Ένα γλυκόπικρο Lemon στο ατμοσφαιρικότατο Μπάγκειον – μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε!!! Ανυπερθέτως. Για δεύτερη χρονιά, βελτιωμένο κι ασύλληπτο. Δεν παίζονται οι άνθρωποι. Μέχρι και ακροβατικά κάνουν από τη σάπια οροφή του πάλαι ποτέ αριστοκρατικού ξενοδοχείου. Έμεινα έκπληκτος κι ευχαρίστως θα έβλεπα αυτή την παράσταση κάθε φορά που είμαι πικραμένος…
Με φιλοσοφικό βάθος για τη φυλακή και την ελευθερία, για την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και τις σκοτεινές βουλές των θεών, αυτό το έργο κερδίζει αμέσως τον θεατή με την χαρμολύπη και την απλότητα των διαλόγων. Στην απλότητα η σοφία, στην ευκρίνεια η διάκριση, στη λακωνικότητα η πλήρης κατοχή των εκφραστικών σου μέσων…
Ένα μωρό έκθετο πάνω σε ένα πιάνο στο σαλόνι της πρώτης θέσης ενός υπερωκεάνιου που μεταφέρει οικονομικούς μετανάστες στην Γη της Επαγγελίας, δεν είναι δα κι ένα αμελητέο θέμα. Πόσω μάλλον που αυτό το παιδί δεν εγκαταλείπει ποτέ σε όλη τη ζωή του το γενέθλιο πλοίο κι επί πλέον, γίνεται κι αυτοδίδακτος πιανίστας, συνθέτης μιας μουσικής που μόνο αυτός ακούει και μαγεύει τους πάντες γύρω του.
Του προσφέρεται η ευκαιρία να κατέβει σε ένα λιμάνι και να γνωρίσει την «αληθινή ζωή» (δηλαδή τον εκπορνευμένο έρωτα), όμως εκείνος αρνείται την τελευταία στιγμή γιατί είναι τόσο γεμάτος από την εσωτερική του ζωή, είναι τόσο πλήρης από τη μουσική που δεν τραγουδάει σαν τον μεγάλο τροβαδούρο Διονύση Σαββόπουλο «Σαν βγω από αυτή τη φυλακή…».
Είναι ένθεος κι αλαφροΐσκιωτος, απολύτως λειτουργικός όμως, αφού η ανάγκη της επιβίωσης τον έκανε μια κοσμική μαϊμού και πιθηκίζει άνετα τους καλούς τρόπους και τις συμπεριφορές των ανθρώπων της ανώτερης τάξης.
Είναι ένας «μεσοαστός» προλετάριος, σκληρά εργαζόμενος και μποέμ. Για το μόνο που δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις είναι η τεμπελιά. Ούτε τον ήρωα ούτε – βεβαίως – τον ηθοποιό που τον υποδύεται και κλέβει την παράσταση ακόμα και με τεχνικές τσίρκου, με επικίνδυνα ακροβατικά (σωματικά και φωνητικά)…
Εξαίρεται και οι δύο ηθοποιοί: Μελαχρινός Βελέντζας (1900), Γιώργος Δρίβας (Τιμ Τούνυ).
Αξιοθαύμαστοι όλοι οι συντελεστές αυτής της μοναδικής παράστασης:
Το πλήρωμα του Lemon:
Διασκευή | Σκηνοθεσία | Κίνηση: Γεωργία Τσαγκαράκη
Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου
Σχεδιασμός πιάνου: Νατάσσα Τσιντικίδη
Κατασκευή πιάνου: Θωμάς Μαριάς
Σκηνική προσαρμογή: Experimento
Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου
Ηχητικός σχεδιασμός: Λευτέρης Δούρος
Σχεδιασμός φωτισμού: Αλέξανδρος Θεοφυλάκτου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Graphic design: Ελένη Σαραντοπούλου
Video | Trailer: Παναγιώτης Αγκαβανάκης
Location scouting: Λουκία Μπατσή
Communication Assistant: Ράνια Παπαδοπούλου
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μελαχρινός Βελέντζας
Μην την χάσετε!!! Γιατί θα χαθείτε στη λάσπη της βροχερής Αθήνας με τις πλείστες όσες μπαγιάτικες «πρωτοπορίες» και τις καθυστερημένες, μουχλιασμένες κι ακατάλληλες πλέον προς βρώσιν εισαγόμενες επιτηδεύσεις… Κι ο νοών νοείτω!!! Ή μάλλον, ανοήτω…
Θαύμασα αυτά τα παιδιά στον αγώνα τους να δημιουργήσουν ένα έργο Τέχνης σε ένα κτήριο-φάντασμα που καταρρέει, παραβολή για τον ετοιμόρροπο πολιτισμό μας.
Το Μπάγκειον, σε αυτή την παράσταση, μου θύμισε το Bouffes du Nord του Peter Brook, όπου πήγαινα σαν μεταπτυχιακός φοιτητής θεατρικών σπουδών στο Παρίσι κι απολάμβανα την απλότητα με την εργατικότητα χέρι-χέρι. Ξέρετε, η δημιουργικότητα δεν χρειάζεται παραφερνάλια και πολλές τζιριτζάντζουλες. Δεν είναι «φρου-φρου κι αρώματα» το καλό θέατρο για απαιτητικούς θεατές.
Είναι μια ανάσα πριν από το ρόγχο του ετοιμοθανάτου, ένα δευτερόλεπτο μετά το πρώτο κλάμα του νεογέννητου [Αθάνατε Μπέκετ! Τα είπες όλα με κραυγές και ψιθύρους, με έναν λόγο ελλειπτικό που τον συμπληρώνει κάθε βράδυ ο καθένας με το θυμικό του].
Εδώ, σε αυτή την παράσταση, στο Lemon (Βασισμένο στο Novecento του Alessandro Baricco), η υπερκινητικότητα κι ο καταιγισμός έργων και λόγων δεν ακυρώνουν στο ελάχιστο την εσωτερικότητα του υπαρξιακού δράματος που βιώνουν αυτοί οι ιδιότυποι παρίες, οι καλοντυμένοι «κλοσάρ», οι περιθωριακοί στο επίκεντρο των προβολέων…
Από τον (σπάνιο) ενθουσιασμό μου, καταλαβαίνετε ίσως γιατί πρέπει εξάπαντος να βάλετε στην ατζέντα σας αυτό το λιτό υπερθέαμα.
Και λίγα λέω…
Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας
