Είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με τον μεγάλο χορογράφο Μωρίς Μπεζάρ όταν ήμουν υπεύθυνος των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (το 1997, 1998). Με συνάρπαζε η απλότητα και η χάρη του, η σεμνότητα κι η απόλυτη προσγείωση στην «πραγματικότητα».
Ήταν μεγαλοφυής και μεγαλειώδης. Λάτρης των αισθήσεων, με επίφαση στη γεύση. Βγαίναμε και τρώγαμε μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις του στο εστιατόριο «Ηρώδειο» με θέα την Ακρόπολη.
Ο αργεντικός χορευτής Χούλιο Μπόκα έλεγε πως όταν θα έφτανε τα σαράντα και θα σταματούσε να χορεύει επαγγελματικά, θα απολάμβανε το καλό φαγητό όπως εμείς (εγώ κι ο Μωρίς).
Τον είδα μια τελευταία φορά χρόνια μετά στην αποχαιρετιστήρια παγκόσμια περιοδεία του. Με θυμήθηκε και χαμογέλασε: «τώρα θα γίνω σαν …εσένα!!!». Κι εγώ του απάντησα, ο ετοιμόλογος: «μόνο που δεν μπορώ να σου το ανταποδώσω και να γίνω κι εγώ σαν εσένα». Γελάσαμε από την καρδιά μας. Γιατί αυτό είναι το αλάθητο κριτήριο του αληθινού ταλέντου και της σκληρής δουλειάς: το χιούμορ, η εύθυμη διάθεση, ο διονυσιασμός, η βακχεία…
Στην παράσταση τώρα. Τη φετινή. Στο Ηρώδειο. Μνημόσυνο αντάξιο της μεγαλοσύνης ενός μεταστάντος.
Αιώνιες χορογραφίες που αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου. Το πρώτο και το τρίτο μέρος αριστουργηματικό, σύγχρονο, σα να ήταν χθες… σα να ήταν ο Μωρίς Μπεζάρ στις κουίντες και διηύθυνε σιωπηλός με το αιώνιο μειδίαμά του και τη γαλήνη ενός βούδα.
Τώρα βρήκε τη νιρβάνα για την οποία διψούσε η ψυχή του. Κουρασμένος από την τριβή του με την ύλη, αλλά όχι αποκαμωμένος. Ποτέ. Τον βοηθούσε η επικούρεια αντίληψη της ζωής. Ήταν πιο Έλληνας κι από εμάς του Έλληνες. Απόδειξη: ο τρόπος που χορογράφησε τους «ελληνικούς χορούς» του επίσης «αθάνατου» Μίκη Θεοδωράκη. Όσο για το «Μπολερό» θα μείνει για πάντα σαν ΤΗ χορογραφία, ύμνος στη Ζωή και κατάφαση στην αναπόδραστη ανάπαυση του θανάτου.
Είναι σαν ο πρώτος χορευτής να κονταροχτυπιέται με τον Χάροντα στα μαρμαρένια αλώνια. Αρχετυπικός. Ένδοξος. Κραταιός ως Έρως.
Στο ενδιάμεσο των δύο μνημειωδών έργων Τέχνης ανυπερβλήτου μια σύγχρονη μετά το μοντέρνο χορογραφία, με τη χρήση video-art και προβολών στους ξεδοντιασμένους τοίχους του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού. Η παρακμή κι ο σχολιασμός της, ο νεορομαντισμός κι η αποτυχία του. Παρωδία του κιτς κι έμμεση κριτική ενάντια στην τηλεοπτική αισθητική… Μεγάλη όμως η τόλμη του σύγχρονο χορογράφου να συγκριθεί με έναν γίγαντα!
Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας
Αιώνιες χορογραφίες που αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου. Το πρώτο και το τρίτο μέρος αριστουργηματικό, σύγχρονο, σα να ήταν χθες… σα να ήταν ο Μωρίς Μπεζάρ στις κουίντες και διηύθυνε σιωπηλός με το αιώνιο μειδίαμά του και τη γαλήνη ενός βούδα.
info:
ΤΑ ΜΠΑΛΕΤΑ BÉJART παρουσιάζουν:
«7 Ελληνικοί Χοροί»: Maurice Béjart / Μίκης Θεοδωράκης
«Tous les hommes presque toujours s’ imaginent»: Gil Roman / John Zorn
«Boléro»: Maurice Béjart / Maurice Ravel
ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ
Κυριακή 15 & Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 21.00
Τα Μπαλέτα Béjart της Λωζάνης έρχονται στο Ηρώδειο με ένα ensemble 60 χορευτών για να μαγέψουν την σκηνή του Ηρωδείου με χορογραφίες πάνω σε μουσική από τον Ravel έως τον δικό μας Μίκη Θεοδωράκη. 3 σπουδαία έργα που παρουσιάζονται μαζί για δύο μόνο παραστάσεις, Κυριακή 15 και Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τις 2 χορογραφίες «σταθμούς» του Μaurice Béjart. «7 ελληνικοί χοροί» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και το περίφημο «Boléro» με την αξεπέραστη μουσική του Maurice Ravel που αποθεώνουν την τέχνη του μπαλέτου.
Αλλά και την χορογραφία του βραβευμένου Καλλιτεχνικού Διευθυντή των Béjart, GilRoman με τίτλο «Tous les hommes presque toujours s’ imaginent» που αποδεικνύει όλο το ταλέντο και το υψηλό καλλιτεχνικό του επίπεδο.
Maurice Béjart
Γεννήθηκε στη Μασσαλία την 1η Ιανουαρίου του 1927 και πέθανε στη Λωζάνη στις 22 Νοεμβρίου του 2007. Ξεκίνησε την καριέρα του στο Vichy το 1946, συνέχισε με τους Janine Charrat και Roland Petit αλλά κυρίως στο Λονδίνο ως μέλος του Διεθνούς Μπαλέτου. Το 1995, επιβεβαιώνεται η νεωτερική του ματιά με την χορογραφία «Symphonie pour un home seul» ερμηνευμένη από την ομάδα του Les Ballet de l’ Etoile. Μετά από πολλές χορογραφίες και πλήθος παραστάσεων ανά τον κόσμο το 1987 δημιουργεί το Μπαλέτο Béjart, στη Λωζάνη.
Gil Roman
Ο Gil Roman, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών ερμήνευσε τις πλέον περίφημες χορογραφίες του Maurice Béjart πριν γίνει ο νέος Καλλιτεχνικός Διευθυντής των Μπαλέτων Béjart της Λωζάνης. Ως ορισμένος από τον Maurice Béjart διάδοχος και Καλλιτεχνικός Διευθυντής το 2007, συνεχίζει να δημιουργεί νέες χορογραφίες και διατηρεί την κληρονομιά του Béjart.
Έχει βραβευτεί με το «Danza & Danza» ως καλύτερος χορευτής για την ερμηνεία του στο «Brel et Barbara», με το «Nijinsky Award» από το «Monaco Dance Forum» και με το ειδικό βραβείο από το Φεστιβάλ Τέχνης της Σανγκάης για την δουλειά του πάνω στην χορογραφία του Maurice Béjart «The Ninth Symphony». Το 2015 έλαβε το βραβείο «Maya Plissetskaya» και τo έμβλημα του Ιππότη «Chevalier dans l’ ordre national du Merite».
Béjart Ballet Lausanne
Από την αρχή τους το 1987, τα Μπαλέτα Béjart της Λωζάνης αποτελούν σημείο αναφοράς στο χορό. Με βάση το όραμα του ιδρυτή τους περιοδεύουν ανά τον κόσμο και συστήνουν το μπαλέτο σε ευρύτερο κοινό. Ένα από τα πλέον διάσημα μπαλέτα που έχει μαγέψει εκατομμύρια θεατές στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου με το υψηλό επίπεδο καλλιτεχνικής ματιάς και άρτιας τεχνικής έρχεται στο Ηρώδειο με ένα ensemble 60 χορευτών!
«7 Ελληνικοί Χοροί»: Maurice Bejart/ Μίκης Θεοδωράκης
Αυθεντικά ελληνικά “βήματα” ενσωματωμένα στην χορογραφία του Béjart φέρνουν στο μυαλό το άρωμα και το χρώμα της Ελλάδας. Ο ένθερμος φιλέλληνας Maurice Béjart γοητευμένος από την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη οργάνωσε με μαθηματική ακρίβεια την χορογραφία του εξυμνώντας την Ελλάδα, τον πολιτισμό και την ιστορία της. Μια μοναδική ευκαιρία να απολαύσουμε την σύμπραξη δυο κολοσσών της τέχνης για πρώτη φορά στο Ηρώδειο.
«Tous les hommes presque toujours s’ imaginent»: Gil Roman/ John Zorh
Ο Gil Roman βυθίζεται σε ένα πλήθος συνθέσεων του σύμπαντος που έχει δημιουργήσει ο λαμπρός Αμερικανός πολυ-οργανίστας John Zorn, το οποίο έχει εξερευνήσει από το 1990 έως το 2017. Βήμα βήμα, με μια κίνηση, μια πόζα, o Gil Roman πηγαίνει τους χορευτές του πέρα από τους τοίχους.
«Boléro»: Maurice Bejart/ Maurice Ravel
Το δημοφιλές μουσικό έργο του Γάλλου συνθέτη Μωρίς Ραβέλ (1875 – 1937), γράφτηκε για μπαλέτο το 1928. Ο Maurice Béjart δημιούργησε τη χορογραφία στις Βρυξέλλες τον Ιανουάριο του 1961 δίνοντας τον κεντρικό ρόλο της ”Μελωδίας” σε μια χορεύτρια και στη συνέχεια σ’ έναν χορευτή. Ο “Ρυθμός” ερμηνεύεται από μια ομάδα χορευτών. Ερμηνευμένο και αγαπημένο σε όλο τον κόσμο για πάνω από μισό αιώνα, το Boléro είναι η απόλυτη χορογραφία. Μεταξύ άλλων την έχουν ερμηνεύσει οι κορυφαίοι σολίστ Maya Plisetskaya, Sylvie Guillem και Jorge Donn.
