είναι επαγγελματίας οδηγός, ότι είναι και σωστός στην οδική του-και όχι μόνο- συμπεριφορά.»

Έχω εντοπίσει και μια κυρία στο πρακτορείο που πήγαμε προηγουμένως, πολύ περιποιημένη, η οποία είναι υπεύθυνη για τα δρομολόγια. Έχει την χαρτούρα και τα τηλέφωνα. Δύσκολη δουλειά η κυρία Μαίρη. Επίσης, στα πρακτορεία υπάρχουν εργάτες οι οποίοι τοποθετούν με ειδικά μηχανήματα που λέγονται κλαρκ τα εμπορεύματα πάνω στα φορτηγά, οι περίφημοι κλαρκατζήδες, και άλλοι που κάνουν ό, τι βάζει ανθρώπου νους. Κουβαλάνε και με τα χέρια αν χρειαστεί, έχουν γενικά, βοηθητικά καθήκοντα. Παρατηρώ αρκετούς ξένους υπαλλήλους, μου φαίνεται από Αίγυπτο και Πακιστάν, Μπαγκλαντές…

«Αυτή η δουλειά, σαν κλάδος, έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες. Παλιά, ας πούμε, αυτοί που πηγαίνανε και εξωτερικό, μπορεί να φτάνανε και τις 5 με 6 χιλιάδες ευρώ τον μήνα. Οι οδηγοί, όχι τα αφεντικά. Στην δουλειά την δική μου, την εντός πόλης, μπορεί και να έφτανε κανείς το ενάμιση χιλιάρικο τον μήνα. Τώρα, δεν υπάρχουν αυτά τα ποσά. Παίζει ο βασικός μισθός: εφτά, μάξιμουμ οκτώ κατοστάρικα. Θεωρώ ότι είναι λίγα για την δουλειά αυτή, συν την ευθύνη, φυσικά.»

Όταν η παλέτα μπαίνει στο πίσω μέρος του φορτηγού κάθετα, το λέμε «μαχαίρι». Όταν μπαίνει κάθετα, έχουμε «πλάκα». Τι μαθαίνει κανείς!

Κεφάλαιο τέταρτο: Η εκδοχή του Ευριπίδη ή Μα όνομα είναι αυτό για νταλικέρη;

«Το δίπλωμα τρίτης κατηγορίας το έβγαλα το 2005. Είχαμε οικογενειακώς φορτηγά οδικής βοήθειας και έπρεπε να αναλάβω καθήκοντα. Δεν πήγε καλά η επιχείρηση, σταματήσαμε το 2010, όμως μου έμαθε πολλά. Δεν μετάνιωσα που έβγαλα το δίπλωμα και που κάνω αυτήν την δουλειά. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες εργασίας για τους έχοντες επαγγελματικό δίπλωμα, αρκεί να μη βαριούνται να δουλέψουν.

Υπάρχει μια ιδιωτική σελίδα στο facebook που ονομάζεται ΦΟΡΤΗΓΑΤΖΗΔΕΣ ΕΛΛΑΔΟΣ και καθημερινά θα δεις αυτοκινητιστές να αναζητούν υπαλλήλους. Το 2010, έκατσα για τέσσερις μήνες περίπου, ώσπου βρήκα δουλειά. Διανομή στα πρακτορεία. Για τον άνθρωπο για τον οποίο δούλευα τότε, θα ξεκινήσω μες στον Σεπτέμβρη να ξαναδουλέψω με πολύ καλούς όρους για τα δεδομένα της αγοράς και χαίρομαι.

Ως το 2013 έκατσα σε αυτήν την θέση. Η επόμενή μου δουλειά, μετά από μερικούς μήνες δουλειάς σε φορτηγό βράδυ, κάτι που δεν μου ταίριαξε, ήταν σε μια γνωστή εταιρεία παιχνιδιών, που μου άρεσε, πλην του οικονομικού, πάρα πολύ.  Περίπου έναν χρόνο αναζητούσα κάτι καλό, μέχρι που ήρθα στην εταιρεία για την οποία εργάζομαι αυτήν την στιγμή που μιλάμε.

Δεν είναι, πάντως, δουλειά για να βγω στην σύνταξη. Σκέφτομαι κάποια στιγμή να το σταματήσω αυτό το επάγγελμα. Το όνειρό μου είναι να κάνω μια δική μου δουλειά, όχι τέτοια, όχι στον δρόμο. Κουράζει. Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με ένα πράγμα και αυτή η δουλειά είναι πολύ μονότονη κι ας έρχεσαι σε επαφή με τόσους ανθρώπους. Υπάρχουν εκείνοι που λες καλημέρα ή μια βλακεία και το χαίρεσαι.

Υπάρχουν κι άλλοι που θες απλά να τους χτυπήσεις. Καμιά φορά, έρχονται στον ύπνο μου εικόνες από τον δρόμο που είχα δει εργαζόμενος στην οικογενειακή επιχείρηση. Ανθρώπους που δεν υπάρχουν από την μέση και πάνω.

Έχω δει τροχαίο με μηχανάκι, ο οδηγός χωρίς κράνος αποκεφαλισμένος στην άσφαλτο, η συνεπιβάτιδα να την έχει γλιτώσει με μη θανατηφόρο τραυματισμό και να μην την απομακρύνει κανείς από το θέαμα, αλλά να βρίσκεται ανάμεσα σε ανθρώπους που φωτογραφίζουν με τα κινητά τους. Καμία ενσυναίσθηση. Δίψα για αίμα, λες κι είμαστε στην ρωμαϊκή αρένα.»

Τα προσόντα, λέει ο Ευριπίδης, που χρειάζεται να έχει ένας καλός φορτηγατζής είναι η υπομονή, η εμπειρία, η παιδεία, για να συμπεριφέρεται σωστά, ενδιαφερόμενος και για τους γύρω του.

«Συμβαίνουν συχνά δικαστήρια για τροχαία στα οποία εμπλέκεται φορτηγατζής. Εμένα δεν μου έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Τρακάρει ας πούμε ένας αυτοκίνητο και έρχεται και πέφτει πάνω στο φορτηγό. Είναι μεγάλο όχημα, καμιά φορά συμβαίνουν πράγματα που δεν τα θες ούτε τα προκαλείς. Γίνονται όμως και καταστάσεις που με σωστή οδική συμπεριφορά προλαμβάνονται από έναν καλό οδηγό.»

Σκέφτομαι τα τραγικά δυστυχήματα που έχουν συμβεί με νταλίκες κατά καιρούς, όπως επίσης και αυτό που είχα διαβάσει πριν ξεκινήσω το ρεπορτάζ: η Ελλάδα έχει έναν από τους υψηλότερους δείκτες ατυχημάτων με βαριά οχήματα παγκοσμίως!

«Το πρώτο μου δρομολόγιο ως φορτηγατζής ήταν να πάω κάτι παλέτες σε ένα πρακτορείο στον Ασπρόπυργο, που μου έδωσε και ένα σημαντικό μάθημα. Είχα ασφαλίσει το φορτίο μου, όλα καλά, όλα ωραία, μπαίνω στην αλάνα του Ασπρόπυργου, σε μια από τις ράμπες, χωρίς να μου διευκρινίσει σε ποια. Λύνω την παλέτα μου και όπως μπαίνω μέσα μου λέει άλλος εργαζόμενος ότι για Ρόδο που πήγαινε το εμπόρευμά μου έπρεπε να πάω από την άλλη. Θυμάμαι κομπόστες μετέφερα. Εκατό μέτρα απόσταση, τώρα η λάθος ράμπα από την σωστή. Κάνω όπισθεν, δεν έχω ασφαλίσει και πάλι το φορτίο μου και η παλέτα έπεσε. Καθόμουν και μάζευα κονσέρβες! Ούτε για πέντε μέτρα δεν κινείσαι, λοιπόν, με λυμένο φορτίο!»

Κεφάλαιο πέμπτο: Όλα είναι δρόμος

Μυρίζει βούτυρο ο αέρας. Περνάμε από το εργοστάσιο του Παπαδόπουλου στην Πέτρου Ράλλη. Ευριπίδη, έχεις γνωρίσει γυναίκες νταλικέρισσες; «Ναι, και μπορεί να μην τις πιάσει το μάτι σου. Θα σου θυμίσει μια γυναίκα που εργάζεται σε μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Στο εξωτερικό είναι αρκετές οι γυναίκες οδηγοί. Στην Ελλάδα, ομολογουμένως, πολύ λιγότερες.»

Οι κινήσεις που πρέπει να κάνει ένας φορτηγατζής είναι σχεδόν χειρουργικές. Πρέπει να είναι πολύ ακριβείς! «Ένα χιλιοστό να χάσεις μπορεί να μην σε πάρει η στροφή ας πούμε…»

Έχουμε πάρει και δεύτερο καφέ. Μαζί με κάτι λαχταριστές πιτούλες και κουλούρια, φυσικά, από εκεί που συνηθίζει να κάνει σύντομη στάση ο Ευριπίδης. Είμαστε φευγάτοι για Πέραμα. Ο δρόμος άνετος παρά το ότι είναι, πια, μεσημέρι.  Οι φορτηγατζήδες είναι ένας κύκλος και κλειστός και ανοιχτός, «γιατί δεν είμαστε πολλοί, αλλά αν έρθει κάποιος καινούργιος τον καλοδεχόμαστε και τον μαθαίνουμε, μέχρι που σύντομα καλημεριζόμαστε με τα μικρά μας.»

Το φαγητό του φορτηγατζή είναι junk. Όσοι καπνίζουν, καπνίζουν πολύ. Καφές με το τσουβάλι. Τα μαγαζιά και οι καντίνες κοντά στα πρακτορεία κάνουν χρυσές δουλειές.

«Μου αρέσει γενικώς ο δρόμος περισσότερο από τα πρακτορεία, γιατί δεν έχεις το μπες βγες, το χώμα, τη μικροβαβούρα… Εδώ στο Πέραμα, ό, τι και να είναι, έχει θάλασσα. Θεωρώ σουρεαλιστική την ταχύτητα με την οποία ξεφορτώνουν τα κοντέινερ στα πλοία. Ρομποτικά και πολύ γρήγορα! Η ικανότητα του ανθρώπου και των μηχανών…»

Τι παίζει με παράνομες διακινήσεις ναρκωτικών και φορτηγατζήδες; Γνωρίζω ότι αν βρουν ναρκωτικά σε φορτία, συνήθως δεν είναι ευθύνη του φορτηγατζή, γιατί “ο φορτηγατζής οφείλει να μην γνωρίζει τι έχει μέσα το φορτίο που κουβαλά, το οποίο ούτως ή άλλως είναι σφραγισμένο”. Καμιά φορά, στα τελωνεία περνάνε τόνοι ολόκληροι και προδίδουν για το θεαθήναι ένα κουτάκι, ας πούμε, δεν έχουμε ακούσει και δει λίγα. “Γενικώς, όμως, οι φορτηγατζήδες δεν τα θέλουμε τα μπλεξίματα.”

“Θα έλεγα ότι μεγαλύτερη πληγή από την όποια παράνομη δραστηριότητα είναι η ξερολίαση. Ο μέσος φορτηγατζής, όπως και ο μέσος Έλληνας τα ξέρει όλα. Είναι αυτός ο γνώστης, αυτός ο επαγγελματίας, εσύ δεν είσαι, εσύ μη μιλάς, δεν ξέρεις. Και αυτό συμβαίνει και μεταξύ νταλικέρηδων, και μεταξύ φατριών, τύπου νταλικέρηδες και ταξιτζήδες. Ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του επαγγελματία και τον άλλον ένα σκουπίδι.»

(Πω, πω. Οι φυλές της ασφάλτου.)

Στο Πέραμα τα μεγέθη είναι γιγάντια. Υπάρχουν κοντέινερ με τεράστια ψυγεία. Αλλά υπάρχουν και ξηρά φορτία, φαγώσιμα ή μη, έτοιμα για το υπερατλαντικό τους ταξίδι. «Σε τέτοια τεράστια ψυγεία έρχονται εδώ σε εμάς κατεψυγμένες μπανάνες, ντομάτες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.» Υπάρχει μια ουρά δύο χιλιομέτρων από φορτία που, από ό, τι με ενημερώνει ο Ευριπίδης, ξεφορτώνονται μέσα σε μια δύο μέρες το πολύ. «Τα φορτηγά που έρχονται για να φορτώσουν και να ξεφορτώσουν καταφθάνουν σε χιλιάδες. Κάποια έρχονται δύο και τρεις φορές την ημέρα.»

Και το σεξ στο φορτηγό;

«Μα, είναι ιδανικό το φορτηγό για σεξ. Υπάρχει άφθονος χώρος, όπως βλέπεις. Όποιος πει πως δεν το έχει κάνει, λέει ψέματα. Ειδικά οι οδηγοί των μεγάλων ταξιδιών… Στο μυαλό της γυναίκας, εν τω μεταξύ, ο φορτηγατζής συμβολίζει αρρενωπότητα και σεξουαλικότητα. Οι φορτηγατζήδες κάνουν φλερτ στο δρόμο και, πίστεψέ με, γίνεται καλοδεχούμενο.

Έχουν έρθει και νέες γενιές παλικαριών που μάλλον δεν συγκεντρώνουν πάνω τους κάποια στερεότυπα του παρελθόντος, ίσα ίσα μπορεί να φορούν πουκάμισο, να έχουν φροντισμένο κούρεμα και τα λοιπά. Άλλωστε, το να είσαι φορτηγατζής δεν σημαίνει ότι είσαι άξεστος ή βρωμιάρης.

Δεν τρώμε ό, τι βρούμε, ξέρουμε από καλά και νόστιμα φαγάδικα, από παράξενα μέρη και πιάτσες. Κι επίσης, δεν είναι όλοι οι φορτηγατζήδες καλοί οδηγοί. Απλώς οδηγούν κακά ένα πιο μεγάλο όχημα. Όταν λέω σε κάποιον ότι είμαι φορτηγατζής, ακούω ότι δεν μου φαίνεται.»

Γελάμε. Το Πέραμα μάς παίρνει αρκετή ώρα. Κάνω ασταμάτητα insta stories. Μερικοί φορτηγατζήδες τρώνε καλαμάκια και πίνουν μπίρες σε μια καντίνα. Ο ένας είναι γεμάτος τατουάζ και μοιάζει πράγματι με ναύτη! Μας κοιτάνε λίγο περίεργα, αν και, όπως μαθαίνω, δεν είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο ένας οδηγός να φέρνει πού και πού παρέα μαζί του ή ακόμα και την σύντροφο, την γυναίκα του.

Γυρίζουμε πίσω, για επόμενες μεταφορτώσεις. Ο ήλιος καίει για τα καλά. Πίνουμε νερό. Κι άλλο νερό. Η βάρδια θα τελειώσει με περισσότερες σιωπές και μια δυο στάσεις ακόμα. Το… νερό, βλέπεις!

Όσο εγώ θα γράφω τα… απομνημονεύματα μίας ημέρας ενός φορτηγατζή, ο Ευριπίδης και οι συνάδελφοί του, άλλοι για λίγο, άλλοι για πολύ, κάποιοι για πάντα, θα συνεχίσουν να είναι φορτηγατζήδες. Και αυτό είναι ζόρικο, φέρει έναν ιδιότυπο ερωτισμό, μια γεύση αληθινής, καθημερινής περιπέτειας, από αυτές που αφήνουν σημάδια σε ψυχές, πρόσωπα και χέρια. Όλα αυτά τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για τα φορτηγά, τις νταλίκες, τους οδηγούς, τον δρόμο δεν είναι τυχαία. Θέλει τσαγανό το τιμόνι, θέλει αρχίδια και καρδιά.

Ο δικός μου φορτηγατζής θαρρώ τα έχει όλα. Καλές στράτες!

Υποσημειώσεις:

1. Οι φωτογραφίες του ρεπορτάζ προέρχονται από το fb page ΦΟΡΤΗΓΑΤΖΗΔΕΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

2. Σε ευχαριστώ από καρδιάς και δημοσίως, Ευριπίδη, που ξέρω ότι διαβάζεις αυτή την στιγμή. Υποδειγματική η φιλοξενία σου! Συνέχισε να οδηγείς καλά και να γράφεις καλύτερα…

3. Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς, η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ. Η «νταλίκα» του Μούτση με την φωνή της Μπέλλου ταιριάζει γάντι όχι με τον Ευριπίδη, ούτε με κάποιον συγκεκριμένο φορτηγατζή, αλλά με την διάθεση αυτού του κειμένου συνολικά. Άκου το, αν θες. Έχει τον ρυθμό του δρόμου, της ζωής…