Δεν υπάρχει γάμος χωρίς κλάματα και κηδεία χωρίς γέλια. Οι πιο θλιμμένοι άνθρωποι είναι συχνά οι κωμικοί ηθοποιοί. Το χιούμορ είναι λύτρωση. Άμυνα ψυχής.
Ένα όπλο για να ξορκίσεις το κακό. Φάρμακο για την κατάθλιψη. Το απόλυτο ζωτικό εργαλείο. Γιατί αυτή η ρημάδα η ζωή, μόνο με χιούμορ, χαρά και αισιοδοξία παλεύεται. Το αλέγκρο και η ελαφρότητα είναι τα βαρίδια που μας πάνε στο βάθος των πραγμάτων. Αν την πάρεις πολύ στα σοβαρά τη ζωή, θα σε πάρει από κάτω.
Το γέλιο είναι ο εσωτερικός μας γιατρός. Γέλα, αγάπα και τραγούδα λοιπόν! Δούλεψε σαν να μην χρειάζεσαι λεφτά. Χόρεψε σα να μη σε βλέπει κανείς. Τραγούδα σα να μη σ’ ακούει κανείς. Ζήσε! Μη φοβάσαι να εκτεθείς. Και να θυμάσαι: Χιούμορ είναι ο χυμός του πνεύματος. Ο πνευματώδης άνθρωπος, γελά, παίζει σαν παιδί, πειράζει τους άλλους, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται.
Ο σοβαροφανής είναι -εννιά στις δέκα φορές- φελλός. Μιλάει λίγο και με στόμφο, γιατί πολύ απλά δεν έχει τι να πει και το λανσάρει για στυλ. Όπως λέει κι ο Woody Allen είναι εύκολο να υποδυθείς τον σοβαρό. Δεν είναι καθόλου εύκολο να υποδυθείς τον αστείο. Και βέβαια σε χαρές και στενοχώριες μας συντροφεύουν πάντα τα τραγούδια. Που σου ζεσταίνουν την καρδιά ή σου παγώνουν το αίμα. Γιατί οι μεγάλοι δημιουργοί κρύβουν μέσα τους καρδιά μικρού παιδιού και τα μικρά παιδιά αγαπούν τα μεγάλα τραγούδια…
Είναι σαφές ότι μόνο οι σοβαροί έχουν χιούμορ. Ο ίδιος σπουδαίος άνθρωπος έχει γράψει τον Κεμάλ και τα παλιομισοφόρια. Ο Μάνος Χατζιδάκις. Ένας αλλά λέων υπογράφει την νήσο των Αζορών και την Δραπετσώνα. Ο Μίκης ο επιμήκης. Ο ίδιος χαρισματικός δημιουργός είναι πίσω από τα μαλαματένια λόγια και τον Ταρζάν. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος.
Ο πατριάρχης όλων κέντησε στο μπουζούκι του τα καραβοτσακίσματα και το όσοι γεννούν πρωθυπουργοί. Ο Μάρκος Βαμβακάρης. Το αυτό ιερό πρόσωπο εμπνεύστηκε την Συννεφιασμένη Κυριακή και τα καβουράκια. Ο Βασίλης Τσιτσάνης. Ένας γνήσιος Αριστοφανικός Έλληνας είναι πίσω απ’ το μάλιστα κύριε και τον πιο καλό τον μαθητή. Ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Ο ίδιος εξαιρετικός λαϊκός συνθέτης έγραψε τον γυάλινο κόσμο και το λαϊκό τσα-τσα. Ο Απόστολος Καλδάρας. Το πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαριά και το φουρό. Ο Μητσάκης. Το δε λες κουβέντα και το για όλα φταιν οι γκόμενες. Ο Δήμος Μούτσης. Το δεν θα ξαναγαπήσω και το δελφίνι-δελφινάκι. Ο Μάνος Λοΐζος. Το μοιάζεις κι εσύ σαν θάλασσα και τις παρτίδες.
Ο Μανώλης Χιώτης. Το Σαββατόβραδο στην Καισαριανή και τον Λευτέρη. Ο Ξαρχάκος. Ο ίδιος στιχουργός έγραψε το όταν τύχει και την πεθερά. Ο ΛοΓό. Τα θερινά τα σινεμά και το είμαι ένας φτωχός και μόνος κάουμπόυ. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
Και η ζωή συνεχίζεται με γέλια και τραγούδια…
Πάμε για φινάλε με τους θεϊκούς
στίχους του Τσιτσάνη:
Τα βάσανα μεσ’ στη ζωή
θα τα περάσουμε μαζί
μαζί τις πίκρες, τις χαρές,
μαζί και τις αναποδιές
θα τη βγάλουμε αντάμα
πότε γέλιο, πότε κλάμα.
Θα μανουβράρουμε μαζί
την ακατάστατη ζωή
μια σφαίρα είναι ο ντουνιάς
και θα γυρίσει και για μας
σε παλάτια, σε τσαντίρια
θα τα πιούμε τα ποτήρια.
