Τον συναντήσαμε στο σπίτι του στην οδό Πατησίων. Μας υποδέχτηκε μαζί με τη Σίβα τη σκυλίτσα του. Μιλήσαμε αρκετή ώρα μαζί του, τόσο που πια είχε βραδιάσει. Η κουβέντα γεννούσε συνεχώς και άλλες ερωτήσεις. Εκείνος ευχάριστος και συγκρατημένος. Δεν είναι καλλιτέχνης ή τραγουδιστής όπως λέει, ούτε κάνει καριέρα. Είναι ένας τύπος που απλώς του αρέσει να τραγουδάει.

Που μεγάλωσες;

Μεγάλωσα στην πλατεία Αμερικής. Όσο κρατούσε ο εμφύλιος έφυγα από την Πατησίων και έμεινα στον παππού και τη γιαγιά. Έπειτα στην εφηβεία μου έμεινα με τους γονείς μου στο Κολωνάκι. Εκεί λοιπόν κάτω από το σπίτι μου είχε ένα καφενείο ημιυπόγειο και μεταξύ άλλων καθόταν και ο Βάρναλης. Έπαιζε τάβλι και τον άκουγα που βλαστήμαγε. Είχα και τον πατέρα μου που ήταν και αυτός βλάστημος και έχω και εγώ το αθυρόστομο του πράγματος.

Στο εξωτερικό πότε έφυγες;

Με στείλανε μικρό έξω να μάθω τη γλώσσα. Να πάρω δήθεν μια ευρωπαϊκής φύσεως καλλιέργεια. Μόνος μου έφυγα μόλις τελείωσα το σχολείο. Για πολλά χρόνια πηγαινοερχόμουν. Τελικά όμως κατέληξα στις ρίζες μου στην Πατησίων. Πλέον βέβαια δεν έχει καμία σχέση με το περιβάλλον που είχε κάποτε η περιοχή εδώ.

Η πρώτη εικόνα που σου έρχεται από τη δική σου Πατησίων;

Το σταυροδρόμι εκεί που μέναμε και παίζαμε τα παιδιά της γειτονιάς ήτανε χωματόδρομος, δεν υπήρχαν αμάξια. Το πολύ 3-4 αμάξια να κυκλοφορούσαν. Ήταν όλοι χωματόδρομοι και όλα τα σπίτια ανοιχτά. Δίψαγες έμπαινες σε ένα σπίτι και έπινες νερό. Οι γυναίκες έβγαζαν τις καρέκλες στις γειτονιές μιλούσαν και τραγουδούσαν. Αυτό που θυμάμαι πολύ είναι ότι είχα δει γυρίσματα από το “Στέλλα”. Θυμάμαι τον Φούντα. Και ένα άλλο “Το παιδί και το δελφίνι” με την Σοφία Λόρεν.

Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή, ειδικά οι νεότεροι δεν έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο.

Ούτε και οι παλιότεροι έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο. Κοίταξε είναι πόλεμος χωρίς να γίνεται πόλεμος. Πιο εύκολα θα το αντιλαμβανόμασταν ή θα ξέραμε πως θα αντιδράσουμε αν μας βομβάρδιζαν, παρά αυτός ο πόλεμος φθοράς. Το σύνθημα τους σήμερα είναι “ψόφα και μην βγάλεις άχνα” δεν μπορείς να το πεις αλλιώς αυτό που συμβαίνει. Κατά τα άλλα γίνεται πάρτυ. Σε ένα χρόνο μέσα αποκτήσαμε 15% παραπάνω  εκατομυριούχους. Αεριτζίδες στην ουσία.

Το δικό σου σύνθημα ποιο είναι;

Να πάτε να γ@μ… Δεν μπορώ εδώ να είμαι ψύχραιμος και συνετός. Όταν σε έχουν με τη θηλιά στο λαιμό δε γίνεται. Το ότι η αριστερά οπισθοχώρησε και χρησιμοποιεί έναν συστημικό λόγο, πιθανόν για να μαζέψει και κάποιες ψήφους από νοικοκυραίους, είναι λάθος.

Αυτοί που μας κυβερνάνε είναι προδότες. Κανονικά αυτοί έπρεπε να περάσουν από το δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου εν καιρώ ειρήνης. Μεγαλύτερη βία με το να πτωχεύσεις ένα λαό σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα δεν υπάρχει. Τι άλλο χρειάζεται για να σε πουν εγκληματία; Αυτοί σκοτώνουν κανονικά.

Στον Πρετεντέρη πήγα ορμώμενος από δύο πράγματα πρώτον περιέργεια για τον Βορίδη κι έπειτα για τον Πρετεντέρη που δεν τους είχα δει από κοντά.

Χρυσή Αυγή.

Εγώ την λέω πολιτισμικό έκτρωμα της τηλεοπτικής κοινωνίας-εποχής. Φυσικό είναι να υπάρχει, στατιστικά αν θέλεις, ένα ποσοστό φασιστών. Εφόσον σκέφτεται και έτσι ο άνθρωπος. Ο ναζισμός σου επιβάλλει, όπως και άλλα συστήματα, το τρόπο που θέλει ο άλλος να ζεις για να σε εκμεταλλεύεται. Αλλά κυρίως να σου επιβάλλει τον τρόπο ζωής σου. Εξού και η ομοφοβία τους. Εδώ στην Πατησίων είναι πρόσφορο έδαφος για εκείνους. Δουλειά της Αριστεράς είναι να στηρίζει τους αδύναμους κι όχι ν’αφήνει τους χρυσαυγουαλήτες ν’αλωνίζουνε.

Τα τελευταία γεγονότα έπρεπε να είχαν γίνει πριν πολύ καιρό και όχι με αυτόν το τρόπο. Ξαφνικά είδαμε το φως μας; Δεν τα ήξεραν δηλαδή; Το θέμα είναι ποιοι τους κυνηγάνε τώρα; Αυτοί που ο λαός φωνάζει: Προδότες! Ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Άδωνις και κάτι άλλοι, είναι άρρωστοι. Θα έπρεπε να είναι σε άσυλο.

Μοιάζει με την χούντα η σημερινή κατάσταση;

Μπορώ να σου πω ότι είναι χειρότερο. Αυτή η χούντα είναι ύπουλη γιατί έχει μια επίφαση δήθεν δημοκρατίας, κράτους δικαίου. Το δίκαιο ποιανού; Η δημοκρατία έχει κλήρο, όχι ψήφο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ελπίδα;

Δεν ξέρω αν αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίδα. Αν ήταν πάντως να φέρουν την ανατροπή θα το είχαν κάνει. Ο κόσμος τραβιέται άσχημα, η μισή Ελλάδα είναι άνεργη. Κανονικά θα έπρεπε να είχε πάνω από 40% στις δημοσκοπήσεις όσο φτιαχτές και αν είναι.

Όταν πήγαινες στον Πρετεντέρη ήσουν προετοιμασμένος για αυτά που θα έλεγες;

Στον Πρετεντέρη πήγα ορμώμενος από δύο πράγματα. Πρώτον περιέργεια για τον Βορίδη κι έπειτα για τον Πρετεντέρη που δεν τους είχα δει από κοντά. Από εκεί και πέρα δεν είχα προγραμματίσει τίποτα κι ούτε περίμενα τέτοια αντίδραση γι΄ αυτά που είπα στο διαδίκτυο. Μίλησα αυθόρμητα. Αυτόν που πρότεινε να με φωνάξουν εκ των υστέρων, μπορεί να τον απέλυσαν κιόλας. Πρώτη φορά τον είδα τόσο αμήχανο τον Βορίδη. Ο Πρετεντέρης έχει την φωλιά του χεσμένη και αυτό το ξέρει όλος ο κόσμος.

Ήσουν εκνευρισμένος όταν μιλούσες;

Μπα δεν ήμουν. Δεν είναι καλό να είσαι εκνευρισμένος. Από μικρός έχω ένα σεμνό θράσος. Αν έχω να πω κάτι θα το πω.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του νεοέλληνα σήμερα. Διαφορετικά χαρακτηριστικά είχε το ΄80, διαφορετικά το ΄90, διαφορετικά το 2000.

Υπάρχουν λογιών λογιών νεοέλληνες. Υπάρχει ο τύπος του Ελληναρά που μπορεί να εξελιχθεί και σε χρυσαυγίτη. Έχουν την ίδια νοοτροπία. Γενικά έχουμε μια ροπή προς την οπαδοποίηση. Η πολιτική ζωή έχει γίνει σαν ΠΑΟΚ- ΑΡΗΣ.

Οι νέοι σήμερα είναι αυτοί που θα φέρουν την αλλαγή;

Για μένα η πολιτική είναι μια δουλειά με την οποία δεν θα έπρεπε να ασχολείται ο κόσμος, γι αυτό έχουμε τους πολιτικούς για να διαχειρίζονται το ευ ζην της πόλης ή της δημοκρατίας. Ακριβώς για μην ασχολούνται οι υπόλοιποι. Εδώ μας έχουν καταντήσει να ασχολούμαστε μόνο με αυτά και αυτό είναι κακό. Το πνεύμα πρέπει να είναι πάνω από αυτά. Να πετάει. Γιατί να είμαι υποχρεωμένος εγώ να ασχολούμαι με τον Βενιζέλο;

Ποιο θα ήταν όμως το ιδανικό μοντέλο σε μια κοινωνία;

Που να ξέρω;Αν ήταν ο καθένας κύριος του εαυτού του και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε σαν κύριοι. Δεν σου αρέσω, μην με κάνεις παρέα, δεν θα έρθω να σε σφάξω κιόλας. Σήμερα δεν υπάρχει προοπτική, οι νεότεροι μεγαλώνουν χωρίς προοπτική. Εμείς οι παλαιότεροι μετά από τον εμφύλιο και την Κατοχή μεγαλώσαμε με την προοπτική ότι υπάρχει ειρήνη, αλλά τώρα είναι όλα παραμύθι. Δηλαδή ένα γλάσο υπάρχει από πάνω και από κάτω είναι ερείπια.

Κάτι ελπιδοφόρο βλέπεις;

Στους νέους ανθρώπους βλέπω ελπίδα. Το ελπιδοφόρο είναι ότι έστω αυτή η κατάσταση να γίνει η αφορμή να αλλάξουν οι σχέσεις μεταξύ μας. Να γίνουν πιο ουσιαστικές. Είναι δυστυχώς αργές οι διαδικασίες και επώδυνες. Είναι μια δύσκολη γέννα. Για όλα υπάρχει ένα ποίημα. Οι απολύσεις γίνανε διαθεσιμότητα κ.ο.κ.

Πόσο διαφορετικός είναι σήμερα ο κόσμος;

Είναι πιο έντονη η μιζέρια του σήμερα. Και στο δρόμο να περπατήσεις το αντιλαμβάνεσαι αυτό. Βλέπεις μεγάλη διαφορά. Ακόμα και από την κίνηση στην Αθήνα που κάποτε δεν σταματούσε ποτέ. Τώρα στις 2 το βράδυ δεν κυκλοφορεί τίποτα, δεν υπάρχει ψυχή.

Η μουσική;

Η μουσική είναι η γλώσσα που ενώνει όλους τους λαούς. Εδώ έχει καταντήσει στα σχολεία η ώρα για καζούρα, δηλαδή πλήρης απαξίωση. Η μουσική είναι από τα κυριότερα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού. Το πρόβλημα εκεί είναι. Δεν είναι το οικονομίστικο. Γι αυτό μας φλομώνουν στα νούμερα όλη μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν έχουμε δημιουργήσει μετά την επανάσταση έναν κοινό πολιτισμό. Και οι Ισπανοί πέρασαν εμφύλιο και ίσως και πιο άγριο, αλλά τους βλέπεις έχουν μια κοινωνική συνοχή.

Η σχέση σου με το χρήμα ποια είναι;

Δεν έχω μία. Ότι βγάζω είναι από τη δουλειά μου. Πάντα έτσι ήμουν. Υπήρχαν βέβαια και εποχές που ήταν σαφώς καλύτερες.

Ραδιόφωνο κάνεις;

Ναι κάθε Δευτέρα βράδυ 11-12 στο Κόκκινο. Μου αρέσει το ραδιόφωνο. Σε βάζει σε μία διάθεση που μπορείς να φύγεις και να φανταστείς πράγματα. Η τηλεόραση αντιθέτως σου δίνει την εικόνα έτοιμη και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για αυτό έχει κάνει και τόση ζημιά και όσο αφορά την αισθητική, αλλά και την απομόνωση του ανθρώπου. Όσο προοδεύει η τεχνολογία της επικοινωνίας, τόσο λιγότερο επικοινωνούν οι άνθρωποι.

Στην γη ή στον αέρα; Που προτιμάς να είσαι;

Το όνειρο του ανθρώπου είναι να πετάει. Να ίπτασαι είναι ωραία!

Το τραγούδι “Υπάρχω” το πήρες και του άλλαξες τα φώτα. Πως ήρθε η ιδέα;

Είναι τόσο χαρακτηριστικό το στοιχείο του Ελληναρά στο τραγούδι αυτό που ήθελα να το αποδομήσω. Να το κάνω λίγο βλαχο-gothic. Η πρώτη σκέψη ήταν αυτή. Παρόλα αυτά μου αρέσει. Είναι κομμάτι που με εκφράζει. Ο Καζατζίδης είχε ωραία φωνή αλλά πολύ κλάψας ρε παιδί μου.

Γι αυτό και έχω πρόβλημα με τους έντεχνους και τους λόγιους. Κάντε μας να κλάψουμε, αλλά μην κλαίτε και εσείς. Όπως δεν μου αρέσει και η άλλη πλευρά. Αυτό το καταγγελτικό, το εύκολο στα τραγούδια τα σημερινά. Τουλάχιστον τα σκυλάδικα ξέρουν τον κόσμο τους, ξέρουν που απευθύνονται. Ενώ οι έντεχνοι έχουν αυτό το δήθεν που δεν το μπορώ. Αυτή τη θολοκουλτούρα.

Σε ενοχλεί που σε λένε πρωτεργάτη του ροκ στην Ελλάδα;

Το θεωρώ λίγο υπερβολικό. Η αναγνωρισιμότητα είναι ευχή και κατάρα. Εμένα η δουλειά μου είναι να παρατηρώ. Αν παρατηρούν οι άλλοι εσένα δεν μπορείς να το κάνεις.

Θέατρο βλέπεις;

Αποφεύγω να σου πω την αλήθεια. Φοβάμαι την ήττα. Αυτή η κλασική διδαχή της αποστασιοποίησης, το υπερπάθος, με ξενίζουν. Λένε για τους Αμερικάνους ότι είναι βλάκες και όμως έχουνε από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς. Ξεπεράσανε και τους μέντορές τους. Σε πείθει ο άλλος.

Βαριέσαι στις συναυλίες;

Όχι ποτέ. Το βαριέμαι είναι μια έννοια που δεν την έχω αισθανθεί ποτέ. Στις συναυλίες το μόνο κουραστικό είναι όταν δεν υπάρχει καλό παίξιμο. Είναι πολύ δύσκολο τότε. Από την άλλη, όταν ρολάρει το πράγμα είναι σαν να είσαι στον παράδεισο.

Τι οφείλει να κάνει ο λαός από εδώ και πέρα;

Είναι θέμα στρατηγικής φιλοσοφίας. Καταρχήν να βγει από αυτό το λούκι που τον έχουνε βάλει, δηλαδή να σκέφτεται μόνο νούμερα. Γιατί είτε ο μισθός είναι 400, είτε 500 δεν έχει σημασία. Χρειάζεται ριζική αλλαγή!