Είμαι η πιο όμορφη!

Άσ’ τους να λένε!

Η ομορφιά είναι μέσα μας λένε, στην ψυχή μας. Είναι η προσωπικότητά μας! Και καταλαβαίνω απόλυτα αυτή την ομορφιά, είναι υπαρκτή και αληθινή. Ας μην υποτιμάμαμε όμως την εξωτερική ομορφιά και μη μου πει κανένας από όλους αυτούς που υποστηρίζουν την ομορφιά της ψυχής με ποιητική διάσταση και όλο φιλοσοφία, πως στο- στη σύντροφό τους δεν τους ενδιαφέρει το πάχος, το ύψος, η μεγάλη μύτη και τα αλλήθωρα μάτια, γιατί το μάτι μου θα αρχίσει να κάνει απότομες κωλοτούμπες και δεν το θέλω.

Εγώ λοιπόν πέρα από την εσωτερική ομορφιά, πιστεύω και στην εξωτερική και νιώθω η πιο όμορφη από όλους. Όχι γιατί είμαι ψώνιο και γιατί δεν υπάρχουν ομορφότερες, που γρήγορα θα τρέξουν να σχολιάσουν οι κακεντρεχείς, αλλά γιατί αγαπώ τον εαυτό μου. Και όπως αναγνωρίζω την ομορφιά στους γύρω μου χωρίς κομπλεξισμό, αναγνωρίζω και τη δική μου.

Και ναι! Μου βρίσκω και εσωτερικά χαρίσματα, μα και εξωτερικά. Και δε μου ήρθε έτσι η τρέλα και το λέω ,αλλά ο κόσμος γύρω μου το επιβεβαιώνει. Και αφού το λένε, πόσο μάλλον οι άλλοι, γιατί εγώ να μην το πιστέψω εφόσον το βλέπω στον καθρέφτη μου και να το παίξω Ματίνα Μανταρινάκη; Για άλλους πάλι είμαι αδιάφορη ή άσχημη, εγώ όμως είμαι εντάξει μαζί μου!

Δε λέω να φτάσει κανείς στο άλλο άκρο, αλλά θέλει ισσοροπία και ειλικρίνεια. Πρώτα στον εαυτό σου και έπειτα στους άλλους. Κι εφόσον η προσωπικότητα του καθένα έχει ομορφιά, το να έχεις αυτοπεποίθηση είναι στα χαρακτηριστικά της. Ο καθένας από εμάς είναι ξεχωριστός, μοναδικός και πρέπει να το νιώθει. Αγάπησε το ΕΙΝΑΙ σου, που είναι και το μέσα και το έξω. Και άσ’ τους να λένε, όπως λέει και το τραγούδι!

Φάτε τη σκόνη μου

Γεννήθηκα σε σκούρα απόχρωση του μωβ, 2.800, χωρούσα στο χέρι του πατέρα μου από την παλάμη ως τον αγκώνα. «Κοντό θα βγει το παιδί», είπε ο γιατρός της μάνας μου. Μάτια πρησμένα, λίγο έλειψε και θα τα έχανα. Στις μωρουδιακές φωτογραφίες μόνο ένα στόμα διαρκώς ανοιχτό, πάντα να κλαίω.

Ύστερα, με έστειλαν σχολείο. Τελευταία στη σειρά, ψιθυρίζουν στο αφτί μου μια πρόταση. Παίζουμε χαλασμένο τηλέφωνο. Πρέπει να το πω δυνατά. «Η Κ. έχει μια μύτη σαν μελιτζάνα». Γονίδια. Και τι να κάνω κορίτσι πράγμα; Να ‘ταν έστω λίγο γαμψή σαν του Βασιλάκη του Παπακωνσταντίνου να πω μάλιστα,έχει μια αρχοντιά!

Εφηβεία άγρια. Δερμάτινα λουράκια στο χέρι, τρύπες στο αφτί πέντε -ντροπή, σε χωριό ζούμε!-, τζίν σκισμένα στην κωλότσεπη, τη μάνα μου να την πιάνει τρέλα. Άρβυλο και ένα μπλουζάκι placebo γιατί δεν είμαστε και τίποτα σκληροί ροκάδες.

Στις παρελάσεις πάντα με τα προσκοπάκια, σορτσάκι δύο νούμερα μεγαλύτερο, κακοφτιαγμένο φερμουάρ, φουσκώνει και μοιάζω με αγόρι. Στο κεφάλι φυσικά μπερές. Η μάνα μου να βλέπει τα άλλα κοριτσάκια με τις φουστίτσες τους, τα μαλλιά τους λυτά, όμορφα χτενισμένα και να βουρκώνει.

Πανεπιστήμιο. Κάτι που σου τραγούδησα, κάτι τα μάτια μου τα μπλε, σε έριξα. Μου λες πως γεννήθηκα 35 χρονών και είσαι μαζί μου γιατί σου αρέσουν οι μεγαλύτερες γυναίκες. Ε όχι καλέ μου! Ως εδώ!

Μπαίνω σε μαγαζί με είδη ζωγραφικής. Φοράω κουκούλα και γυαλιά,αν είναι να το κάνουμε,να το κάνουμε σωστά, Hollywood style. Ζητάω σπρέυ. Θέλω ροζ. Δεν έχει. Βγαίνω βράδυ, στη γειτονιά σου. Κάτω από την κουκούλα -φούτερ I love antwerpen, παραβατική του κώλου- ακουστικά ροζ, έτσι για να μπαίνουν τα πράγματα σε μια τάξη. Ακούω tool, parabola. «Είμαι η πιο όμορφη απ’όλους»!! Φάτε τη σκόνη μου τώρα!

Και οι κούκλες στη βιτρίνα όμορφες είναι…

Είσαι η πιο όμορφη από όλους! Από όλους; Μα από όλους; Εντυπωσιακό! Και καλά να ’σαι η πιο όμορφη της πολυκατοικίας και της γειτονιάς, άντε και της συνοικίας, μα και της χώρας; Να το δεχτώ, γιατί το ψώνιο σου απλώνεται ανεξέλεγκτα σε όλη την επικράτεια.

Μα δε σου φτάνει αυτό! Δε λες είμαι η πιο όμορφη από όλες… αλλά από όλους! Ανταγωνίζεσαι όχι μόνο τις φίλες σου και τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό, αλλά και τον αρσενικό. Έχεις μπει σε τέτοιο τρυπάκι που θεωρείς τον εαυτό σου πιο όμορφο και από τον Μήτσο τον ταρίφα και τον Μπάμπη τον κρεοπώλη! Ανταγωνίζεσαι τους πάντες και τα πάντα.

Είναι χαζό που δεν ξέρεις πως πάντα υπάρχει κάποια πιο όμορφη, πιο έξυπνη και πιο δυνατή! Και βέβαια είσαι εξαιρετικά αφελής, όταν δε νοιώθεις καν πως για τον καθένα μας υπάρχουν πολλοί που μας θεωρούν τους πιο όμορφους, άλλοι τόσοι που μας θεωρούν τους πιο άσχημους.

Και να σου πω ακόμα κάτι;

Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που μπορεί να μας θεωρούν εξαιρετικά αδιάφορους. Και η ομορφιά σου κάποτε μπορεί να ήταν αδιάφορη για κάποιον ενώ τώρα όχι. Τι άλλαξε; Α! και για να στο δυσκολέψω ακόμα περισσότερο, μερικές φορές οι κούκλες στις βιτρίνες είναι οι πιο όμορφες, αλλά η μόνη σχέση που μπορούν να κάνουν είναι με τις ζακέτες που τις ντύνει η μόδα.