Από τη: Βίκη Κουτρή
Του Luigi Pirandello σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή, με τη Μάνια Παπαδημητρίου τον Γιάννη Λασπιά και τον Νίκο Καραστέργιο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η εντυπωσιακή εικόνα που αρχικά αντίκρισαν τα μάτια μου όταν μπήκα στο χώρο του θεάτρου ήταν οι σιλουέτες κάποιων ηθοποιών να αιωρούνται αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος, με ατομικά τροχήλατα καθίσματα που σχεδόν ίπτανται στην ατμόσφαιρα ενώ ένας εκ των υπολοίπων, ήταν τοποθετημένος κανονικά στο έδαφος και παρατηρούσε ακίνητος τους θεατές να μετακινούνται άτακτα μέσα στο χώρο αναζητώντας τις οριστικές θέσεις τους.
Είθισται, η έναρξη ενός θεατρικού έργου να πραγματοποιείται μετά το χαρακτηριστικό χτύπημα του τρίτου κουδουνιού και όταν οι θεατές είναι ήδη καθήμενοι στις θέσεις τους, αναμένοντας τους ηθοποιούς να κάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή. Όμως η έναρξη του συγκεκριμένου θεατρικού έργου νομίζω ότι έγινε αρκετά νωρίτερα.
Βάσει της Θεωρίας της Σχετικότητας πιθανολογώ ότι η ευφυέστατη και εντυπωσιακή έναρξη που περιέγραψα παραπάνω σε κάποια άλλη διάσταση να ήταν μία πολύ έξυπνη μηχανή εφαρμογής εισαγόμενων «σωματιδίων», η οποία -ενώ αρχικά έχει μηδενικές ταχύτητες, σταδιακά αυξανόμενες στην πορεία του καμπυλόμορφου χωροχρόνου της- παράγει μία διαφορετική ενέργεια δια μέσω της κίνησης και του λόγου και διανέμει αποπλανευτικό υλικό που διαμορφώνει την «φυσική» μάζα της αλήθειας των ατόμων που την αντιπροσωπεύει. Αυτές οι εναλλακτικές διεργασίες και δράσεις, προκαλούν με την σειρά τους την κινητική ενεργοποίηση των εγκεφαλικών ιστών των παρακολουθούντων μεταφέροντας τους, κάθε φορά, νέες πληροφορίες οι οποίες είτε θα εξελιχτούν ως «απορίες» είτε θα ερμηνευτούν ως «αλήθειες» ανάλογα πάντα με την αντίληψη του κάθε θεατή.
Όταν άρχισε η αφήγηση και η δράση των ηθοποιών ξεκίνησε και το «παζλ» της «παρανόησης». Οι ήρωες με τις ερμηνείες τους καθόριζαν τη ροή των εναλλακτικών απόψεων τους, εστιαζόμενοι σε ένα συγκεκριμένο γεγονός το οποίο περιέγραφε ο καθένας με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ένιωσα να παρακολουθώ την ιστορία που περιέγραφαν κάθε φορά μέσα από ένα άλλο πρίσμα και με νέα ματιά. Δυσκολευόμουν επί του παρόντος να βγάλω ένα ασφαλές συμπέρασμα, αν δηλ. η αλήθεια των λόγων του κάθε ήρωα είναι έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ή νομίζω ότι είναι κάποια άλλη, διαφορετικής διάστασης μέσα στον θεατρικό χωροχρόνο. Παρακολουθώντας να ξετυλίγεται η δράση τους, συνειδητοποιούσα κάθε δεύτερο λεπτό ότι τα δεδομένα στο μυαλού μου ανατρέπονταν άρδην και κάπου στο τέλος του έργου κατάλαβα ότι η κάθε νεώτερη πληροφορία αντικαθιστούσε την προηγούμενη, αποζητώντας νέα ανάλυση, από νέα γωνία. Κατέληξα λοιπόν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ναι, εν τέλει όλα είναι κυματοειδή κινούμενα άρα σχετικά και σαφώς ανάλογα με το πώς τα αντιλαμβανόμαστε βάσει του δικού μας εγκεφαλικού χωροχρόνου.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Καμτσής δίνει για άλλη μία φορά το μαγικό στίγμα της ευφάνταστης δημιουργικότητας του, διαμορφώνοντας επιτυχημένα την πολυσχιδή παρανοητικότητα του δημιουργού Πιραντέλλο.
Ιδιαίτερες είναι επίσης και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Ο υπέροχος Λαουντίζι (Γιάννης Λασπιάς) είναι ο Πιραντέλλο. Κατευθύνει αφηγηματικά και με ξεχωριστή μαεστρία τους ρόλους των υπολοίπων αφήνοντας χώρο στους θεατές να επεξεργαστούν όλες τις πληροφορίες που τεχνηέντως τους μεταφέρει.
Η κα Φρόλλα (Μάνια Παπαδημητρίου) είναι εξαιρετική στο ρόλο της (για άλλη μια φορά της ταιριάζει «γάντι») όπως επίσης συναρπαστικός είναι ο κος Πόντζα (Νίκος Καραστέργιος). Οι δυο τους, κρατούν τους βασικούς ρόλους της κοινωνικής «αναταραχής» και δίνουν ρεσιτάλ ηθοποιίας διαστρεβλώνοντας τις καταστάσεις και αναστατώνοντας μια ολόκληρη μικρή κοινωνία ανθρώπων και θεατών, οδηγώντας τους από την αδράνεια που ζούσαν, στην απόλυτη σύγχυση και απορία.
Ο κος Αγκάτσι (Πασχάλης Μερμιγκάκης) δίνει επιτυχημένα με τον ρόλο του τον ορισμό της πραγματικότητάς του, όμως αμφιταλαντεύεται κάθε φορά ανάμεσα στην ψευδαίσθηση του ορισμού της ύπαρξης και στον προσωπικό του χωροχρόνο. Η απολαυστική σύζυγός του, κα Αμαλία Αγκάτσι (Λαμπρινή Θάνου) κρατάει με πολύ δυναμισμό, «ψηλά» το ύφος του κοινωνικού της ρόλου ενώ η κόρη του Ντίνα Αγκάτσι (Άντα Κουγιά) χαρίζει άψογα και επιτηδευμένα νότες δροσιάς με την αφέλεια και την νεανικότητά της, ψάχνοντας επεξηγήσεις στους δικούς της εφηβικούς ορισμούς.
Ο κος Σιρέλλι (Δημήτρης Νικολόπουλος) είναι ο «σταθεροαποψίτης, η κα Σιρέλλι (Ασημένια Παπαδοπούλου) η «καθωσπρέπει» και η κα Τσίνι (Βίκυ Αθανασίου) το «ραντάρ», συμπληρώνουν άψογα τρεις κοινωνικούς χαρακτήρες που κινούνται «δορυφορικά» γύρω και μέσα στη μικρή τους κοινωνία, η οποία αλλάζει άρδην τα σταθερά -μέχρι της αφίξεως των εισβολέων- δεδομένα τους.
Ρόλους-έκπληξη έχουν ο Αστυνομικός (Αντώνης Καφετζόπουλος) και ο Νομάρχης (Πάνος Σκουρολιάκος) που παρεμβαίνουν των υπολοίπων δημιουργώντας… άλλα κόλπα!
Ιδιαίτερα και επιτυχημένα είναι τα σκηνικά που χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες της παράστασης. Τα κουστούμια είναι εμπνευσμένα/σχεδιασμένα επιμελώς από την Μίκα Πανάγου και εκτελεσμένα από τη Βάνια Αλεξάνδροβα και όλα μαζί συνδυαστικά με τις σωστές μουσικές επιλογές του Χρήστου Ξενάκη, τα video-ηχητικά του Αντώνη Εξαρχάκη και τους εναλλακτικούς φωτισμούς (η επιμέλεια είναι του Νίκου Καμτσή) δίνουν ένα όμορφο, απολαυστικό αποτέλεσμα.
«ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ»
Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ.
Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Νίκος Καμτσής
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
κα Φρόλλα (Μάνια Παπαδημητρίου)
κος Πόντζα (Νίκος Καραστέργιος)
κος Αγκάτσι ( Πασχάλης Μερμιγκάκης)
κα Αμαλία Αγκάτσι (Λαμπρινή Θάνου)
Ντίνα Αγκάτσι (Άντα Κουγιά)
κος Σιρέλλι (Δημήτρης Νικολόπουλος)
κα Σιρέλλι (Ασημένια Παπαδοπούλου)
κα Τσίνι (Βίκυ Αθανασίου)
Αστυνομικός (Αντώνης Καφετζόπουλος)
Νομάρχης (Πάνος Σκουρολιάκος)
Κουστούμια/σχεδιασμός: Μίκα Πανάγου Εκτέλεση από τη Βάνια Αλεξάνδροβα
μουσικές επιλογές του Χρήστου Ξενάκη
video-ηχητικά του Αντώνη Εξαρχάκη
Φωτογραφίες: TOPOS ARTE
Έως 3 Μαρτίου 2019
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21.00
Κυριακές 20.00
