«Οι ανόητοι είναι απολύτως ευτυχείς με τις δουλειές τους, με το να βγάζουν χρήματα, με το να αναπαράγονται, με το να τρώνε, με το να πίνουν, με το να πηγαίνουν στο σινεμά, με το να συμμετέχουν σ’ αυτό και σ’ εκείνο. Το απολαμβάνουν! Δεν βαριούνται. Αυτό είναι το χαμηλότερο είδος ανθρώπου…
Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος όταν αρχίσει να βαριέται. Μπορείς να το δεις: Το πιο έξυπνο παιδί είναι το παιδί που βαριέται περισσότερο, επειδή τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του για πολύ.
Ο ίδιος ο Βούδας βαριόταν. Άφησε το βασίλειό του, έχοντας βαρεθεί τα πάντα – τις γυναίκες, το χρήμα, τα ποτά, το βασίλειο, τα πάντα. Τα είχε δει όλα και έβλεπε και ξανάβλεπε τα ίδια και τα ίδια, ώσπου τα βαρέθηκε… Ο κόσμος δεν είναι ούτε καλός, ούτε είναι κακός. Αν είσαι ευφυής είναι βαρετός.
Αν είσαι ανόητος, μπορείς να συνεχίσεις να μετακινείσαι από το ένα πράγμα που σου κάνει εντύπωση, στο άλλο. Ενδιαφέρεσαι για ασήμαντα πράγματα και τα επαναλαμβάνεις και δεν είσαι καν τόσο συνειδητός για να δεις την επανάληψη, ότι κάνεις τα ίδια πράγματα που έκανες και χθες. Πρέπει να μην είσαι καθόλου ευφυής. Πώς μπορεί ένας ευφυής να αποφύγει την πλήξη;
Είναι αδύνατον! … Ευφυΐα σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι χαρούμενος μόνο όταν υπάρχει λόγος. Η χαρά του όμως είναι στιγμιαία. Χαίρεται επειδή αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο. Αύριο όμως θα του περάσει η χαρά και θα ψάχνει για καινούργιο αυτοκίνητο.
Κι αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται, χωρίς να βλέπει πως ότι κι αν κάνει, τελικά θα το βαρεθεί. Ο ευφυής άνθρωπος το βλέπει. Όσο γρηγορότερα το δεις, τόσο πιο ευφυής δείχνεις. Τότε τι μένει; Τότε το μόνο που μένει, είναι η πλήξη και πρέπει κανείς να διαλογιστεί πάνω σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δραπετεύεις από αυτήν. Μπες μέσα της. Δες που οδηγεί. Και αν μπορείς να συνεχίσεις να προχωράς μέσα της, αυτό θα σε οδηγήσει στη φώτιση».
Οι παραπάνω ύμνοι στη βαρεμάρα περιέχονται στο βιβλίο «Βαριέμαι» του Osho. Είναι γεγονός ότι η βαρεμάρα έχει σχεδόν δαιμονοποιηθεί στις μέρες μας, που όλοι πρέπει να είναι υπερ παραγωγικοί, αποδοτικοί, κτλ. Η βαρεμάρα όμως είναι η αποφόρτιση από τις σκοτούρες, η ευλογημένη στιγμή της ηρεμίας και της ανούσιας ρέκλας.
Κορυφαίο έργο που εξυμνεί την τεμπελιά παραμένει πάντα το αριστούργημα του Πωλ Λαφάργκ «Το δικαίωμα στην Τεμπελιά» Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Η δική μου μικρή συμβολή στο φλέγον ζήτημα της Αγίας Ταβανοσκόπησης είναι ως συνήθως ένα τραγούδι:
Το ταβάνι σαν κοιτάζω στο χαλί ανάσκελα
μη με λες χαραμοφάη και μου ρίχνεις φάσκελα.Σκέφτομαι να ρίξω σπόρο σε εδάφη γόνιμα προσπαθώ να καταλάβω της ζωής το νόημα.
Και ένας όρισμός για φινάλε! Καλλιτέχνης είναι αυτός που εργάζεται σκληρά, όταν όλοι νομίζουν ότι χαζεύει από το παράθυρο…
