Χαζεύω το βιογραφικό μου. Το σουλουπώνω και το φτιάχνω ακόμα καλύτερο, πιο αποτελεσματικό και ίσως ακόμα πιο εντυπωσιακό. Παρατηρώ και θυμάμαι σε πόσα φροντιστήρια έχω εργαστεί. Είναι πολλά τελικά! Ξεκίνησα από το φροντιστήριο «Η ΙΣΤΟΡΙΑ». Κάποτε όλα πήγαιναν ρολόι. Φαντάσου, ήμουν και μαθητής εκεί και μετά με εμπιστεύτηκαν ως καθηγητή όταν ήμουν ακόμη φοιτητής! Τι πείρα είχα; Τίποτα! Ήμουν φτηνός όμως οπότε για ένα κακό μαθητή θα ήμουν καλός. Η λογική ήταν «σιγά μήπως και θα καταλάβει τι του λες;» και πέφτεις και εσύ στην παγίδα πως κάπως πρέπει να αποκτήσεις προϋπηρεσία. Τελικά τους έμεινε η ιστορία και βούλιαξαν αυτοί αγκαλιά με την ιστορία τους, στη θρυλική πλατεία των φροντιστηρίων. Ήρθε το φροντιστήριο «Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ». Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τη λογική «δε φωνάζουμε στα παιδιά γιατί θα μας φύγουν» αλλά έφτασα και στο σημείο το αφεντικό να μου χρωστάει μηνιάτικά και να αδειάζει τις τσέπες του και να μου λέει «να κοίτα, δεν έχω τίποτα». Ποιος να λυπηθεί ποιον τελικά! Έκλεισαν και αυτοί τελικά.

Ήρθε η μεγάλη στιγμή που ξεκίνησα να δουλεύω στο φροντιστήριο «Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ», που έχουν δύο γραφικοί ιδιοκτήτες φοβισμένος ο ένας και τρομαγμένος ο άλλος. Πέρασα πολλά χρόνια εκεί. Όταν σε φοβίζουν τόσο πολύ, δεν τολμάς να φύγεις. Ακούς για τα άλλα φροντιστήρια που δίνουν 5€ την ώρα (ναι υπάρχουν και αυτά αλλά τελικά υπάρχουν και άλλα που δίνουν και τον κανονικό μισθό) και λες «τρελός είμαι να φύγω;». Έζησα την απόλυτη υπερβολή. Εγώ έλεγα: «Μα 40 ασκήσεις στα παιδιά, για τα Χριστούγεννα;» «Ναι, ο ανταγωνιστής βάζει 25». «Μα 6 ενημερώσεις γονέων το χρόνο;» «Ναι, ο ανταγωνιστής κάνει 4». Αδιάκριτες ερωτήσεις, αμφισβήτηση και απανωτές προσβολές χαμηλού επιπέδου. Εργοδότες ποιοι; Δύο πρώην αποτυχημένοι καθηγητές που βγάζουν όλο το κόμπλεξ τους και τελικά μόνο φοβισμένους υπαλλήλους μπορούν να δεχθούν και να κρατήσουν. Αυτός που παραμένει είναι ο πιστός υπάλληλος που δε φέρνει αντιρρήσεις. Όμως ξεκίνησα να γκρινιάζω για τα προφανή και ήταν θέμα χρόνου να μπω στο μάτι του κυκλώνα και έτσι να αποχωρήσω από εκεί. Τσακωμένος ε; Γιατί εξάλλου από εκεί όσοι κατάφεραν να φύγουν τσακωμένοι έφυγαν.

Παράλληλα δούλευα βέβαια και στο φροντιστήριο «ΤΟ ΕΝΟΙΚΙΟ». Μία μέρα φώναξα σε ένα παιδί γιατί δεν διάβαζε. «Μα καλά, τι έκανες;» είπε το αφεντικό μου όταν ο γονιός του παιδιού παραπονέθηκε για τον τρόπο μου. «Τι να κάνω; δε διαβάζει τίποτα». Και τι άκουσα ; «Μα είσαι σοβαρός; Τι σε νοιάζει αν διαβάζει ή όχι; Αυτός είναι το ενοίκιο μου και ο δίδυμος αδερφός του είναι η ΔΕΗ μου. Είναι οι χορηγοί μας αυτοί». Κούνησα απλά το κεφάλι. Στα φροντιστήρια αυτά μέχρι το Μάιο όλοι οι μαθητές είναι με το ένα πόδι στο πανεπιστήμιο της επιλογής (των γονιών τους). «Στρώσου λίγο, αφού το έχεις!» λένε σε κάθε μαθητή. Το καλοκαίρι όμως που βγαίνουν οι βάσεις οι μισοί έχουν αποτύχει και αρχίζει το «μα ήσουν αφηρημένος», «αγχώθηκες», «έπεσαν δύσκολα» και διάφορα άλλα παραμύθια που δυστυχώς κάποιοι γονείς τα πιστεύουν όπως τόσους μήνες πίστεψαν και κάτι ψεύτικους βαθμούς που βασίζονταν σε γελοία θέματα.

Ακολούθησε το φροντιστήριο «Η ΕΠΑΡΣΗ». Το αντίθετο από το προηγούμενο φροντιστήριο. «Πρέπει να φύγει ένας μαθητής. Δε με απασχολεί ποιος, απλά βρείτε έναν που δε διαβάζει για να τον διώξουμε. Αυτή θα είναι η καλύτερη διαφήμιση για εμάς». Μοντέρνο marketing! Ο στόχος είναι και ο πετυχημένος μαθητής που θέλουμε να περάσει Ιατρική, αλλά και ο αποτυχημένος μαθητής που γίνεται η διαφήμιση σου μόλις τον στείλεις σπίτι του. Δε σας είπα! Δούλεψα και ως εθελοντής σε ένα κοινωνικό φροντιστήριο και με σεβάστηκαν λιγότερο και από τον κάθε εργαζόμενο τους. Μυστήριο πράγμα ο εθελοντισμός.

Μετά φτάνει η στιγμή που λες ότι δεν πάει άλλο και τελικά πρέπει να δουλέψεις σε ένα ΣΧΟΛΕΙΟ. Εκεί είναι το φυσικό περιβάλλον του καθηγητή μάλλον. Ένα σχολείο φαντάζεσαι που το πρωί θα ακούς την προσευχή και όλα τα παιδάκια θα παίζουν στην αυλή. Ωχ! Σε ποιο σχολείο να πάω; Σε αυτό που αν δε βάλω καλό βαθμό στο γιο του εφοπλιστή θα βρεθώ σπίτι μου ή σε αυτό που μόλις κλείσω διετία θα απολυθώ για να μην μονιμοποιηθώ; Ούτε θέλω να πάω σε αυτό που μου κολλάνε τα μισά ένσημα την ίδια στιγμή που ακούω «ξέρετε πόσα βιογραφικά έχω στο συρτάρι μου;». Και φυσικά με τίποτα δε θέλω να πάω σε αυτό που με αναγκάζουν να παραιτηθώ από το φροντιστήριο που δουλεύω το απόγευμα για να νιώθουν και αυτοί μια μοναδικότητα και αποκλειστικότητα αλλά ούτε σε αυτό που για να με προσλάβουν πρέπει να γνωρίζω υπουργούς και πρέσβεις. Τελικά εγώ θα συνεχίζω να μαθαίνω στα παιδιά όχι μόνο το μάθημα μου αλλά κυρίως να αγαπούν την αλήθεια και τους άλλους και να φοβούνται λιγότερο από όσο εγώ, για να μπορούν να υπογράφουν επώνυμα τις ιστορίες τους. Αυτό αρκεί. Ε, τι άλλο να κάνω; Βλέπετε έχω και εγώ ένα δάνειο, λογαριασμούς και παιδιά να μεγαλώσω άρα ναι είμαι και εγώ φοβισμένος και απλά ελπίζω πως κάπου, κάποτε θα βρω το φροντιστήριο ή το σχολείο «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

«Ο πολυμήχανος καθηγητής».